Και ξαφνικά στο όγδοο έτος της τρίτης χιλιετίας η «πεθαμένη Αριστερά» βγήκε από το «χρονοντούλαπο της Ιστορίας» και καλείται από εκείνους που είχαν υπογράψει τον κλινικό θάνατό της να συγκυβερνήσει. Γιατί; Γιατί οι πολίτικαλι κορέκτ αναλυτές του εκσυγχρονισμού, του Τρίτου Δρόμου, της κατάργησης του κράτους και των διαχωριστικών γραμμών ασχολούνται με ένα «περιθωριακό» κόμμα του 5%; Γιατί απαιτούν από τον «νεαρό» και νεοεκλεγμένο πρόεδρο του 5% να τους πει «πώς και με ποιους θα κυβερνήσει» και δεν απευθύνουν αυτή την ερώτηση στο ΠαΣοΚ και στον πρόεδρό του; Εκτός και αν εκτιμούν ότι στις επόμενες εκλογές ο Συνασπισμός θα είναι το πρώτο κόμμα στη Βουλή.

Πράγμα εντελώς γελοίο.

Αλλά ακόμη πιο γελοίο είναι να διαβάζεις τα μαθήματα ορθής αριστεροσύνης που δίνουν αυτοί οι «νεκροθάφτες της Αριστεράς» με διδασκαλίστικο-αυταρχικό ύφος προς τα «τρομερά παιδιά» του Συνασπισμού, που απειλούν να τους κάνουν μπάχαλο το μαγαζί, σύμφωνα με την παγκάλειο ορολογία. Αλλά, απ΄ ό,τι φαίνεται, τα παλιόπαιδα είναι ατίθασα και δεν πείθονται ότι συνεπής Αριστερά είναι δυο- τρεις υπουργικές πολυθρόνες, μερικές γενικές γραμματείες και διοικήσεις οργανισμών και, το κυριότερο, συμμετοχή στη μεγάλη πίτα από τις μίζες στις «μπίζνες» με το Δημόσιο.

Ετσι το δίλημμα επιστρέφει σε αυτούς που το θέτουν. Αυτοί είναι που πρέπει να αποφασίσουν για το τι είναι και τι θέλουν.

Πρέπει να αποφασίσουν ποια συμφέροντα υποστηρίζουν, σε ποιες αξίες πιστεύουν. Αν θέλουν κοινωνική δικαιοσύνη. Δικαιοσύνη στον επιμερισμό των φορολογικών βαρών, δικαιοσύνη απέναντι στον εύκολο και γρήγορο πλουτισμό των «ημετέρων» και των «κολλητών», δικαιοσύνη απέναντι στη διαφθορά των κυβερνώντων, δικαιοσύνη απέναντι στη φτώχεια και στην ανεργία.

Πρέπει να αποφασίσουν αν υποστηρίζουν τα συμφέροντα των εργαζομένων που αρνούνται να πληρώσουν μόνον εκείνοι τη διάλυση ενός κράτους-αγελάδας που αρμέγουν οι λίγοι. Αν πιστεύουν ότι το συμφέρον της κοινωνίας έχει μεγαλύτερη αξία από το συμφέρον του ατόμου. Αν πιστεύουν ότι ελευθερία δεν σημαίνει την ελευθερία των ισχυρών να συντρίβουν τους αδύναμους. Αν πιστεύουν σε μια κοινωνία που σέβεται τους ανθρώπους, σε ένα κράτος που δεν συνθλίβει τους πολίτες. Αν πιστεύουν ότι δεν υπάρχει «ανώτερος σκοπός» στο όνομα του οποίου οι άνθρωποι πρέπει να ταπεινωθούν, να φιμωθούν, να διωχθούν, να γίνουν αριθμοί στατιστικών μετρήσεων.

Ιδού η συγκυβέρνηση, ιδού και το πήδημα.

vmoulopoulos@dolnet.gr