Oύτε έναν ούτε δύο ούτε δέκα. Τριάντα πολιτειακούς και ομοσπονδιακούς νόμους αποφάσισε να παρακάμψει εν ψυχρώ η κυβέρνηση Μπους για να χτίσει το όνειρό της: τον φράκτη ύψους έξι μέτρων και συνολικού μήκους περίπου 1.100 χιλιομέτρων ο οποίος θα «κλειδώνει» για τους λαθρομετανάστες τα σύνορα των ΗΠΑ με το Μεξικό. Ας φωνάζουν οι πάντες, απ΄ τις κοινότητες των Ινδιάνων ως τους ιδιοκτήτες γης, από τους δημάρχους των μεθοριακών πόλεων ως τους οικολόγους, από τις οργανώσεις προάσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων ως τις κυβερνήσεις των γειτονικών κρατών. Οι φωστήρες του αμερικανικού υπουργείου Εσωτερικής Ασφάλειας βρήκαν τη λύση. Πέτυχαν να εκδώσει το Κογκρέσο δύο προσωρινά διατάγματα που επιτρέπουν τη συνέχιση των εργασιών παραπέμποντας στις ελληνικές καλένδες την εκδίκαση εκατοντάδων αγωγών οι οποίες έχουν υποβληθεί από όσους πλήττονται οικονομικά ή διαφωνούν πολιτικά.
Γιατί άραγε το κυριαρχούμενο από τους Δημοκρατικούς Κογκρέσο ενέδωσε; Διότι αντανακλά την απλοϊκή αντίληψη πολλών αμερικανών ψηφοφόρων ότι «φταίνε οι ξένοι». Το 56% των ερωτηθέντων σε σχετική δημοσκόπηση (Rassmussen Reports- Αύγουστος 2007) δηλώνει υπέρ της ανέγερσης του φράκτη, μόλις το 31% κατά.
Μιλάμε για την επιστροφή του απομονωτισμού στην πιο απόλυτη εκδοχή. Ηδη 497 χιλιόμετρα από αυτό το ανοσιούργημα έχουν υψωθεί και άλλα 581 «πρέπει» να κατασκευαστούν ως τα τέλη του 2008. Τσιμεντένια τείχη κόβουν στα δύο ολόκληρες πόλεις, αποκλείουν την πρόσβαση στον ποταμό Ρίο Γκράντε, κλονίζουν οικοσυστήματα που φιλοξενούν άγρια ζώα που απειλούνται με εξαφάνιση, τινάζουν στον αέρα χιλιάδες γεωργικές και αστικές επιχειρήσεις που βασίζονται στη μετανάστευση. Ολα αυτά, την ώρα που έρευνες δείχνουν ότι η αμερικανική οικονομία χρειάζεται τους μετανάστες, ενώ μελέτες υποδεικνύουν πώς μπορούν να ενταχθούν στην παραγωγή ενισχύοντας το ασφαλιστικό σύστημα. Και κάτι άλλο: «οι λαθρομετανάστες», λένε οι κουστουμαρισμένοι της Ουάσιγκτον, «μολύνουν το περιβάλλον με τα απορρίμματα που πετούν όταν διασχίζουν τα σύνορα».
Τώρα μάλιστα… Ξέρετε ποιο είναι το πλέον απεχθές και ρυπαρό απόρριμμά τους; Το ίδιο τους το νεκρό σαρκίον! Πάνω από 5.000 φτωχοδιάβολοι υπολογίζεται ότι άφησαν την τελευταία τους πνοή από εξάντληση, πείνα, ατυχήματα ή πυροβολισμούς συνοριοφυλάκων τα τελευταία 13 χρόνια στην περιοχή.
Μια καλή (θεωρητικώς…) ιδέα θα ήταν να μπουν σύσσωμοι οι ξενοφοβικοί «ιέρακες» του Μπους σε μια κινηματογραφική αίθουσα για να δουν την εξαιρετική ταινία του αμερικανού σκηνοθέτη και ηθοποιού Τόμι Λι Τζόουνς «Οι τρεις ταφές του Μελκιάδες Εστράδα» (2006). Είναι η ιστορία ενός γέρου καουμπόι ο οποίος εξαναγκάζει τον απάνθρωπο συνοριοφύλακα που σκότωσε αναίτια έναν λαθρομετανάστη από το Μεξικό να ξεθάψει το πτώμα. Και να το μεταφέρει με τα χέρια του πίσω στο Μεξικό περνώντας «ανάποδα» από όλα τα θανάσιμα επικίνδυνα περάσματα των συνόρων. Ωσπου να βρει, ο φονιάς, κάποια ίχνη από τη χαμένη ανθρωπιά του. Τότε ίσως καταλάβουν πόση μαύρη απελπισία, αλλά και πόση δύναμη και πόσος έρωτας για τη ζωή κρύβονται πίσω από τα χιλιάδες ανώνυμα και μακάβρια αριθμημένα πτώματα λαθρομεταναστών τα οποία μένουν στα «αζήτητα» γεμίζοντας τα νεκροταφεία των αμερικανικών πόλεων της μεθορίου.
Αλλά σάμπως βλέπει ποτέ του σοβαρό σινεμά ο Μπους;
