Διάβασα χθες ένα δελτίο Τύπου «για το νόημα και το μήνυμα του Πολυτεχνείου» του ΛΑΟΣ και κατάλαβα ότι το Πολυτεχνείο δεν ζει… Οτι τριάντα τέσσερα χρόνια μετά η ελληνική κοινωνία επιστρέφει με ταχύ βηματισμό στην ιδεολογία των συνταγματαρχών: πατρίς- θρησκεία- οικογένεια. Οτι τριάντα τέσσερα χρόνια μετά, στη συλλογική συνείδηση των Ελλήνων η πολιτική είναι συνώνυμη με την ύποπτη συναλλαγή και τη διαφθορά, καταγγελίες ταυτόσημες με αυτές που χρησιμοποίησε η χούντα για να βάλει τους Ελληνες στον γύψο.
Και σε αυτό δεν φταίνε μόνο οι πολιτικοί. Η ευθύνη είναι πρωτίστως δική μας, της γενιάς των «πενηντάρηδων» και των «εξηντάρηδων» που κάποτε «θέλαμε να αλλάξουμε τον κόσμο», αλλά ο κόσμος άλλαξε εμάς. Που πίστεψε ότι καταχωνιάζοντας τον Μαρξ στη σοφίτα, έπαψαν αυτομάτως να υπάρχουν οι έννοιες της εκμετάλλευσης, της αλλοτρίωσης, της ανισότητας.
Δεν γνωρίζω ποιοι και πόσοι θα πάρουν σήμερα μέρος στην πορεία. Εγώ δεν θα πάω γιατί ντρέπομαι να αντικρίσω τους νέους που θα βρίσκονται εκεί. Γιατί πιστεύω ότι η «γενιά του Πολυτεχνείου» το μόνο που έχει να γιορτάσει είναι η ήττα της, συλλογική και ατομική.
Aς αφήσουμε τα παιδιά μας να διαδηλώσουν, να φαντασιωθούν το δικό τους Πολυτεχνείο, να κάνουν τη δική τους εξέγερση. Να μας βρίσουν για την απάθεια και τον μιθριδατισμό μας, να απορρίψουν τα κόμματα, τους πολιτικούς και την πολιτική που αυτοί (εμείς) εκφράζουν. Να εκφράσουν τη δυσπιστία και την οργή τους για μια κοινωνία που τους αγνοεί. Γιατί άραγε ένας νέος που κάνει σήμερα την είσοδό του στον δημόσιο βίο αυτής της χώρας θα έπρεπε να εκτιμά αυτούς (εμάς) που παρέδωσαν την οικονομία στα χέρια των ολίγων, διέλυσαν το Δημόσιο, απαξίωσαν το δημόσιο σχολείο και τη δημόσια υγεία, εμπορεύθηκαν τα ιδανικά τους, μετέτρεψαν την πολιτική αντιπαράθεση σε καβγάδες συμμοριών για τη νομή της εξουσίας, ελαστικοποίησαν (πριν από την εργασία) την πολιτική τους συνείδηση;
Αυτή είναι η ήττα της «γενιάς του Πολυτεχνείου»: σε αυτές τις ερωτήσεις των παιδιών της μένει αδιάφορη ή σιωπά ένοχα γιατί δεν ξέρει τι να τους απαντήσει.
