Αν το 70% των τηλεθεατών βλέπει Λαζόπουλο, κάποια αιτία θα υπάρχει. Το να ερμηνεύεις το φαινόμενο, όπως κάνουν οι πολιτικά ορθοί αναλυτές, ως επικίνδυνο λαϊκισμό και να καταγγέλλεις τον Λαζόπουλο (όπως και τη Μαλβίνα πριν από χρόνια) ότι τρέφει το θεριό της αντιπολιτικής, σημαίνει να κρατάς τα μάτια σου ερμητικά κλειστά μπροστά στην κατάσταση εξαθλίωσης που έχει περιπέσει η πολιτική. Να μην ακούς το διογκούμενο πλήθος εκείνων που δηλώνουν ότι «αυτοί όλοι τους ίδιοι είναι», που αρνούνται να συνεχίσουν να εκτρέφουν το πολιτικό προσωπικό της χώρας. Σημαίνει να μη βλέπεις ότι η πολιτική σήμερα, η δημοκρατία σήμερα, έχει καταντήσει μια ιδιωτική υπόθεση της «κάστας». Σημαίνει να μη συνειδητοποιείς ότι τα κόμματα (κυρίως αυτά της εξουσίας) ζουν μια βαθιά κρίση αξιοπιστίας και ότι ο τόσο αμφισβητημένος «δημοκρατικός συγκεντρωτισμός» ήταν πρότυπο δημοκρατικής λειτουργίας σε σύγκριση με τις εσωκομματικές λειτουργίες των σημερινών κομμάτων.
Το να χρησιμοποιείς τη λέξη δημοκρατία για να υπερασπίζεσαι μια δημοκρατία που βρίσκεται σε κρίση (θεσμών, εκπροσώπησης, διακυβέρνησης) είναι σαν να ισχυρίζεσαι ότι σφύζει από υγεία ένας άνθρωπος που οι ακτινογραφίες τον δίνουν για ετοιμοθάνατο. Το να καταγγέλλεις τον Λαζόπουλο για μηδενιστική, ισοπεδωτική σάτιρα ανθρώπων και θεσμών είναι σαν να υπερασπίζεσαι τη χαμένη τιμή ενός ιστορικού κτιρίου που έχει γίνει οίκος ανοχής. Ο Λαζόπουλος, όπως το παιδί στο παραμύθι, φωνάζει ότι η πολιτική, η δημοκρατία είναι γυμνές.
Αυτό το 70% του «Αλ Τσαντίρι νιουζ» θα πρέπει να το αναλύσουμε χωρίς φόβο και χωρίς φθόνο. Θα πρέπει να εντοπίσουμε τους καρκινογόνους όγκους που αναπτύσσονται και εξαπλώνονται στην πολιτική και στην κοινωνία. Θα πρέπει, όπως κάνει ένας σωστός γιατρός, να κάνουμε μια διάγνωση της ασθένειας για να προχωρήσουμε στην ενδεδειγμένη θεραπεία. Αλλά πολύ φοβάμαι ότι οι γιατροί που αυτή την περίοδο διαθέτουμε πιστεύουν πως η διαιώνιση της ασθένειας είναι συμφέρουσα γι΄ αυτούς.
Και αυτό είναι θανατηφόρο και για τη δημοκρατία και για την κοινωνία και για τους γιατρούς.
