Χίλια δισεκατομμύρια δολάρια. Αυτή είναι σύμφωνα με τις εκτιμήσεις του ΔΝΤ η συνολική χασούρα, το χρήμα που κάηκε από το κραχ του χρηματοπιστωτικού συστήματος. Και η κρίση θα επεκταθεί στην πραγματική οικονομία. Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και κεντρικοί τραπεζίτες περιμένουν «ύφεση της οικονομίας».
Σε όλον τον πλανήτη τίθεται το λενινιστικής μνήμης ερώτημα: Τι να κάνουμε; Η απάντηση είναι γνωστή (την αγνοούν μόνο οι χαζοχαρούμενοι που διαβάζουν αποκλειστικά τις αθλητικές και κοσμικές σελίδες του διεθνούς και ελληνικού Τύπου). Την έδωσε στις 7 Απριλίου ο πρόεδρος του ΔΝΤ Στρος-Καν σε συνέντευξή του στους «Financial Τimes»: «Είναι εμφανής η ανάγκη παρέμβασης των κυβερνήσεων».
Την περασμένη Δευτέρα ο βρετανός πρωθυπουργός Γκόρντον Μπράουν έκανε πράξη τη «συνταγή ΣτροςΚαν» αγοράζοντας τους subprime τίτλους των βρετανικών τραπεζών με ομόλογα του Δημοσίου, πληρώνοντας δηλαδή τη ζημιά με χρήματα των βρετανών φορολογουμένων. Λεπτομέρεια: και ο Στρος-Καν και ο Γκόρντον Μπράουν είναι σοσιαλιστές, της κατηγορίας των «εκσυγχρονιστών». Γι΄ αυτό φαίνεται ρίχνουν το σύνθημα του «τραπεζικού σοσιαλισμού». Ενός σοσιαλισμού που κοινωνικοποιεί μόνο τις ζημιές των ιδιωτικών κεφαλαίων.
Τη συνταγή ακολουθούν καθημερινά πλέον οι κυβερνήσεις όλων των μεγάλων χωρών: ΗΠΑ, Βρετανία, Γαλλία, Ιταλία κλπ., με τα δάνεια που οι κεντρικές τράπεζες δίνουν στις εμπορικές με εξευτελιστικά επιτόκια.
Με λίγα λόγια, ο «τραπεζικός σοσιαλισμός» κατακτά καθημερινά οπαδούς. Πριν από λίγα χρόνια, την εποχή της νεοφιλελεύθερης ευδαιμονίας, η Αριστερά (αυτή που κατηγορούσαν για αρτηριοσκληρωτική) ζητούσε μέρος από τα υπερκέρδη των τραπεζών να φορολογηθούν για να χτιστούν σχολεία, νοσοκομεία, υποδομές. Για να χρηματοδοτήσουν την ανάπτυξη (την πραγματική και όχι τη χάρτινη). Η πρόταση αντιμετωπίστηκε σαν βλασφημία. Εθιγε τα ιερά και όσια της ελεύθερης αγοράς. Σήμερα εφαρμόζουν το αντίθετο: η χρηματοδότηση των τραπεζών από τον δημόσιο πλούτο θεωρείται απαραίτητη για το κοινό καλό. Ασφαλώς και η κατάρρευση του διεθνούς τραπεζικού συστήματος θα προκαλούσε πολλά δεινά.
Αλλά ρωτήστε τους δεκάδες εκατομμύρια ανθρώπους χωρίς στέγη και χωρίς δουλειά πόσο άσχημα ζουν. Η όλη ιστορία μού θυμίζει τον Μπρεχτ, που αναρωτιόταν ρητορικά: «Ποιος είναι μεγαλύτερος εγκληματίας: αυτός που ληστεύει μια τράπεζα ή αυτός που την ιδρύει;».
