Ε ίναι από τις ειδήσεις που τις ακούς και νιώθεις το ρίγος του κινδύνου, ταυτόχρονα με την ξέφρενη χαρά που προκαλεί η ιλαρότητα.
Παρακολουθήστε την είδηση όπως μεταδόθηκε χθες το μεσημέρι:
Δύο ένοπλοι, που έδιναν την εντύπωση επαγγελματιών (κουκούλες, μαύρα ρούχα κτλ.), εισβάλλουν στο κέντρο των χρηματαποστολών μεγάλης τραπέζης στη Θεσσαλονίκη. Βουτάνε τα λεφτά, αφού ακινητοποιούν τους υπαλλήλους, τους οποίους μάλιστα δένουν με πλαστική ταινία. Οι δεμένοι όμως σηκώνονται, προφανώς λύνονται μόνοι τους, ακολουθούν τους δράστες που έχουν φύγει με τη λεία τους και… τους συλλαμβάνουν! Οταν τους έχουν συλλάβει, αποκαλύπτεται ότι ο ένας είναι ανθυπαστυνόμος εν ενεργεία και υπηρετεί στην Τροχαία Βεροίας.
Από τη μια, νιώθεις να σε τρυπά σαν βελόνα η στιγμιαία φρίκη ότι, ζώντας σε τούτη τη χώρα, τα πάντα μπορεί να συμβούν (τα πιο απίθανα) ανά πάσα στιγμή. Από την άλλη, η ίδια ακριβώς αβεβαιότητα σου προκαλεί αυτό το είδος της πνευματικής και ψυχολογικής διέγερσης, που μόνον μια καλή κωμωδία στον κινηματογράφο μπορεί να σε κάνει να το νιώσεις. Το συμπέρασμα δεν είναι τίποτε καινούργιο: η αντοχή στο παράδοξο είναι προϋπόθεση για να ζήσει κάποιος τον μύθο του στην Ελλάδα… Π άντως, αν ανήκα στις τάξεις της ΕΛ.ΑΣ., θα ήμουν τώρα σε «βαθιά περισυλλογή», για να χρησιμοποιήσω την έκφραση με την οποία έκανε την επανεμφάνισή του στην πολιτική σκηνή ο Βύρων Πολύδωρας. Θα αναρωτιόμουνα, δηλαδή, τι από τα δύο είναι η μεγαλύτερη ξεφτίλα: ένας αξιωματικός της Αστυνομίας να ληστεύει τράπεζα ή να τα θαλασσώνει όπως ο δράστης της χθεσινής ληστείας;
Από τους διαφόρους βουλευτές της ΝΔ που κάνουν αντάρτικο στα λόγια, πρέπει να αντιμετωπίσουμε ως ιδιαίτερη περίπτωση τον εικονιζόμενο στο σημερινό σκίτσο Αθανάσιο Γιαννόπουλο, τέως υφυπουργό Υγείας. Σχεδόν τριάμισι χρόνια διετέλεσε υφυπουργός, υπό τον Νικήτα Κακλαμάνη αρχικά και τον Δ. Λ. Αβραμόπουλο στη συνέχεια. Σήμερα ανακαλύπτει ότι οι υπουργοί έχουν συμβιβασθεί με την κατασπατάληση των πόρων στο δημόσιο σύστημα Υγείας κτλ. Τι άλλαξε από προχθές, λ.χ., όπου όλα ήταν μια χαρά; Μήπως όλα αυτά που καταγγέλλει τώρα τα πληροφορήθηκε ξαφνικά, ένιωσε προδομένος και υπό το κράτος του ηθικού κλονισμού βγαίνει και τα λέει; Οχι, τα ήξερε πάντα. Το μόνο που άλλαξε είναι ότι τώρα δεν είναι πια ο ίδιος υφυπουργός. Επέστρεψε στην ασημαντότητα, όπως φαίνεται η κοινοβουλευτική ρουτίνα σε όσους έχουν συνηθίσει σε υφυπουργικά μεγαλεία.
Η περίπτωσή του είναι διαφανής ως προς τα κίνητρα και, εντελώς, συνηθισμένη.
Εκείνο που την κάνει ξεχωριστή όμως είναι η απουσία κάθε ίχνους ντροπής του ίδιου καταγγέλλοντος για τις καταγγελίες που κάνει. Δεν μου προξενεί κατάπληξη η ωμότητα του τέως υφυπουργού, διότι τον θυμάμαι να εισηγείται ανενδοιάστως να θεσμοθετηθεί το φακελάκιλες και το πρόβλημα δεν είναι ότι πληρώνουν παραπάνω οι άρρωστοι, αλλά ότι δεν τα μοιράζονται εξίσου οι γιατροί! Θα παρομοίαζα τη στάση του με εκείνη της ερωμένης ενός κακοποιού, η οποία τον καταδίδει στην Αστυνομία επειδή μαθαίνει ότι την απατά. Νομίζω πως ούτε η υποθετική κυρία της παρομοίωσης αθωώνεται αυτομάτως ούτε και ο καταγγέλλων υφυπουργός…
Ω ς επιθεωρητής της τάξης του στη στρατιωτική ακαδημία του Γουέστ Πόιντ, ο Ρόμπερτ Ε. Λι, ο μετέπειτα μεγάλος στρατηγός των Νοτίων στον Εμφύλιο Πόλεμο, έκανε χρήση του προνομίου της θέσης του και απέβαλε από τη σχολή έναν ανεπίδεκτο μαθήσεως εύελπι, που λεγόταν Τζέιμς Μακνίλ Χουίστλερ, επειδή ο τελευταίος είπε, εξεταζόμενος στη Χημεία, ότι η σιλικόνη είναι αέριο. (Παρεμπιπτόντως, σας ομολογώ ότι εγώ δεν έχω ιδέα τι είναι η σιλικόνη.
Αλλωστε δεν φαίνεται, γιατί συνήθως κρύβεται από το δέρμα του στήθους…) Ετσι, το 1855 ο αμερικανικός στρατός έχασε έναν αξιωματικό, ίσως επίσης ο Εμφύλιος, που ακολούθησε πέντε χρόνια αργότερα, έχασε έναν νεκρό. Πάντως η ζωγραφική κέρδισε τον πρώτο σημαντικό αμερικανό ζωγράφο, τον Τζέιμς Χουίστλερ.
Τώρα γιατί τα λέω αυτά; Τα λέω με τη σκέψη του προσφιλούς μου Βύρωνα Πολύδωρα, ο οποίος στέκεται με το ένα πόδι στην πολιτική και με το άλλο στο άγνωστο. Θέλω να του πω ότι ποτέ δεν είναι αργά. Κάθε τέλος είναι η ευκαιρία για μια καινούργια αρχή κάπου αλλού. Δηλώνω τη βεβαιότητά μου ότι, χάρη στην πίστη, την παιδεία και τη συγκρότηση που διαθέτει, τα μέλη της Ιεράς Συνόδου θα συμφωνήσουν ώστε να πάρει τον όρκο της αγαμίας, να ακολουθήσουν τα υπόλοιπα στα γρήγορα (να καρεί μοναχός, να γίνει αρχιμανδρίτης, να εκλεγεί επίσκοπος) και, όταν θελήσει ο Κύριος, να γίνει Αρχιεπίσκοπος.
Πόσο διασκεδαστικό θα ήταν αν ο Κ. Καραμανλής ξανάβρισκε μπροστά του τον Βύρωνα ως φλογερό Μακαριότατο που εξαπολύει μύδρους κατά της κυβέρνησης!
