Oι περισσότεροι πολιτικοί και πολιτικοί αναλυτές στην Ελλάδα, αλλά και στην Ευρώπη, είναι πεπεισμένοι ότι οι εκλογές κερδίζονται στο Κέντρο, σε εκείνον τον (μεσαίο) χώρο που απαρτίζουν ψηφοφόροι οι οποίοι αποφασίζουν να ψηφίσουν υπέρ του ενός ή του άλλου κόμματος όχι με ιδεολογικοπολιτικά κριτήρια ή ταξικά συμφέροντα αλλά στη βάση των συγκυριακών προγραμμάτων (αν ωφελούμαι ατομικά ή όχι) και των προσώπων που τα υποστηρίζουν. Αυτή η θεωρία υποστηρίζει ότι στις μέρες μας, όπου επικρατεί ο δικομματισμός (είτε κομματικός, όπως στην Ελλάδα και στη Βρετανία, είτε παραταξιακός, όπως στην Ιταλία), δεν υπάρχει κεντρώο κόμμα αλλά μόνον κεντρώοι ψηφοφόροι οι οποίοι επιλέγουν κάθε φορά μεταξύ των δύο αντίπαλων παρατάξεων. Αντίπαλων μεν, αλλά όχι ανταγωνιστικών, δεδομένου ότι είναι και οι δύο φορείς της ίδιας ουσιαστικά (κυρίαρχης στην εποχή μας) ιδεολογίας και διαφέρουν μόνο στις λεπτομέρειες, στον τρόπο εφαρμογής της.
Αυτός ο ιδεολογικός λαπάς του Μεσαίου Χώρου όπου η νεοφιλελεύθερη Αριστερά συγκρούεται με τη νεοφιλελεύθερη Δεξιά για μια χούφτα ψήφους έφερε ένα ποιοτικό άλμα στις αντιλήψεις της πολιτικής για το πού πάει ο κόσμος: εργασία, μισθός, μεροκάματο και σύνταξη είναι ανασφαλείς μεταβλητές στην εξίσωση της ζωής τους. Η πρώτη είναι πλέον είδος εν ανεπαρκεία, ο δεύτερος και το τρίτο βλάπτουν σοβαρά την ανάπτυξη, ενώ η τελευταία υποσκάπτει το μέλλον των παιδιών τους.
Αποτέλεσμα η αποξένωση των πολιτών από (αυτή) την πολιτική.
Και το αίτημα για μιαν άλλη.
Τη νίκη στις επόμενες εκλογές δεν θα τη χαρίσει ο άχρωμος και άοσμος κεντρώος, ο ψηφοφόρος χωρίς πάθος, που μετράει τα δούναι και λαβείν με ακρίβεια λογιστή, που δεν αναγνωρίζει διαχωριστικές γραμμές αλλά είναι έτοιμος να μεταφέρει τις προτιμήσεις του, ψυχρά, χωρίς συναισθηματισμούς, από τη μια πλευρά στην άλλη σύμφωνα με τα προσωπικά του συμφέροντα της στιγμής.
Οποιος πολιτικός σχηματισμός μετακινηθεί υπέρ το δέον προς το Κέντρο θα δημιουργήσει ένα κενό προς τα δεξιά ή προς τα αριστερά, το οποίο θα καταλάβουν άλλοι πολιτικοί σχηματισμοί συγκεντρώνοντας ψήφους σε αριθμό ικανό να στερήσει τη νίκη.
Η πολιτική ακόμη, ευτυχώς, είναι σύγκρουση, όνειρο, ελπίδα, πάθος, φανατισμός. Είναι ακόμη ένα παιχνίδι στρατηγικής που δεν μπορεί να φυλακιστεί σε λογιστικά κιτάπια.
