Η τάξη και η ασφάλεια δεν είναι ούτε δεξιά ούτε αριστερά. Κάθε άνθρωπος επιθυμεί να ζει σε μια χώρα, σε μια πόλη, σε μια γειτονιά, χωρίς να φοβάται ότι μπορεί να πέσει θύμα επίθεσης, κλοπής, βίας. Η μόνη ουσιαστική διαφορά που υπάρχει στη διαχείρισή τους είναι αυτή μεταξύ ευφυίας και ηλιθιότητας.
Δυστυχώς, όσο περνάει ο καιρός ο κατάλογος της τελευταίας μεγαλώνει. Καθημερινά γινόμαστε μάρτυρες ενός βλακώδους διαγωνισμού για το ποιος είναι ο καλύτερος σερίφης. Ας πάρουμε για παράδειγμα τη λεγόμενη βία στα σχολεία. Αν αντιμετωπίσουμε την πραγματικότητα ως πραγματικότητα και όχι σαν κυνήγι τηλεθέασης ή ψήφων, θα δούμε ότι το να κηρύξουμε τον πόλεμο στα παιδιά μας είναι όχι μόνο βλακώδες και επικίνδυνο, αλλά είναι πόλεμος χαμένος.
Δεν μπαίνουν στον «σωστό δρόμο» οι έφηβοι που τους στέλνεις στη φυλακή γιατί έσπασαν τα θρανία. Ούτε οι φοιτητές που έκαψαν τις κάλπες (όταν μάλιστα έχει προηγηθεί κλοπή κάλπης στο Κοινοβούλιο χωρίς ο βουλευτής να έχει κρεμαστεί στην πλατεία Συντάγματος). Το πολύ πολύ θα μπορούσαν να τους εξηγήσουν, ακόμη και χειροδικώντας, ότι είναι βλακώδης και αντιδημοκρατική αυτή η συμπεριφορά οι συμμαθητές τους. Με την προϋπόθεση ότι στο σχολείο είχαν μια εκπαίδευση ανάλογη. Σε μια χώρα όμως όπου το 60% των κατοίκων της είναι λειτουργικά αναλφάβητοι (γνωρίζουν δηλαδή ανάγνωση και γραφή, αλλά δεν μπορούν να κατανοήσουν ένα σύνθετο κείμενο ή να εκφράσουν γραπτώς τη σκέψη τους), οι έννοιες της δημοκρατίας και του σεβασμού του άλλου είναι δύσκολα κατανοητές, ακόμη και από τους τηλεοπτικούς σερίφηδες.
Ζούμε σε μια κοινωνία που στέλνει μήνυμα στους νέους είναι ότι όλα είναι θεμιτά για να πετύχεις: η φοροκλοπή, το ρουσφέτι, η μίζα, η εξαγορά δημοσίων λειτουργών, δικαστικών αποφάσεων, δημοσίων θέσεων. Η παρανομία και η αυθαιρεσία των ισχυρών σε όλες τις καταστάσεις, στη δημόσια και ιδιωτική καθημερινότητα.
Το 1976 ο Δήμος του Τουρίνου καταγράφοντας τις υλικές ζημιές από τον βανδαλισμό των ανηλίκων τις κοστολόγησε σε 1 δισ. λιρέτες (200.000 ευρώ περίπου). Για να καταπολεμήσει το φαινόμενο θεσμοθέτησε το Ολοήμερο Σχολείο και έθεσε στη διάθεση των παιδιών όλες τις δημοτικές δομές. Γίνονταν, π.χ., μαθήματα: στην Πυροσβεστική για την καταπολέμηση των πυρκαϊών, στα τηλεοπτικά στούντιο για μια άλλη χρήση της τηλεόρασης, στην εταιρεία υδάτων για τη σπατάλη του νερού. Στόχος να απασχοληθούν ευφυώς τα παιδιά στον ελεύθερο χρόνο τους χωρίς να βαριούνται. Τέσσερα χρόνια μετά, οι περιπτώσεις νεανικού βανδαλισμού είχαν μειωθεί κατά το ήμισυ. Πώς θα μας φαινόταν άραγε αν οι «βάνδαλοι» του σχολείου στο Παγκράτι, αντί να σταλούν στη φυλακή, όπως απαιτεί η τάξη και ο νόμος, υποχρεώνονταν να ξαναφτιάξουν δουλεύοντας οι ίδιοι ό,τι κατέστρεψαν;
