Aπό ό,τι βλέπω οι εξελίξεις στο ΠαΣοΚ δεν θα έχουν happy end. Στις 11 Νοεμβρίου, στην οθόνη θα υπάρχει με μεγάλα γράμματα μόνο οι λέξεις «the end». Στις 12 Νοεμβρίου, το κόμμα που γεννήθηκε το 1974, ταυτίστηκε με τη Μεταπολίτευση και άλλαξε την σύγχρονη Ελλάδα, δεν θα υπάρχει πια, όποια ηγεσία και αν έχει επιλέξει. Είναι λάθος να πιστεύουμε ότι ο αδελφοκτόνος πόλεμος που έχει ξεσπάσει, οφείλεται στο τραύμα της ήττας. Το ΠαΣοΚ από το 2000 είναι μια ομοσπονδία βαρόνων με διαφορετικές και πολλές φορές ανταγωνιστικές φιλοδοξίες, συμφέροντα, οικονομικές και πολιτικές συμμαχίες και μόνο συνδετικό ιστό την εξουσία.
Αυτό που συμβαίνει είναι ότι το ΠαΣοΚ από το 2000, ημέρα με την ημέρα ατμοποιείται πολιτικά και ιδεολογικά. Πέρα από τις ρητορικές κορόνες των στελεχών, των ομαδαρχών και των υποψηφίων προέδρων περί αριστερής στροφής και επιστροφής στις σοσιαλδημοκρατικές πολιτικές, οι αξίες που κυριαρχούν στην πλειονότητα του κόμματος έχουν απομακρυνθεί εδώ και χρόνια από εκείνη του σοσιαλιστικού κινήματος.
Μπορεί να την ορίσουμε ως (νέο)φιλελεύθερη, εκσυγχρονιστική, μεταμοντέρνα ή όλες μαζί. Είναι όμως προφανές ότι έχουμε να κάνουμε με μια νέα ομιχλώδη πολιτική ιδεολογία που βλέπει την πραγματικότητα, τις ταξικές σχέσεις, τις κοινωνικές συγκρούσεις, τον τρόπο παραγωγής, το μοντέλο ανάπτυξης, τον ρόλο του κράτους από τελείως διαφορετική οπτική γωνία από εκείνη που μπορούμε να ονομάσουμε σοσιαλιστική.
Είτε ο κ. Παπανδρέου παραμείνει είτε ο κ. Βενιζέλος αναλάβει τα ηνία (χωρίς να αποκλείεται το ενδεχόμενο διάσπασης σε δύο ή και περισσότερα κομμάτια), θα βαδίσουν στον δρόμο ενός φιλελεύθερου δημοκρατικού κόμματος με ομιχλώδη ιδεολογική και πολιτική ταυτότητα και χωρίς συγκεκριμένη και κατανοητή κυβερνητική πρόταση, δημιουργώντας μια μαύρη τρύπα στην πολιτική σκηνή. Ενα κενό που αφήνει άστεγους όλους- στελέχη, μέλη, οπαδοί- όσοι πιστεύουν και λειτουργούν ακόμη με τις αξίες της Αριστεράς. Ενα κενό το οποίο δημιουργεί την ανάγκη για έναν νέο πολιτικό σχηματισμό στην Κεντροαριστερά: τη δημιουργία ενός σοσιαλιστικού ή σοσιαλδημοκρατικού (πείτε το όπως σας αρέσει) κόμματος με την ιστορική του έννοια και όχι με τη μεταμοντέρνα-μπλερική. Ενός κόμματος που θα διεκδικήσει τον πολιτικό έλεγχο της οικονομίας, που θα προτείνει ένα ανταγωνιστικό πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων για τις εργασιακές σχέσεις, το κοινωνικό κράτος, την ποιοτική και υλική αναβάθμιση της ζωής των πολιτών.
Το θεωρείτε αδύνατον; Το πείραμα Λαφοντέν- Γκίζι στη Γερμανία λέει το αντίθετο.
