Γιατί τόση μανία με τον Τσίπρα; Γιατί το πολιτικό establishment από τη ΝΔ ως το ΚΚΕ, περιλαμβανομένων και των γερόντων του ΣΥΝ, αντιδρούν με τέτοια ένταση στο πείραμα ανανέωσης της ηγεσίας του Συνασπισμού; Τι φοβούνται όλοι αυτοί από έναν νεαρό υποψήφιο πρόεδρο ενός μικρού (περιθωριακού, όπως οι περισσότεροι το αποκαλούσαν απαξιωτικά) κόμματος της Αριστεράς; Γιατί είμαστε τόσο σνομπ, τόσο μεμψίμοιροι σε μια προσπάθεια να σπάσει ο κύκλος των χαμένων ευκαιριών της Αριστεράς, να αποσταθεροποιηθεί η πολιτική σκηνή, να επιχειρηθεί μια ποιοτική ανανέωση; Γιατί αυτό συμβολίζει το πείραμα Τσίπρα.
Αυτή είναι η πρόταση Αλαβάνου προς όλη την Αριστερά που εδώ και τρεις τουλάχιστον δεκαετίες βρίσκεται σε κώμα ζαλισμένη από την ταχύτητα των αλλαγών που πραγματοποιούνται στην κοινωνία τις οποίες αδυνατεί να κατανοήσει.
Οι εξελίξεις στην πολιτική σκηνή με τη συνεχή απαξίωση της ΝΔ και την ιδεολογική και οργανωτική εξαέρωση του ΠαΣοΚ θυμίζουν το ρητό του προέδρου Μάο: μεγάλη αναταραχή, υπέροχη κατάσταση. Αλλά για να γίνει πράγματι η κατάσταση υπέροχη θα πρέπει η Αριστερά να σπάσει τις αλυσίδες του δογματισμού και του σεχταρισμού της. Και αυτό δεν μπορούν να το κάνουν αυτοί (εμείς) που εδώ και 30 χρόνια αναπαράγουν τον εαυτό τους. Ηλθε η ώρα τα «παιδιά» του Πολυτεχνείου να ανοίξουν τις πόρτες στα παιδιά τους. Να πάψουν να τα φοβούνται επειδή δεν συμφωνούν μαζί τους, επειδή δεν τα καταλαβαίνουν. Επειδή φοβούνται ότι θα χάσουν το μαγαζάκι τους.
Γιατί μόνο αυτά μπορεί να είναι η μαγιά για μια Αριστερά πραγματικά νέα (όχι μόνον ηλικιακά), που να έχει επίγνωση ότι οι παλιές συνταγές έχουν αποτύχει, αλλά οι διαχωριστικές γραμμές υπάρχουν και θα υπάρχουν. Γιατί μόνον αυτά, που δεν κουβαλάνε τις δικές μας μιζέριες, τις ζήλιες μας, τα μίση μας, τις εμμονές μας, τη σχιζοφρένειά μας, μπορούν να ξαναφέρουν τη «φαντασία στην εξουσία».
Και αυτή είναι η πρόκληση για εμάς τα κουρασμένα παλικάρια της επανάστασης που «δεν μας αρέσει αυτός ο κόσμος». «Για να τον αλλάξουμε» πρέπει να είμαστε διατεθειμένοι να πεθάνουμε. Μόνον έτσι μπορούμε να ξαναγεννηθούμε εμείς και η Αριστερά που ονειρευόμαστε. Και είναι μια πρόκληση ενάντια στον χρόνο. Τον δικό μας και της Ιστορίας.
