Mon Dieu, η κατάσταση σε αυτή τη χώρα έχει γίνει πλέον αφόρητη. Απεργίες, μπλακάουτ, διαδηλώσεις. Τη μια οι μαθητές, την άλλη οι καθηγητές, μετά οι λιμενεργάτες, στο κατόπι τους οι τραπεζικοί, οι εργαζόμενοι στις ΔΕΚΟ και πάει λέγοντας. Πού πηγαίνουμε ως έθνος αφού ούτε στο Χρηματιστήριο μας αφήνουν να τζογάρουμε, ούτε τα χρήματά μας μπορούμε να μεταφέρουμε σε οφσόρ του εξωτερικού, ούτε καν να κυκλοφορήσουμε στους δρόμους! Και οι δημοσκόποι ανεβάζουν κάθε μέρα τα ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ.

Είναι ολοφάνερο ότι υπάρχει σχέδιο. Είναι ολοφάνερο ότι τα κατεστημένα συμφέροντα, οι προνομιούχες ομάδες προσπαθούν να ανακόψουν το μεγάλο άλμα της χώρας προς τα εμπρός που επιχειρεί η Δεξιά. Είναι μια κόκκινη συνωμοσία αναρχοαυτόνομων, παλαιοκομμουνιστών, ομοφυλόφιλων, καστρικών, ναρκομανών. Πρέπει το κράτος να δείξει πυγμή. Ce n΄est pas possible! Τσακίστε τους!

Στις αρχές της τρίτης χιλιετίας η απεργία, η διαδήλωση, η αντίθεση στο κυρίαρχο μοντέλο της οικονομίας και της κοινωνίας βρίσκεται στα όρια της παρανομίας, όπως και πριν από 100 χρόνια. Η υγιής, καθώς πρέπει τάξη των ανεξέλεγκτων αγορών και του χρηματοπιστωτικού τζόγου ελάχιστα γνωρίζει (γιατί δεν την ενδιαφέρει)

τους λόγους που ωθούν τους εργαζομένους να απεργήσουν, αλλά καταδικάζει μετά βδελυγμίας τις κινητοποιήσεις.

Αυτό που ανησυχεί τους διαμορφωτές της πολιτικά ορθής σκέψης, τους συστημικούς πολιτικούς της Δεξιάς και της Αριστεράς και τους οικονομικούς παράγοντες δεν είναι το γιατί πολλαπλασιάζονται τα μέτωπα ρήξης κοινωνικών ομάδων με την κυβέρνηση, αλλά το πώς αυτά τα μέτωπα εκδηλώνονται. Δεν τους ενδιαφέρει αν έχουν δίκιο ή άδικο οι απεργοί, αρκεί να μην κλείνουν τους δρόμους και το Χρηματιστήριο.

Ο Μαρξ πέθανε, αλλά η κλινική διάγνωση του μαρξισμού για τον καπιταλισμό, προς μεγάλη έκπληξη και απογοήτευση των μεταμοντέρνων πολιτικών και πολιτικών αναλυτών, είναι περισσότερο από ποτέ επίκαιρη. Η Ιστορία όχι μόνο δεν τελείωσε, αλλά εκδικείται τους επίδοξους νεκροθάφτες της, επιμένοντας να είναι «η ιστορία της πάλης των τάξεων». Ο εξορκισμός της αντιπαράθεσης δεν εξάλειψε τις κοινωνικές αντιθέσεις. Και θα συνιστούσα στους πολιτικούς μας να ξαναδιαβάσουν το «Κομμουνιστικό Μανιφέστο» για να κατανοήσουν την οργή, τους φόβους, τα αισθήματα απόγνωσης που κυριεύουν τους πολίτες τους. Τη «θανατηφόρα ασθένεια» που εξαπλώνεται στις κοινωνίες τις οποίες η παγκοσμιοποίηση θρυμματίζει και περιθωριοποιεί.

vmoulopoulos@dolnet.gr