Εδώ και τουλάχιστον τρεις δεκαετίες η Αριστερά στην Ελλάδα, αλλά και στην Ευρώπη, θυμίζει πυγμάχο ζαλισμένο από τις γροθιές του αντιπάλου. Φαίνεται ζαλισμένη από την ταχύτητα των αλλαγών που πραγματοποιούνται στην οικονομία και στην κοινωνία. Δυσκολεύεται να τις κατανοήσει, δυσκολεύεται να παραγάγει νέες ιδέες και στρατηγικές, να μην μπορεί να πείσει για τα οράματά της.
Από τη μια πλευρά, η καθεστωτική Αριστερά, η «νέα σοσιαλδημοκρατία», παραδόθηκε στο τσουνάμι του νεοφιλελευθερισμού και κυβέρνησε στο όνομά του. Μόνο τελευταία κάποια κομμάτια της αρχίζουν δειλά να αναγνωρίζουν ότι ήταν ολέθριο λάθος η κατάλυση του κοινωνικού κράτους και η παράδοση της Οικονομίας στα χέρια της ελεύθερης αγοράς.
Από την άλλη πλευρά, η ριζοσπαστική Αριστερά παρέμεινε στο μεγαλύτερο μέρος της αλυσοδεμένη στον δογματισμό της. Θρυμματισμένη σε κόμματα-παρέες, απολιθώματα ενός ένδοξου παρελθόντος που αναπαράγουν τον εαυτό τους έξω από κάθε κοινωνική διεργασία. Και είναι κρίμα, γιατί σήμερα, σε μια τόσο δραματική εποχή, έχουμε ανάγκη την ευφυΐα, τη φαντασία, την ικανότητα όλης της Αριστεράς.
Παρ΄ όλα αυτά η πολιτική είναι ακόμη ζωντανή. Ας θυμηθούμε τις κινητοποιήσεις για το Ασφαλιστικό. Ηταν μια ευχάριστη έκπληξη αριθμητικά και ασυνήθιστες για την κοινωνική τους σύνθεση. Εκτός από τους συνήθεις υπόπτους των διαδηλώσεων, κατέβηκε στους δρόμους μέγα πλήθος που ήθελε να εκφράσει όχι μόνο την αντίθεσή του στο νομοσχέδιο αλλά και την ανάγκη για νέες μορφές πολιτικής και αντιπροσώπευσης.
Αυτή η ανάγκη δυσκολεύεται να βρει έκφραση. Η δημοσκοπική άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ δείχνει το αίτημα για «έναν άλλο κόσμο» αλλά δεν είναι λευκή επιταγή. Η μαγιά υπάρχει, η πίτα φουσκώνει αλλά για να μην καθίσει απότομα χρειάζεται ηγεμονική πρόταση στην κοινωνία. Χρειάζεται να καταλάβει το καινούργιο που γεννιέται, να ανοιχθεί οργανωτικά και πολιτικά σε νέες, άγνωστες θάλασσες.
Το μεταπολεμικό πολιτικό σύστημα βρίσκεται σε δομική κρίση. Ο κόσμος καταλαβαίνει ότι τα πράγματα δεν μπορεί να συνεχιστούν έτσι, ότι η δημοκρατία ψαλιδίζεται, ότι η νεοφιλελεύθερη οικονομία (είτε γαλάζια είτε πράσινη) οδηγεί τους πολλούς στην καταστροφή, ότι ο ανέμελος κόσμος του καταναλωτισμού είναι εικονικός, ότι οι νεωτερικές ιδεολογίες των μεταμοντέρνων αριστερών και δεξιών οδηγούν την ανθρωπότητα στην παλαιολιθική εποχή. Οι πολίτες ζητούν μια νέα πολιτική πρόταση, θέλουν να συνδέσουν τη ζωή τους με ένα νέο όραμα για την κοινωνία. Είναι καιρός για την Αριστερά να τους ακούσει.
