«Η χώρα έχει τρελαθεί, κανείς δεν σκέφτεται το μέλλον της» είναι η φράση που ακούγεται όλο και πιο συχνά από τους «σώφρονες» (διανοούμενους, πολιτικούς, επιχειρηματίες) της ελληνικής elite.
Δεδομένου του πορνο-δημοσιογραφικοπολιτικού τσίρκου που παρακολουθούμε πιστεύω ότι η «σώφρων elite» αναφέρεται στην υποτιθέμενη πολιτική εκπροσώπηση και όχι στην ίδια τη χώρα. Θα συμφωνήσω. Είναι το πολιτικό προσωπικό που έχει τρελαθεί. Είναι το πολιτικό προσωπικό που βλέπει το τέλος μιας περιόδου, αυτό της μεταπολίτευσης, και για το μόνο που πασχίζει είναι η επιβίωσή του, χωρίς να του καίγεται καρφί για το μέλλον της χώρας.
Η Δεξιά, που είναι η πρωταγωνίστρια αυτής της τρέλας, φυσικό είναι να την αρνείται, μη δυνάμενη, εκ κατασκευής, να υποδείξει κάποια διέξοδο.
Αλλά το ΠαΣοΚ, το «προεδρικό» και το «ρευματικό», τι σκέπτονται ή τι σκέπτεται να πει; Γιατί προς το παρόν αμφότεροι κρατούν τα χείλια ερμητικά κλειστά, δηλώνοντας ότι «μόνος εχθρός είναι η Δεξιά». Ευχαριστώ πολύ.
Αλλά πέρα από την κοινότοπη ρητορική, όσο το «όλον ΠαΣοΚ» θέλει να λέει τα πάντα και το αντίθετό τους, είτε λόγω δειλίας είτε λόγω οπορτουνισμού, τόσο γίνεται οργανικό μέρος της τρέλας.
Λυπάμαι που το λέω αλλά υπάρχουν στιγμές που οι πολιτικοί άνδρες πρέπει να κάνουν τις μεγάλες επιλογές. Να ρισκάρουν. Μπορεί και να χάσουν αλλά θα έχουν ανταποκριθεί στην ιστορική στιγμή και θα έχουν γύρω τους αφοσιωμένους φίλους και όχι ένα διαλυμένο στρατό μισθοφόρων, πρόθυμο να προσφέρει τις υπηρεσίες τους σε όποιον δίνει τα περισσότερα.
Και σε άλλες περιόδους η Ελλάδα είχε βρεθεί σε παρόμοιες καταστάσεις και ένας ικανότατος πολιτικός όπως ο Γεώργιος Παπανδρέου, θέλοντας να κρατήσει μέσα στην Ενωση Κέντρου τους πάντες και να συμβιβάσει τα ασυμβίβαστα, υπέστη και αυτός και μαζί του η χώρα μια ιστορική ήττα.
Ευτυχώς σήμερα δεν βρισκόμαστε στη δεκαετία του ΄60, το ευρωπαϊκό περιβάλλον έχει αλλάξει, δεν επιτρέπει φασιστοειδή λύση στην πολιτική κρίση.
Αλλά αυτό ακριβώς θα έπρεπε να δώσει στους πολιτικούς την ευχέρεια και το θάρρος να προχωρήσουν σε λύσεις καθαρές και αποφασιστικές.
Ο καθένας είναι υπεύθυνος της τύχης του και της δυστυχίας του.
Οταν λέμε ότι η χώρα τρελάθηκε, πρέπει να έχουμε επίγνωση και της δικής μας υγείας. Πρώτα πολιτικής και μετά διανοητικής.
