Είναι υποχρεωτικό να αγαπάει κανείς τη ΝΔ, το ΠαΣοΚ, τον ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΚΕ, τον ΛΑΟΣ; Είναι υποχρεωτικό να συμφωνεί με τον κ. Καραμανλή, τον κ. Παπανδρέου, τον κ. Αλαβάνο, τον κ. Καρατζαφέρη; Η ερώτηση φαντάζει ρητορική, αλλά δεν είναι. Το αντίθετο. Και η απάντηση είναι αυτή που, σε τελευταία ανάλυση, αποτελεί τη διαχωριστική γραμμή μεταξύ δημοκρατίας και αυταρχισμού. Είναι η ειδοποιός διαφορά μεταξύ κράτους δικαίου και καθεστώτος. Και πολύ φοβάμαι ότι το πολιτικό σύστημα, από την άκρα Δεξιά ως την άκρα Αριστερά, ισορροπεί με δυσκολία πάνω σε αυτή τη διαχωριστική γραμμή: ημέρα με την ημέρα μεταβάλλεται όλο και περισσότερο σε καθεστώς. Ημέρα με την ημέρα απαιτεί όλο και πιο επίμονα από τους δημοσιογράφους να μην ασκούν κριτική, να μην εκφράζουν την άποψή τους για πρόσωπα και κόμματα.
Τελευταίο κρούσμα αυτής της πορείας η ψυχωτική φοβία (ενδεικτικό σύμπτωμα των αυταρχικών καθεστώτων) που έχει καταλάβει την ηγεσία του ΠαΣοΚ για τον Τύπο που «συνωμοτεί εναντίον της».
Η «συνωμοσία των μίντια» είναι το αποκλειστικό θέμα που συζητείται πλέον στη Χαριλάου Τρικούπη, ενώ όλοι οι άνθρωποι του Προέδρου, ακόμη και αυτοί που επί σειρά ετών ήταν τα αγαπημένα παιδιά των ΜΜΕ, με μια εκπληκτική μονομανία σε κάθε ευκαιρία εκφράζουν το παράπονο ότι «οι δημοσιογράφοι δεν τους αγαπούν πια».
Η μάχη για την ηγεμονία στο ΠαΣοΚ υπήρξε αδυσώπητη, οι δύο αντίπαλοι χρησιμοποίησαν όλα τα θεμιτά και αθέμιτα μέσα για να κερδίσουν. Ανακάλυψαν εσωτερικούς και εξωτερικούς εχθρούς για να συσπειρώσουν τους οπαδούς τους και να χτυπήσουν ηθικά τον εχθρό. Κατανοητό, σύντροφοι, στον πόλεμο και στον έρωτα όλα επιτρέπονται. Η παραπλάνηση των μαζών στην πολιτική είναι θεμιτή, με μέτρο όμως.
Αν η δόση είναι υπερβολική προκαλεί παρενέργειες στις μάζες και φέρνει τα αντίθετα από τα επιθυμητά αποτελέσματα.
Ο εμφύλιος πόλεμος τέλειωσε. Το ΠαΣοΚ έχει πλέον Πρόεδρο. Οι συνεχιζόμενες καταγγελίες ότι ο «κατευθυνόμενος από τα διαπλεκόμενα» Τύπος προσπαθεί να «τους ρίξει», είναι πλέον υπερβολική δόση που αρχίζει να προκαλεί φαινόμενα ευθυμίας. Το σύνθημα «αλήτες, ρουφιάνοι, δημοσιογράφοι» στο στόμα ανθρώπων που επί δεκαετίες υπήρξαν (σύμφωνα και με τη δική τους παραδοχή) καθεστωτικοί και απολάμβαναν τη στήριξη των ισχυρών οικονομικών ομάδων φαντάζει το λιγότερο γελοίο.
Αλλά υπάρχει μια δεύτερη εξήγηση αυτής της συμπεριφοράς. Το νέο ΠαΣοΚ (που είναι κακέκτυπο του παλαιού) βρίσκεται σε μια βαθιά πολιτική και ιδεολογική σύγχυση. Μπορεί να επανεξέλεξε αρχηγό, αλλά συνεχίζει να μην ξέρει προς τα πού να πάει, τι να προτείνει. Αιωρείται μεταξύ Δεξιάς και Αριστεράς χάνοντας εκατέρωθεν ψηφοφόρους. Γι΄ αυτό ένας εχθρός τού χρειάζεται. Ειδάλλως θα υπάρξει κρίση ταυτότητας. Ειδάλλως οι ψηφοφόροι του θα συνεχίσουν να προβληματίζονται: Είναι δυνατόν να είμαστε και με το πρόβατο και με τον λύκο; Και, ως γνωστόν, ο οπαδός που σκέπτεται παύει να είναι οπαδός.
Γι΄ αυτό, θα πρέπει να σκέφτηκαν στη Χαριλάου Τρικούπη, έναν εχθρό θα πρέπει να τον εφεύρουμε. Εναν εύκολο: τους εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσόντας δημοσιογράφους. Ετσι κι αλλιώς είμαστε, διατί να το κρύβωμεν άλλωστε, μια κακόφημη επαγγελματική κατηγορία.
