Ο κ. Γ. Παπανδρέου καταγγέλλει τα Μέσα μέσω της… τηλεόρασης. Ο κ. Βενιζέλος αποποιείται τη σχέση του με τα Μέσα επίσης μέσω της τηλεόρασης.

Εκπρόσωποι των υποψήφιων προέδρων του ΠαΣοΚ μαλλιοτραβιούνται καθημερινά στα τηλεπαράθυρα. Πρώην και νυν υπουργοί και βουλευτές αλληλοκαρφώνονται σε τοκ σόου.

Το καθεστώς υπακούει στους νόμους της τηλεδημοκρατίας και αποσυντίθεται σε απευθείας τηλεοπτική μετάδοση. Η «τάξη» των πολιτικών έχει παραδοθεί στα χέρια μιας τηλεοπτικής ηγεσίας- φαινόμενο όχι συγκυριακό, όπως πολλοί νομίζουν, αλλά με ρίζες βαθιές που τρέφονται από το αίτημα (και το έλλειμμα) για πληροφόρηση μιας κοινωνίας παραπλανημένης και καταφρονεμένης. Η τηλεόραση, από ΜΜΕ- μέσο μαζικής επικοινωνίας -, αναδεικνύεται κατ΄ εξοχήν προνομιούχος χώρος που παράγει εξουσία.

Που υπαγορεύει τον χρόνο και τον τρόπο του πολιτικού διαλόγου: ή παίζεις το παιχνίδι μου ή δεν υπάρχεις. Και οι πολιτικοί, οι υπουργοί, οι δημοσιογράφοι, οι διανοούμενοι, οι καθηγητές πανεπιστημίου, για να υπάρξουν, εμφανίζονται ως γλάστρες στις εκπομπές των νέων ταγών του δημόσιου βίου.

Και όμως σε μια συγκυρία όπως η σημερινή, υπό την απειλή του κύματος της αντιπολιτικής που απλώνεται στην κοινωνία, θα περίμενε κανείς ότι οι πολιτικοί θα απείχαν επιμελώς από τη μικρή οθόνη.

Γιατί η διογκούμενη απέχθεια που εκδηλώνουν οι πολίτες προς την πολιτική και τους πολιτικούς σε μεγάλο μέρος της τροφοδοτείται από αυτή την τηλεοπτική overdose. Από την επιδειξιμανία, τη φανφαρονική ρητορική και τη διανοητική τρικυμία που παρουσιάζουν οι πολιτικοί σε απευθείας μετάδοση. Οπως ακριβώς συμβαίνει με τα επαναλαμβανόμενα επί ώρες διαφημιστικά σποτ των τηλεπωλήσεων.

Θα υποστηρίξουν πολλοί ότι δεν είμαστε υποχρεωμένοι να παρακολουθούμε τα πολιτικά σίριαλ. Σύμφωνοι, αλλά υπάρχει ακόμη ένα είδος voyeurisme στους τηλεθεατές για τα άπλυτα που βγαίνουν στη φόρα, μια νοσηρή περιέργεια για το πώς θα τελειώσει το έργο: αν την επιχείρηση θα την κληρονομήσει ο διάδοχος της δυναστείας ή θα την πάρει ο φτωχός πλην αυτοδημιούργητος σώγαμπρος.

Μήπως όμως είναι η ώρα το τέλος του σίριαλ να το δώσουν οι πολίτες της τηλεδημοκρατίας; Αν πατούσαμε το κουμπί που σβήνει την τηλεόραση σε κάθε επανάληψη του χιλιοπαιγμένου τοκ σόου;

Αυτή και αν ήταν μια λαϊκή εξέγερση, μια μαζική διαμαρτυρία, μια class action, όπως θα έλεγαν οι ενώσεις των καταναλωτών, απέναντι στον πληθωρισμό και στην κακή ποιότητα της video πολιτικής: μείωση τηλεθέασης, μείωση των δεικτών αποδοχής, μείωση των διαφημίσεων.

vmoulopoulos@dolnet.gr