Κάτι δεν πάει καλά στη Δύση με τη δημόσια εικόνα του προέδρου του Ιράν Μαχμούντ Αχμαντινετζάντ. Η τρέχουσα αντίληψη, αυτή που καλλιεργούν τα μέσα ενημέρωσης και πολλές κυβερνήσεις, τον θέλει περίπου «τρελό του χωριού»- του πλανητικού ασφαλώς- ακόμη και τώρα, που οι αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες παραδέχτηκαν ότι κανείς στην Τεχεράνη δεν απεργάζεται πυρηνικό Αρμαγεδδώνα!

Οχι, ο πρόεδρος δεν είναι τρελός. Είναι αληθινός πολιτικός με εμμονές, με εχθρούς, με λάθη, με επιτεύγματα. Και κυρίως με προσωπικές φιλοδοξίες.

Οι εμμονές του; Το Ισραήλ, η μουσουλμανική θρησκεία, η ειρηνική χρήση της πυρηνικής ενέργειας.

Οι εχθροί του; Εντός συνόρων ο επίσης τέως πρόεδρος Χασεμί Ραφσαντζανί, εκπρόσωπος της ισχυρής παλαιότερης γενιάς των σιιτών κληρικών. Εκτός συνόρων οι neocons της Ουάσιγκτον, των οποίων η πολιτική μπογιά ξεβάφει στον βάλτο του Ιράκ και στην κατηφόρα του δολαρίου.

Τα λάθη του; Η εγκατάλειψη της οικονομίας, η διεθνής απομόνωση της χώρας, ο απόλυτος τόνος των δηλώσεών του.

Τα επιτεύγματά του; Εδωσε στον μέσο Ιρανό κάτι από τη χαμένη του υπερηφάνεια: όλοι οι ταξιτζήδες και οι μικρομαγαζάτορες στην Τεχεράνη θα σου πουν ειλικρινώς ότι τον στηρίζουν. Διότι «απλώς» δεν καταλαβαίνουν με ποιο δικαίωμα οι δυτικοί, ενώ διαθέτουν πυρηνικά εργοστάσια παραγωγής ενέργειας, θέλουν να τους απαγορεύσουν το δικαίωμα να γίνουν κοινωνοί της «προόδου».

Οι φιλοδοξίες του; Μία και μοναδική. Να συγκεντρώσει όση περισσότερη εξουσία μπορεί, ώστε να επανεκλεγεί στις προεδρικές εκλογές του 2009, με όχημα τους συντρόφους του- τους «Φρουρούς της Επανάστασης»- στους οποίους έχει παραδώσει μεγάλο τμήμα του πλούτου της χώρας. Οι περισσότεροι στη Δύση δεν μπαίνουν στον κόπο να τα δουν αυτά. Μένουν στα προφανή και «πιασάρικα» όπως, π.χ., την φράση «να εξαφανιστεί το Ισραήλ από τον χάρτη». Καθαρός αντισημιτισμός, όμως ποτέ δεν διευκρινίζεται ότι αναφερόταν στο καθεστώς, δηλαδή στο κράτος- όχι στους ανθρώπους.

Αλλοι τον περιγελούν για τη στρουθοκαμηλική δήλωσή του «εμείς δεν βασανίζουμε τους ομοφυλόφιλους,διότι δεν έχουμε ομοφυλόφιλους στο Ιράν» και άλλοι εξοργίζονται με την απαίτησή του «ιστορικοί να μελετήσουν αν έγινε το Ολοκαύτωμα»- λες και δεν το μελετούν εδώ και δεκαετίες, ή δεν έχουν ήδη αποφανθεί θετικά.

Σύμφωνοι, ο ίδιος δίνει αφορμές για εύκολη κριτική. Αλλά όσοι επιμένουν σην εικόνα του «τρελού ισλαμιστή» δεν κατανοούν ότι ένα σκληρότατο παιχνίδι εξουσίας παίζεται στην Τεχεράνη σήμερα, εν έτει 1386 (από Εγείρας, ασφαλώς… ). Και ότι ο Αχμαντινετζάντ είναι από τους βασικούς παίκτες. Αν αυτός ο γιος ταπεινού σιδηρουργού αποδειχθεί «άνθρωπος από σίδερο» και επιβιώσει πολιτικά, στο θεοκρατικό καθεστώς θα κυριαρχήσει ένα τμήμα της «νεότερης» ιρανικής ελίτ, 50ρηδες και όχι 70ρηδες, το οποίο επεκτείνεται συνεχώς στους μηχανισμούς του κράτους και της οικονομίας.

Κάποιοι παλαιότεροι όμως του την έχουν στημένη στη γωνία. Βρήκαν αφορμή όταν ο πρόεδρος αποκάλεσε συλλήβδην «προδότες» όλους όσοι εκφράζουν έστω και την παραμικρή επιφύλαξη για το πώς ο ίδιος χειρίζεται (άγαρμπα, το λιγότερο) το πυρηνικό πρόγραμμα της χώρας.

«Φέρεται ανήθικα,παράλογα και παράνομα έναντι των πολιτικών αντιπάλων του» έγραψε η εφημερίδα «Ισλαμική Δημοκρατία». Προσοχή, ένα έντυπο που δεν εκφράζει καμιά οργάνωση χρηματοδοτούμενη από την CΙΑ, αλλά πρόσκειται στον ίδιο τον Αγιατολάχ Χαμενεΐ, τον ανώτατο θρησκευτικό και πολιτικό ηγέτη του Ιράν!

Συγκρούσεις κορυφής, λοιπόν. Με ανοικτό το ενδεχόμενο μιας νεανικής επανάστασης σε αυτή τη συναρπαστική και πολιτισμένη χώρα, μιας επανάστασης που βράζει σε σιγανή φωτιά στα πανεπιστήμια. Και ίσως θεριέψει αν μεταδοθεί στις στρατιές των ανέργων.

Ο Αχμαντινετζάντ, ανίκανος να διαχειριστεί την οικονομική κρίση, φούντωσε την «πυρηνική υπερηφάνεια» του μέσου Ιρανού και την έβαλε να συμβαδίζει με την επεκτατική πολιτική της Ρωσίας του προέδρου Πούτιν. Το υπομονετικό Κρεμλίνο ανακάτεψε μια χαρά τη γεωστρατηγική τράπουλα, χτίζοντας τα πυρηνικά εργοστάσια στο Ιράν. Η επηρμένη Ουάσιγκτον βιάστηκε να κάνει φιλοπολεμική «ρελάνς». Και η γριά Κίνα, που σωρεύει μάρκες μπροστά της, δεν έχει μιλήσει ακόμη στο «τραπέζι».

galaman@dolnet.gr