Υπάρχει στη χώρα ένα ισχυρό αίτημα (θα το ονόμαζα ανάγκη) μιας αριστερής πολιτικής στο οποίο η Αριστερά ή καλύτερα οι αριστερές που υπάρχουν δεν ανταποκρίνονται. Οχι μόνο γιατί η Αριστερά είναι πολυδιασπασμένη αλλά γιατί ένα μεγάλο κομμάτι του λόγου που εκφέρει δεν γίνεται πλέον κατανοητό από την κοινωνία, δεν την αγγίζει, ενώ ένα άλλο είναι αντιφατικό. Είναι σωστό να εντοπίσει κανείς στη δυναμική των νέων κινημάτων (αντιπαγκοσμιοποίηση, οικολογία, επισφαλής εργασία, κατά του πολέμου) τις δυνατότητες σύνθεσης μιας νέας Αριστεράς της τρίτης χιλιετίας, ικανής να διαβάζει την αντίθεση εργασίαςκεφαλαίου με πιο σφαιρική οπτική της σύγχρονης πραγματικότητας. Οπως είναι σωστό ότι ο αγώνας για έναν άλλον ποιοτικά κόσμο πρέπει να είναι παγκόσμιος (κάποτε λέγαμε διεθνιστικός).
Απαραίτητος και σωστός, αλλά με αποτελέσματα μακρινά. Εν τω μεταξύ υπάρχει η κοινωνία που ζητεί απαντήσεις στις ανάγκες της και στις αγωνίες της, εδώ και τώρα. Είναι ένα έργο δύσκολο, γιατί η κοινωνία, η οικονομία, η τεχνολογία, ο κόσμος ο ίδιος είναι πιο περίπλοκος από εκείνον του 20ού αιώνα, αλλά είναι θανάσιμο λάθος για την Αριστερά να το απαρνηθεί, καταφεύγοντας στο όνειρο ενός ιδανικού βασιλείου.
Αυτή είναι η απόφαση που καλείται να πάρει στο συνέδριό του ο Συνασπισμός: αν θέλει να απαντήσει στο αίτημα της κοινωνίας για αριστερή πολιτική. Μια Αριστερά που θέλει να είναι Αριστερά, πριν από την εξουσία πρέπει να κατακτήσει την κοινωνία. Πρέπει να αντιμετωπίζει τα προβλήματα με οπτική λύσης τους σύμφωνα με τις αξίες της Αριστεράς. Πρέπει, όπως λέει ο φίλος μου ο Νίκος από τον Δομοκό, «να αγαπάει αλλά και να κατανοεί τον λαό». Αυτό σημαίνει πρόταση πολιτικής ηγεμονίας. Δεν έχει λόγο υπόστασης μια Αριστερά η οποία δεν μπορεί να μαζέψει τα σκουπίδια (θυμηθείτε τη Νάπολι), όπως δεν έχει νόημα μια Αριστερά η οποία αυτοαποκαλείται εναλλακτική αλλά συμπεριφέρεται όπως οι άλλες πολιτικές δυνάμεις.
Ο Συνασπισμός, ή καλύτερα ο ΣΥΡΙΖΑ, ίσως έχει αιφνιδιασθεί από τις πολιτικές εξελίξεις που είναι ταχύτατες, αλλά η πολιτική δεν συγχωρεί λογικές τού «δεν είμαστε ακόμη έτοιμοι». Πρέπει να ξεφύγει από τον εφησυχασμό του μικρού κόμματος, να αποκτήσει τάχιστα και εναλλακτική σκέψη, και κυβερνητική λογική, και ενωτική πρακτική. Το έργο είναι δύσκολο αλλά το χρειάζονται εκτός από τους αριστερούς η δημοκρατία και η χώρα.
