Κάποιος θα πρέπει να το πει στον αρχηγό της ΝΔ και στον εκπρόσωπό του ότι το να προσπαθούν να περάσουν τις αλλαγές στο Ασφαλιστικό ως σταυροφορία υπέρ πτωχών και αδυνάτων φαντάζει γελοίο. Οτι μια Δεξιά που καταγγέλλει τα διαπλεκόμενα συμφέροντα, τα προνομιούχα στρώματα και τις συντεχνιακές διεκδικήσεις καταντά σόκιν ανέκδοτο.
Πόσο, άραγε, μπορεί να κρατήσει η εικόνα του κ. Καραμανλή στον ρόλο του προέδρου Μάο και αυτή του κ. Ρουσόπουλου στον ρόλο της Ρόζας Λούξεμπουργκ (ας με συγχωρέσουν ο Μάο και η Λούξεμπουργκ για την ύβρι); Διότι είναι μεν αλήθεια ότι ζούμε σε μια εποχή όπου η πολιτική είναι η συνέχιση του τηλεοπτικού σόου με άλλα μέσα, αλλά επειδή ακριβώς ζούμε στην εποχή της «τηλεοπτικής δημοκρατίας» το επικό δράμα μεταβάλλεται εν μια νυκτί σε commedia grottesca.
Τα πράγματα με το Ασφαλιστικό είναι απλά. Η κυβέρνηση έχει δεσμευτεί απέναντι στις Βρυξέλλες και στο μεγάλο κεφάλαιο να τσακίσει τα κόκαλα των εργαζομένων. Να ελαστικοποιήσει πλήρως την εργασία, να απελευθερώσει τις απολύσεις, να καταργήσει το κοινωνικό κράτος και να παραδώσει τις λειτουργίες του στην ιδιωτική πρωτοβουλία. Η ιδιωτικοποίηση δηλαδή της Παιδείας, της Υγείας και των Συντάξεων. Είναι οι τρεις περίφημες μεταρρυθμίσεις που προχωρεί παράλληλα η κυβέρνηση: η αναγνώριση των ιδιωτικών πανεπιστημίων, η μεθοδευμένη απαξίωση της δημόσιας παιδείας (χθες στον χορό μπήκαν και οι ιδιοκτήτες των ιδιωτικών σχολείων που ζητούν κρατική επιδότηση στα δίδακτρα των μαθητών τους), η παραχώρηση του μάνατζμεντ των νοσοκομείων σε πρώτη φάση σε ιδιώτες και σε δεύτερη η πώλησή τους, και ο περιορισμός των υποχρεωτικών συντάξεων στα όρια της επιβίωσης ώστε να ανοίξει ο δρόμος στις ασφαλιστικές εταιρείες και στα private equity funds.
Αλλά για να το περάσει αυτό πρέπει να απαξιώσει τα εναπομείναντα υγιή Ταμεία. Και να βάλει στο χέρι (ή στις τσέπες των υπουργών και των κομματικών παιδιών) τα αποθεματικά τους. Κάτι που δεν κατάφερε να κάνει με τα αμαρτωλά ομόλογα. Αυτή είναι η αλήθεια για τις περίφημες ενοποιήσεις των ευγενών Ταμείων: η αρπαχτή θα γίνει στον ενιαίο λογαριασμό των αποθεματικών που θα διαχειριστούν, όπως τους γουστάρει, οι εγκάθετοι του κ. Αλογοσκούφη, του κ. Ρουσόπουλου και του κ. Μαγγίνα. Είναι πολλά τα λεφτά και μεγάλα τα συμφέροντα.
Aλλά είναι και ο κομπλεξικός αυταρχισμός της Δεξιάς (ή όλου του πολιτικού συστήματος;) που θέλει να εξοντώσει κάθε αντίθετη φωνή στον Τύπο που δεν καταφέρνει να εξαγοράσει.
Οδηγώντας τους δημοσιογράφους σε επαγγελματική ανασφάλεια και εισοδηματική ανέχεια, πιστεύει ότι θα τους καταστήσει ευάλωτους στους κυβερνητικούς και εργοδοτικούς εκβιασμούς.
