Δεν υπάρχει τίποτε πιο ομιχλώδες από το βλέμμα που σε διαφορετικές φάσεις της ζωής μας στρέφουμε προς το μέλλον. Παράδειγμα το πλήθος των λέξεων και των εικόνων με τις οποίες γιορτάζουμε αυτόν τον μήνα το μνημόσυνο του Μάη του ΄68. Το βλέμμα που είχαμε τότε για το σήμερα δεν βρίσκεται πουθενά. Καταναλώνουμε χιλιάδες λέξεις, εκατοντάδες εικόνες, δεκάδες μαρτυρίες πρωταγωνιστών για να ανακαλύψουμε ότι η ουσία των ημερών εκείνων έχει διαγραφεί από τη συλλογική αλλά και από την ατομική μνήμη· ότι θυμόμαστε και περιγράφουμε τις ημέρες που συγκλόνισαν τον κόσμο με προκατασκευασμένα σχήματα και ιδεολογίες.
Πού βρίσκεται, σε όλα αυτά που βλέπουμε, διαβάζουμε και ακούμε αυτές τις ημέρες- για τις διαδηλώσεις, τις συγκρούσεις, τους νεκρούς-, η επιθυμία και η αίσθηση του τότε ότι η κατάργηση ενός κόσμου άδικου είναι εφικτή; Πού αναδεικνύεται η πεποίθηση ότι κάθε κίνηση, κάθε λέξη, κάθε συμπεριφορά, ατομική και συλλογική, ήταν μια πράξη σύγκρουσης με τον υπαρκτό καπιταλισμό (και σοσιαλισμό) και όχι μια γενεαλογική αμφισβήτηση; Οτι ήταν μια δήλωση πολέμου προς το σύστημα: «Δεν σας ανήκω πια»; Σαράντα χρόνια μετά τον Μάη του ΄68 έχω την αίσθηση ότι συμμετέχω σε μια γιορτή μεταξύ ζόμπι. Διακρίνω μια ανακούφιση ότι βγήκαμε από την ουτοπία τού «να αλλάξουμε τον κόσμο» και μια αποδοχή του ρεαλισμού ότι ο κόσμος δεν μπορεί να αλλάξει. Οτι καλές ήταν οι νεανικές τρέλες μας αλλά η ζωή είναι αλλιώς, είναι αλλού.
Η ζωή το 2008 είναι να αγοράζουμε μετοχές κάποιας κρατικής επιχείρησης υπό ιδιωτικοποίηση τοποθετώντας έξυπνα τα χρήματά μας. Οι διαδηλώσεις που έχουν νόημα είναι αυτές στα βενζινάδικα για να γεμίσουμε το ντεπόζιτο του SUV μας. Οι μόνες καλές πράξεις είναι αυτές στο Χρηματιστήριο, που θα μας αποδώσουν 300% σε έναν χρόνο. Και το μόνο που νοσταλγούμε από το παρελθόν, οι μόνες ημέρες που θέλουμε να ξαναζήσουμε, είναι αυτές της άνοιξης του Χρηματιστηρίου.
Γιατί λοιπόν να ψάχνουμε στα απομεινάρια του ΄68; Και αν ακόμη βρούμε αυτό που έχουμε χάσει μόνο κακό θα μας κάνει. Θα συνειδητοποιήσουμε ότι είμαστε ζωντανοί-νεκροί.
Γι΄ αυτό ας κοιτάξουμε το παρελθόν και το μέλλον βάζοντας ένα καλό ζευγάρι γυαλιά ηλίου. Αν είναι δυνατόν, κάποιας μάρκας που είναι πολύ της μόδας 40 χρόνια μετά τον Μάη του ΄68.
