Πρέπει να έχει θορυβηθεί η οικονομική άρχουσα τάξη της Ελλάδας από την όξυνση των κοινωνικών συγκρούσεων και τη στροφή της κοινωνίας προς τα αριστερά. Και οι μεν βιομήχανοι, μέσω ΙΟΒΕ, ανήγγειλαν ότι προβλέπουν χειρότερες μέρες (για την Οικονομία, όχι για αυτούς), εκτιμώντας ότι η αύξηση του ΑΕΠ θα είναι 3,7% και όχι 4% όπως αναμενόταν. Οι δε τραπεζίτες, μέσω της Διεύθυνσης Μελετών της Αlpha Βank, προβλέπουν ακόμη χειρότερες μέρες εκτιμώντας ότι οι «τεράστιες» αυξήσεις της νέας συλλογικής σύμβασης, που θα εκτινάξουν σε ενάμιση χρόνο το βασικό ημερομίσθιο από 29,4 ευρώ στα 33 ευρώ, δυναμιτίζουν την ανταγωνιστικότητα των ελληνικών προϊόντων (η εκτίναξη των τιμών των τραπεζικών προϊόντων αντίθετα βοηθά την ανταγωνιστικότητα και την τσέπη τους). Είμαι σίγουρος ότι όλα τα φωτεινά μυαλά του νεοφιλελευθερισμού πιστεύουν ότι μόλις ο εργαζόμενος άνεργος πληροφορηθεί ότι ο ρυθμός ανάπτυξης δεν θα είναι 4% αλλά 3,6% και ότι η αύξηση κατά 4 ευρώ του μεροκάματου θα κάνει τα… γερμανικά προϊόντα πιο ανταγωνιστικά από τα ελληνικά, θα συνειδητοποιήσει τον κίνδυνο για το μέλλον των βιομηχάνων και τραπεζιτών και ως υπεύθυνος πολίτης θα παραιτηθεί από τις αυξήσεις και θα δουλεύει δωρεάν μια ώρα παραπάνω για το καλό της πατρίδας (των πλουσίων).
Μπορεί όλα αυτά να είναι γελοία, αλλά ποια είναι η κατάσταση της πραγματικής οικονομίας, η οποία περιλαμβάνει εκτός από τον δείκτη του ΑΕΠ και τους δείκτες της ανεργίας, των εισοδημάτων, της εγκληματικότητας, των δαπανών για μόρφωση, περίθαλψη. Γιατί πρέπει να περιλαμβάνει και ακόμη έναν δείκτη: αυτόν της ανθρώπινης ευτυχίας. Και η πορεία αυτών των δεικτών δεν δείχνει ότι η κατάσταση είναι ενθαρρυντική.
Το κράτος δεν επενδύει στην έρευνα. Οι επιχειρήσεις δεν ανανεώνουν τον τεχνολογικό εξοπλισμό, δεν σχεδιάζουν μακροπρόθεσμα πλάνα ανάπτυξης. Γι΄ αυτό τα ελληνικά προϊόντα χάνουν σε ανταγωνιστικότητα και όχι λόγω του κόστους εργασίας. Και η πραγματική οικονομία βάζει λουκέτο χρόνο με τον χρόνο στους ελάχιστους τομείς που έχουν απομείνει.
Εν τω μεταξύ βιομήχανοι, τραπεζίτες και μεγαλοεπιχειρηματίες ζητούν συνεχώς περισσότερη flexicurity, λιγότερους φόρους, περισσότερα περιθώρια κέρδους για να επενδύσουν, χωρίς ποτέ να το κάνουν. Η παλιά ιστορία του γαϊδάρου που δεν πίνει με το ζόρι αν και βρίσκεται μπροστά στη γούρνα με το νερό. Για να τον πείσεις να πιει χρειάζονται άλλες μέθοδοι από την απορρύθμιση της αγοράς εργασίας, την κατάλυση του κοινωνικού κράτους και τις ιδιωτικοποιήσεις. Από αυτές έχει χορτάσει.
