Εχω πλέον πειστεί απόλυτα ότι βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μια συνωμοσία που εξυφαίνεται με επιμονή και υπομονή και η οποία, όπως αρμόζει σε κάθε συνωμοσία που σέβεται τον εαυτό της, έχει σχεδιαστεί από κάποια εξωθεσμικά κέντρα αλλά έχει την επιχειρησιακή βάση της σε κέντρα υπεράνω πάσης υποψίας, όπως οι ηγετικές ομάδες των δύο ΠαΣοΚ (που εμφανίστηκαν επισήμως στην πολιτική σκηνή την επομένη των εκλογών) με στόχο τη διάλυσή του. Θεωρίες συνωμοσίας, θα μου πείτε.
Ισως. Αλλά εγώ δεν μπορώ να εξηγήσω αλλιώς τον πόλεμο που κηρύχθηκε στις 16 Σεπτεμβρίου. Δεν υπάρχει άλλη λογική για την τακτική πλήρους ηθικής και πολιτικής εξόντωσης που εφαρμόζουν οι δύο στρατοί έναντι του «εχθρού». Είναι πλέον εμφανές ότι σε αυτόν τον πόλεμο δεν θα υπάρξει αύριο για τους ηττημένους και αυτό το γνωρίζουν οι αντίπαλοι. Νικητές και ηττημένοι ετοιμάζουν τις κινήσεις της επόμενης ημέρας.
Το ΠαΣοΚ έφθασε στο τέλος της διαδρομής. Υπήρξε (παρά τις αδυναμίες του, τους συμβιβασμούς του, τις υπαναχωρήσεις του και τις διαπλοκές του) ένα μεγάλο κόμμα. Ενα κόμμα της Αριστεράς. Εκανε- στις αρχές της δεκαετίας του ΄80- τη μοναδική ανακατανομή πλούτου στη σύγχρονη ελληνική ιστορία και ανέδειξε σε πρωταγωνιστικό πολιτικό υποκείμενο τους «μη προνομιούχους». Αυτό το ΠαΣοΚ σήμερα είναι ένα φάντασμα που πλανάται εδώ και 40 ημέρες πάνω από τα πεδία μαχών του πολέμου για την ηγεσία και στοιχειώνει το συλλογικό κομματικό υποσυνείδητο στελεχών, μελών και φίλων. Με αυτό το ΠαΣοΚ το κόμμα, ή, το πιθανότερο, τα κόμματα που θα προκύψουν στις 12 Νοεμβρίου, ουδεμία σχέση θα έχουν.
Την επόμενη Δευτέρα το κόμμα που γεννήθηκε το ΄74 και άλλαξε (στο καλό και στο κακό) τη σύγχρονη Ελλάδα, θα έχει πάψει να υπάρχει, δημιουργώντας μια μαύρη τρύπα στην πολιτική ζωή του τόπου.
Ενα κενό που δημιουργεί την ανάγκη για έναν νέο πολιτικό σχηματισμό στην Αριστερά, την ανάγκη για τη δημιουργία ενός σοσιαλιστικού ή σοσιαλδημοκρατικού (πείτε το όπως σας αρέσει) κόμματος με την ιστορική του έννοια. Το θεωρείτε αδύνατον; Ο Π. Ευθυμίου στην εισήγησή του στην Εθνική Συνδιάσκεψη και ο Κ. Λαλιώτης στο βιβλίο του υποστηρίζουν το αντίθετο και ελπίζουν… Τους εύχομαι να έχουν δίκιο.
