Διάβασα προ ημερών στο «Βήμα» ένα άρθρο του Δημ. Καστριώτη που αναφέρεται στο δημοψήφισμα της Ιρλανδίας με τίτλο «Στραβή η ψήφος ή στραβά αρμενίζει η ΕΕ;». Δανείζομαι τον τίτλο για να δεχθώ και τα δύο. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι ιρλανδοί ψηφοφόροι, όπως και πριν από λίγα χρόνια οι γάλλοι και οι ολλανδοί, ψήφισαν – όσοι τελικά προσήλθαν στις κάλπες – με κριτήρια τελείως άσχετα προς το θέμα για το οποίο εκαλούντο να αποφασίσουν. Πρόσφατες έρευνες στην Ιρλανδία δείχνουν ότι οι ιρλανδοί ψηφοφόροι καταψήφισαν τη συνθήκη από τον φόβο μήπως υποχρεωθούν να επιτρέψουν τις αμβλώσεις, μήπως αναγκασθούν να μεταβάλουν το πολύ ευνοϊκό για επενδύσεις φορολογικό τους σύστημα, μήπως τέλος αποξενωθούν από την ουδετερότητα την οποία επί χρόνια ακολουθούν. Ομως και τα τρία αυτά θέματα, τα οποία κυριάρχησαν στην τελική τους κρίση, ήταν τελείως άσχετα με τη Συνθήκη της Λισαβόνας. Παρά ταύτα τους οδήγησαν στην αρνητική ψήφο. Αρα στραβή ήταν η ψήφος.
Από την άλλη πλευρά το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο κατατρίβεται στο να ψηφίζει προτάσεις της Ευρωπαϊκής Επιτροπής τριτευούσης σημασίας. Χαρακτηριστικά αναφέρω ότι μόνο στη συνεδρίαση της Ολομέλειας της 17ης Ιουνίου 2008 το Κοινοβούλιο ενέκρινε μεταξύ άλλων και τα ακόλουθα νομοθετικά ψηφίσματα «για τους υαλοκαθαριστήρες των γεωργικών ή δασικών ελκυστήρων με τροχούς», «για τη φωτεινή σηματοδότηση των γεωργικών ή δασικών ελκυστήρων», «για την υποβολή στατιστικών για τις ονομαστικές αλιεύσεις από τα κράτη-μέλη που αλιεύουν στον Βορειοανατολικό Ατλαντικό», άλλο νομοθετικό ψήφισμα που αφορά στην αλιευτική δραστηριότητα στον Βορειοανατολικό Ατλαντικό και άλλο που αφορά στην ίδια δραστηριότητα σε ορισμένες ζώνες εκτός του Βορείου Ατλαντικού. Παρεμφερή θέματα ψηφίζονται σε κάθε Ολομέλεια του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, το οποίο ακόμη εκδίδει ψηφίσματα – τα οποία ουδείς λαμβάνει υπ’ όψιν του – για την καταπάτηση των ατομικών δικαιωμάτων στη Βιρμανία, στη Δυτική Σαχάρα ή στο Τόνγκο.
Δεν λέω, τα νομοθετικά αυτά κείμενα είναι ενδεχομένως χρήσιμα. Θεωρώ όμως ότι είναι αστείο να επιχειρείται η λύση παρόμοιων θεμάτων όταν η Επιτροπή δεν έχει προκαλέσει το Κοινοβούλιο, αλλά ούτε το Κοινοβούλιο δεν έχει πάρει τη σχετική πρωτοβουλία, σε μια σοβαρή συζήτηση π.χ. για το ποια είναι τα όρια της Ευρώπης. Μια συζήτηση που δεν θα έχει μόνο θεωρητικό χαρακτήρα αλλά θα καταλήγει σε συγκεκριμένα συμπεράσματα. Αρα στραβά αρμενίζουν και το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Μήπως όμως το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο αρμενίζει σωστά; Η πρόσφατη σύνοδος κορυφής των ευρωπαίων ηγετών συνήλθε με θέμα την άνοδο της τιμής του πετρελαίου και του πληθωρισμού και τη λήψη μέτρων κατά της ακρίβειας, αλλά και για το εν τω μεταξύ προκύψαν θέμα του ιρλανδικού δημοψηφίσματος. Και τι αποφασίστηκε; Για μεν την ακρίβεια ένα απερίγραπτο ευχολόγιο, για δε το αποτέλεσμα του ιρλανδικού δημοψηφίσματος την παραπομπή του στις ελληνικές καλένδες.
Αν η Ευρωπαϊκή Ενωση συνεχίσει αυτή την πορεία, μια λύση θα ήταν να προχωρήσουμε στην Ευρώπη των πολλών ταχυτήτων. Ολοι αντιτίθενται – λεκτικά τουλάχιστον – στην ιδέα αυτή. Ομως ας είμαστε ειλικρινείς. Η Ευρώπη των πολλών ταχυτήτων δεν έχει ήδη καθιερωθεί με το ευρώ και το Σένγκεν; Ας προχωρήσουν λοιπόν τα κράτη που επιθυμούν την πολιτική ενοποίηση και ας παραμείνουν πίσω τα κράτη εκείνα που βλέπουν την Ευρώπη ως Οικονομική Ενωση.
Τέτοιες όμως αποφάσεις χρειάζονται και ισχυρούς ηγέτες. Αραγε υπάρχουν σήμερα τέτοιοι στην Ευρώπη;
Ο κ. Ιωάννης Βαρβιτσιώτης είναι επικεφαλής της Ομάδας των Ευρωβουλευτών της ΝΔ, πρόεδρος του Ινστιτούτου Δημοκρατίας «Κωνσταντίνος Καραμανλής», πρώην υπουργός.
