O πρόεδρος Μπους είχε λίγο βιαστεί να κηρύξει το τέλος του πολέμου του Ιράκ, την άνοιξη του 2003. Από τότε έχουν περάσει πέντε χρόνια και οι αμερικανοί στρατιώτες που έχουν πέσει στο πεδίο της μάχης του Ιράκ έχουν ξεπεράσει τις 4.000. Ενας αριθμός ανατριχιαστικός. Αλλά ακόμη πιο ανατριχιαστικός είναι ο αριθμός, λιγότερο γνωστός, των ανθρώπων που σκοτώθηκαν από τις αμερικανικές στρατιωτικές επιχειρήσεις και απ΄ όλους τους άλλους που πολεμούν με όπλα και βόμβες στο Ιράκ: είναι μεταξύ των 500.000 και των 800.000.
Στη χώρα- απελευθερωμένη ή υπό κατοχή, διαλέγετε και παίρνετε- ο πόλεμος συνεχίζεται χωρίς στον ορίζοντα να διαφαίνεται κάποια ημερομηνία λήξης του.
Ο πόλεμος στοιχίζει πλέον στις ΗΠΑ πάρα πολύ. Και σε ανθρώπινες ζωές και σε χρήμα (2 δισ. δολάρια από τότε που άρχισαν οι βομβαρδισμοί), αποδεικνύοντας πως η αμερικανική αλαζονεία ότι μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν στον κόσμο έχει χρεοκοπήσει.
Η αμερικανική αυτοκρατορία, η οπτική του συστήματος εξουσίας των ΗΠΑ ενός κόσμου υποταγμένου πολιτικά, πολιτισμικά, οικονομικά και στρατιωτικά στη Μητρόπολη, βρίσκεται στη δύση της.
O πόλεμος ήταν και ένα εργαλείο πειθούς για τους ανυπάκουους.
Τα βασανιστήρια το εργαλείο εκπαίδευσης στη δημοκρατία στους απολίτιστους.
Αλλά με ή χωρίς αυτοκρατορικές μεγαλομανίες ο πόλεμος συνεχίζεται.
Πολλοί υποστηρίζουν ότι η εισβολή στο Ιράκ έγινε για τον έλεγχο των πετρελαίων στη Μέση Ανατολή. Πολλά επίσημα έγγραφα του Λευκού Οίκου, του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, το αποδεικνύουν. Επιπλέον, ο Σαντάμ είχε εκφράσει την πρόθεσή του να εμπορεύεται το πετρέλαιο σε ευρώ και όχι σε δολάρια. Εγκλημα καθοσιώσεως, έπρεπε να τον σταματήσουν, να τον εκμηδενίσουν. Αλλά σε λογική της αυτοκρατορίας δεν είναι ανάγκη να υπάρχουν πετρελαϊκά συμφέροντα για τον κάθε πόλεμο. Αλλες αιτίες μπορούν πάντα να εφευρεθούν. Ο πόλεμος εναντίον οποιουδήποτε είναι μια αξία αφ΄ εαυτής. Μια δοκιμασμένη ιστορικά μέθοδος για να πλουτίσει τους πλούσιους και να βάλει μυαλό στους ρέμπελους. Πόσο μάλλον όταν γίνεται για να εξαχθούν η δημοκρατία και ο αμερικανικός τρόπος ζωής.
