Το καλό με τις διαδηλώσεις είναι ότι λένε πάντα την αλήθεια. Στα συνθήματα, στις συζητήσεις, ακόμη και στις αντιπαραθέσεις των ανθρώπων που συναντώνται δημόσια στους δρόμους και στις πλατείες δεν υπάρχει χώρος για διαστρεβλώσεις: μιντιακές, πολιτικές, ιδεολογικές, που να προσαρμόζουν το πραγματικό με αυτό που έχει στο κεφάλι του αυτός που ερμηνεύει το πραγματικό.
Ακόμη και όποιος δεν έχει «υπηρετήσει» μια μακρόχρονη θητεία στην πολιτική μπορεί με μια ματιά να αντιληφθεί αν μια διαδήλωση εκφράζει κάτι το αληθινό, το αυθόρμητο, ή είναι κατασκευασμένη στα κομματικά και συνδικαλιστικά εργαστήρια. Αν είναι ζωντανή (έχει θετική ενέργεια, όπως είναι της μόδας να λέγεται) ή είναι «κύκνειο άσμα» μιας χαμένης υπόθεσης, αν μιλάει και στους απέξω που την παρακολουθούν ή είναι μουγκή.
Η διαδήλωση της περασμένης Τετάρτης είπε τρεις αλήθειες. Η πρώτη είναι ότι υπάρχει ακόμη στην κοινωνία ένα όριο, μια γραμμή άμυνας στις πολιτικές διάλυσης του κοινωνικού κράτους. Και ότι ο αγώνας για τη διατήρηση των κεκτημένων (όχι, τα «κεκτημένα των εργαζομένων» δεν είναι βρισιά, όπως θέλουν να μας πείσουν οι νεοφιλελεύθεροι της Αριστεράς και της Δεξιάς) δεν εξαντλείται σε μια ψηφοφορία στη Βουλή.
Από την πρώτη, η δεύτερη αλήθεια. Τα εκατομμύρια των εργαζομένων (αντιπροσωπεία των οποίων διαδήλωσε προχθές) αισθάνονται να ασφυκτιούν από τη σημερινή πολιτική. Των κομμάτων, των συνδικάτων, αλλά και των κινημάτων.
Η ποικιλία της διαδήλωσης δείχνει πόσο συμπαγές είναι το κίνημα αντίστασης στην κατεδάφιση του Ασφαλιστικού. Επιβεβαιώνει ότι τα κόμματα, οι ηγετικές ομάδες, πρέπει να αναμετρηθούν με μια νέα μορφή δημοκρατίας από τα κάτω. Σίγουρα είναι ένα φαινόμενο γεμάτο αντιφάσεις, όπως κάθε καινούργιο που γεννιέται, αλλά είναι η μοναδική προς το παρόν απάντηση στην απαξίωση της θεσμικής δημοκρατίας από τον νεοφιλελευθερισμό.
Και αυτό μάς οδηγεί στην τρίτη αλήθεια. Αυτή την περίοδο πολλοί αναρωτιούνται για το μέλλον και τις κατευθύνσεις της Αριστεράς: ποια είναι και τι πρέπει να κάνει; Καλό θα ήταν να ακούσουν τι λένε οι άνθρωποι που θα έδιναν υπόσταση στην Αριστερά. Οπως εκείνοι που γέμισαν τους δρόμους την περασμένη Τετάρτη. Μια απάντηση ίσως να την έβρισκαν.
