Αλήθεια υπάρχουν φτωχοί στην Ελλάδα; Στην Ευρώπη; Κι εγώ που νόμιζα ότι το οικονομικό θαύμα του νεοφιλελευθερισμού και της παγκοσμιοποίησης τους είχε εξαλείψει… Και όμως η έκθεση της ΕΕ για την κοινωνική προστασία και την κοινωνική συνοχή, που δημοσιεύθηκε χθες, υποστηρίζει ότι σε ποσοστό 13% τα παιδιά που ζουν σε χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης είναι φτωχά, ενώ το ποσοστό για την Ελλάδα σχεδόν διπλασιάζεται (23%).
Η έκθεση δεν απασχόλησε τα Μέσα. Φιλοξενήθηκε σε μικρή έκταση: ένα μονόστηλο το πολύ, όπως λέμε στη δημοσιογραφική αργκό. Σημεία των καιρών. Τι ενδιαφέρον μπορεί να έχουν στοιχεία που λένε ότι τα 2 στα 10 παιδιά της Ευρώπης αντιμετωπίζουν καθημερινά πρόβλημα επιβίωσης επειδή οι γονείς τους είναι άνεργοι ή υποαπασχολούμενοι με μισθούς πείνας; Και ότι η κοινωνική πολιτική στην ήπειρο που γέννησε το κοινωνικό κράτος αδυνατεί να το προστατεύσει; Ασε που γίνεται και ενοχλητικό.
Φαντάζεστε να παίρνετε το απεριτίφ σας στη Μύκονο ή να κάνετε διάλειμμα στο σόπινγκ για έναν καπουτσίνο στο Κολωνάκι και να διαβάζετε ότι υπάρχουν κάποια παιδιά κάπου που δεν έχουν μια φέτα ψωμί να φάνε; Σίγουρα αυτό θα σας χάλαγε τη διάθεση και εύλογα θα ρωτούσατε γιατί δεν τρώνε παντεσπάνι. Ή τα μπέρδεψα και το τελευταίο το είπε κάποιος άλλος, κάποτε, στο μακρινό παρελθόν, τις παραμονές κάποιας (δεν θυμάμαι ποιας) επανάστασης;
Αυτά σήμερα δεν γίνονται. Ο κόσμος – μας λένε οι φαιές ουσίες της οικονομίας- γνωρίζει μια πρωτοφανή ανάπτυξη. Μπορεί να είναι αλήθεια, αλλά επιτρέψτε μου να διαφωνήσω.
Για μένα το ότι δύο παιδιά στα δέκα στην πλουσιότερη ήπειρο του κόσμου ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας είναι μια είδηση που θα έπρεπε να κάνει τους Νεοέλληνες να ανησυχούν. Γιατί η έκθεση αφορά το σπίτι τους, αφορά τις πιο ανεπτυγμένες χώρες του κόσμου και όχι τα συνήθη τριτοκοσμικά κράτη.
Η πραγματική οικονομία αρνείται να υπακούσει στους νόμους του νεοφιλελευθερισμού. Το δόγμα ότι η ανάπτυξη δημιουργεί νέες θέσεις εργασίας έχει καταρρεύσει. Το αντίθετο: αντί η πορεία των δύο δεικτών να είναι αντίστροφη (αύξηση της παραγωγής- μείωση της ανεργίας), είναι παράλληλη. Η ανάπτυξη τον καιρό της παγκοσμιοποίησης δεν δημιουργεί νέες θέσεις εργασίας, τις καταστρέφει. Και η αύξηση του πλούτου συνοδεύεται από αύξηση των ανισοτήτων. Ο οικονομικός ορθολογισμός του νεοφιλελευθερισμού οδηγεί μοιραία στον κοινωνικό ανορθολογισμό. Στην αποσύνθεση της κοινωνίας, στην εξαθλίωση του ανθρώπου.
