«Η πάλη των τάξεων έχει τελειώσει και ο 21ος αιώνας δεν θα γνωρίσει τη σύγκρουση του σοσιαλισμού με τον καπιταλισμό» ανακοίνωνε στο κατώφλι της νέας χιλιετίας, τον Οκτώβριο του 1999, ο Τόνι Μπλερ.

Ηταν η εποχή που η «μονοταξική κοινωνία» σερβιριζόταν ως κυρίαρχο πολιτικό και κοινωνικό μοντέλο ενός κόσμου στον οποίον θα υπάρχουν μόνο μεσαίες τάξεις, πολιτική έκφραση των οποίων θα είναι το «κοινωνικό ριζοσπαστικό Κέντρο».

Εκτοτε πολύ νερό κύλησε στο αυλάκι της πολιτικής. Η εποχή της ευδαιμονίας, οι δεκαετίες του ΄80 και του ΄90, έχουν παρέλθει. Ο σαρωτικός άνεμος των ιδιωτικοποιήσεων, η απορρύθμιση της αγοράς εργασίας και η κατεδάφιση του κοινωνικού κράτους δεν έσπρωξαν μόνο στο περιθώριο τις ασθενέστερες τάξεις, έπληξαν και το οικονομικό και εργασιακό status ενός μεγάλου μέρους της μεσαίας τάξης.

Και οι μετασοσιαλιστές στην Ελλάδα και στην Ευρώπη χάνουν τις εκλογικές αναμετρήσεις τη μία μετά την άλλη.

Αλλά η μεσαία τάξη παραμένει το σκοτεινό αντικείμενο του πόθου του ΠαΣοΚ και της ΝΔ. Μεσαία τάξη που θέλει και ψηφίζει για ένα κοινωνικό μοντέλο της αγοράς, ελαστικοποιημένο και ανταγωνιστικό. Ετσι είναι επειδή έτσι τους αρέσει.

Η λέξη κρίση, εξοστρακισμένη εδώ και δεκαετίες από το λεξιλόγιο της πολιτικής οικονομίας στις χώρες του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού, επιστρέφει για να ταράξει τον ευδαίμονα ύπνο όλων εκείνων που είχαν πιστέψει στο «τέλος της Ιστορίας». Η χρηματοπιστωτική φούσκα έσκασε και προκαλεί τυφώνες που θα παρασύρουν στο διάβα τους κάθε νεοφιλελεύθερη ουτοπία. Δεν θα κάψει απλώς μερικά τρισ. άυλου χρήματος, όπως φοβούνται οι μαθητευόμενοι μάγοι των Χρηματιστηρίου και των διεθνών επενδυτικών ομίλων. Θα πυρπολήσει ανθρώπους, λαούς ολόκληρους. Οι επιχειρήσεις θα απολύουν μαζικά, οι μισθοί θα περικόπτονται, τα εισοδήματα θα ψαλιδίζονται, η ανεργία θα αυξάνεται. Η νέα τάξη πραγμάτων είναι έτοιμη να μεταβληθεί σε αταξία.

Η ρευστότητα ανακατεύει τα μεσαία στρώματα. Το περίφημο Κέντρο είναι μια κινούμενη άμμος με διαρκώς μεταβαλλόμενα όρια. Τα παιδιά των «νοικοκυραίων» νιώθουν στο πετσί τους τις νέες μορφές εκμετάλλευσης. Οι άνεργοι, οι συμβασιούχοι, οι μερικής απασχόλησης νέοι, οι απολυμένοι των 40 και 50 ετών είναι μεσαία στρώματα που η παγκοσμιοποίηση έχει ισοπεδώσει. Και σε αυτούς ΝΔ και ΠαΣοΚ δεν προσφέρουν ούτε διασφάλιση των ταξικών και προσωπικών συμφερόντων τους ούτε προοπτική για ένα καλύτερο μέλλον. Συνεχίζουν να βλέπουν ένα στατικό τοπίο και να το αναλύουν με προκατασκευασμένα στερεότυπα.

Αρνούνται να μπουν στα υπόγεια λαγούμια που σκάβει η κοινωνία.

vmoulopoulos@dolnet.gr