Πολλές αποκαλύψεις, πολλά DVD.
Πολλή θολούρα στις συναλλαγές κράτους, μίντια και οικονομικών παραγόντων. Υπουργοί, βουλευτές, δημοσιογράφοι, εφοπλιστές, δικηγόροι, συνδικαλιστές πρωταγωνιστούν καθημερινά σε ένα ριάλιτι σόου καρφώνοντας ο ένας τον άλλον.
Οι ερμηνεύοντες τους χρησμούς αναλυτές μιλούν για κατάρρευση του κράτους, ανυποληψία των θεσμών, διάλυση των κομμάτων εξουσίας, φαινόμενα που, όπως λένε, καταδεικνύουν το «κενό πολιτικής». Και ανησυχούν. Ψυχραιμία, παιδιά! Δεν υπάρχει κανένα κενό, το αντίθετο. Υπάρχουν οι μπίζνες, η διαφθορά, η διαπλοκή, τα σκάνδαλα, ο πόλεμος οικονομικών συμφερόντων, όλα πράγματα που δεν είναι καινούργια. Ολα φαινόμενα της πολιτικής που οικοδομήθηκε τη δεκαετία του 1980, κυριάρχησε τη δεκαετία του 1990, συνεχίστηκε με υπομονή και επιμονή και τα πρώτα χρόνια του 21ου αιώνα από όλες τις κυβερνήσεις «Αριστεράς» και «Δεξιάς». Και όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά σε όλη την Ευρώπη. Στόχος της είναι να απαλλάξει την οικονομία από τον δημόσιο έλεγχο και να καταργήσει τις κοινωνικές συγκρούσεις. Ο Ζαχόπουλος, οι απόπειρες αυτοκτονίας, τα δομημένα ομόλογα, οι υποκλοπές, τα αναψυκτήρια και οι φιλοξενούμενοι Ινδοί, οι απαγωγές των Πακιστανών, οι «κουμπάροι» δεν αποτελούν πολιτική κρίση, αλλά κρίση της κυρίαρχης πολιτικής που έθεσε το δημόσιο συμφέρον στην υπηρεσία του ιδιωτικού και ανακήρυξε τους νόμους της αγοράς ισχυρότερους από τους νόμους του κράτους.
Οπως στην αγορά η κρίση εμπιστοσύνης στο νόμισμα αποτελεί προάγγελο οικονομικού κραχ, κατά τον ίδιο ακριβώς τρόπο η κατάργηση του διπόλου Αριστεράς- Δεξιάς οδηγεί σε απαξίωση του πολιτικού νομίσματος που βασίζεται στην εναλλαγή κομμάτων που υποστηρίζουν διαφορετικά ταξικά συμφέροντα στην εξουσία. Το πολιτικό κραχ των ημερών μας δεν οφείλεται στις σεξουαλικές διαστροφές του πολιτικού προσωπικού αλλά στην πολιτική διαστροφή του που (νόμισε ότι) κατάργησε τις διαχωριστικές γραμμές.
Οι προειδοποιήσεις υπήρχαν, αλλά η «νέα Αριστερά» δεν τις έβλεπε.
Ηταν η εποχή της ευδαιμονίας. Του Χρηματιστηρίου, του lifestyle, της πολιτικοοικονομικής διαπλοκής. Ετσι οι μπίζνες έγιναν πολιτική και η πολιτική μπίζνες. Ετσι η σημερινή εξουσία δεν είναι παρά ο εκφυλισμένος διάδοχος της προηγούμενης εξουσίας. Οι διαφορές δεν είναι ιδεολογικές αλλά διαχειριστικές: εγώ μπορώ να κάνω τα ίδια αλλά καλύτερα. Οταν τα κόμματα μεταβάλλονται σε επιχειρήσεις και οι δημοσιογράφοι σε μεσάζοντες δεν υπάρχει κρίση της πολιτικής. Υπάρχει μόνο η πολιτική της κρίσης και η λούμπεν δημοσιογραφία που την υποθάλπει.
