Η προσωπολατρία είναι ένα σκοτεινό ιστορικό φαινόμενο το οποίο έχει προκαλέσει περισσότερο κακό παρά καλό. Είναι- λένε- και η βασική αιτία για τη χρεοκοπία του σοβιετικού καθεστώτος. Αλλά τι να πει κανείς για τη λατρεία της μη προσωπικότητας που χαρακτηρίζει το ΠαΣοΚ από τον θάνατο του Ανδρέα και μετά; Δεν ψάχνουν για έναν πρόεδρο που να είναι πρώτος μεταξύ ίσων σε ένα κόμμα που να λειτουργεί συλλογικά (κάποτε τον λέγαμε «συλλογικό διανοούμενο»). Αναζητούν εναγωνίως έναν leader, όρος που στα ελληνικά μεταφράζεται ως «χαρισματικός ηγέτης», «μεγάλος τιμονιέρης», «μεγάλο αφεντικό» ή κάτι ανάλογο.
Leader όμως σήμερα στην Ελλάδα δεν υπάρχει, ούτε μπορεί να κατασκευαστεί.
Μια και το παιχνίδι της διαδοχής τελείωσε και ο κ. Παπανδρέου (ξανα)είναι, με (ξανα)«πρωτόγνωρες δημοκρατικές διαδικασίες», ο πρόεδρος του ΠαΣοΚ δεν θα ήταν άσχημη ιδέα να εξηγήσει το επόμενο διάστημα στους πολίτες ποιος είναι, τι θέλει και τι προτείνει. Γιατί μετά τριάμισι χρόνια προεδρίας του δεν είναι και πολύ ξεκάθαρο. Ασε που οι συνεχείς οβιδιακές μεταμορφώσεις του ΠαΣοΚ και των στελεχών του έχουν κάνει καχύποπτους τους ψηφοφόρους.
Το μαγαζί πάντως καταρρέει και η αναπαλαίωση δεν θα ωφελήσει σε τίποτε. Χρειάζεται αλλαγή εμπορεύματος και ίσως αλλαγή ταμπέλας. Η πίστωση χρόνου για τη διεύθυνση έχει ήδη τελειώσει. Ο κ. Παπανδρέου πρέπει να πείσει ότι διαθέτει νέο εμπόρευμα. Το να δηλώνει «πρέπει να αλλάξουμε ριζικά το κόμμα και τον εαυτό μας» δεν αρκεί πλέον. Πρέπει να αποδείξει ότι έχει και τη θέληση και τη δύναμη να το κάνει.
Πρέπει να μας πει ποιο είναι το μοντέλο της κοινωνίας που οραματίζεται, ποιες λύσεις προτείνει για τις κρίσεις της πολιτικής, της οικονομίας, της δημοκρατίας, της Παιδείας, του κοινωνικού κράτους, του περιβάλλοντος, που συνταράσσουν τη χώρα. Πρέπει όχι απλώς να μιλήσει, αλλά να μιλήσει καθαρά. Να μας πει με ποιανού το μέρος είναι. Τι τον διαφοροποιεί όχι μόνο από τη Δεξιά και τον κ. Καραμανλή αλλά και από τον προκάτοχό του κ. Κ. Σημίτη, και από τον άσπονδο σύντροφό του κ. Βενιζέλο και από τους ηγέτες της Αριστεράς κ. Αλαβάνο και κυρία Παπαρήγα.
Προχθές στο Συνέδριο της ΑΔΕΔΥ ακούστηκε το σύνθημα «Η Αντιπολίτευση δεν είναι παιχνιδάκι για να την αφήσουμε στα χέρια του Γιωργάκη» . Ο κ. Παπανδρέου πήρε μια δεύτερη ευκαιρία για να αποδείξει ότι είναι Γιώργος και όχι Γιωργάκης. Περιμένουμε… Αλλά ο χρόνος του εξαντλείται.
