Αν στοχασθεί κανείς την πολιτική ιστορία του νεοελληνικού κράτους, θα διαπιστώσει ότι σε γενικές γραμμές, σε πολύ σύντομο χρόνο, οι Ελληνες ανταποκριθήκαμε στις προκλήσεις κάθε εποχής.


Πραγματοποιήσαμε την εθνική ολοκλήρωση, ώστε από το κρατίδιο του 1834 να ανακτήσουμε το μεγαλύτερο τμήμα των εθνικών εστιών και επιτύχαμε να βρεθούμε, μετά το 1974, ισότιμοι εταίροι στον σκληρό πυρήνα της ΕΕ, πραγματοποιώντας τεράστια άλματα σε σχέση με μακρές υστερήσεις δεκαετιών.


Ωστόσο, παρά τις μείζονες αυτές επιτυχίες, οι Ελληνες δεν αισθανόμαστε – και ορθά – ότι έχουμε επιτύχει την πραγματική σύγκλιση σε σχέση με τα κεκτημένα των ώριμων δημοκρατιών της Κεντρικής και Βόρειας Ευρώπης, τουλάχιστον.


Λείπει η αίσθηση ενός καλά οργανωμένου και αποτελεσματικού κράτους, μιας ικανής και ευαίσθητης προς τον πολίτη Δημόσιας Διοίκησης, λείπει η αίσθηση ότι η πολιτεία μεριμνά για το δημόσιο συμφέρον και τους κοινούς σκοπούς με τρόπο αντικειμενικό, διαφανή και απροκατάληπτο.


Γι’ αυτό άλλωστε κύριο γνώρισμα αυτής της περιόδου που διέρχεται η κοινωνία μας είναι η σταδιακή απαξίωση και η κρίση εμπιστοσύνης και νομιμοποίησης όλων ουσιαστικά των θεσμών. Από τα πολιτικά κόμματα και τους συνδικαλιστικούς φορείς ως την Εκκλησία και τη Δικαιοσύνη και από την Πολεοδομία και την Εφορία ως την Αστυνομία.


Είναι φανερό ότι η πιο επείγουσα και αναγκαία μεταρρύθμιση που χρειάζεται η πατρίδα μας είναι η πλήρης διοικητική ανασυγκρότηση του κράτους. Επιβάλλεται η πλήρης αποσαφήνιση των σχέσεων της κεντρικής διοίκησης με τις αποκεντρωμένες μορφές εξουσίας, όπως είναι η περιφερειακή και τοπική αυτοδιοίκηση. Επιβάλλεται, ταυτόχρονα, να επαναπροσδιοριστούν πλήρως η δομή, ο ρόλος και η λειτουργία της κεντρικής διοίκησης του κράτους, καθώς ο πυρήνας αυτής της δομής κείται στο δάνειο της ναπολεόντειας διοίκησης του 19ου αιώνα.


Αντίθετα από την τρέχουσα ρητορική, το κεντρικό κράτος δεν πρέπει να αποδυναμωθεί, αλλά επιβάλλεται να ενδυναμωθεί η αποτελεσματικότητά του. Αυτό γιατί η Ελλάδα είναι σε μια πολύ ταραγμένη γειτονιά, ώστε χρειάζεται υψηλό επίπεδο συνοχής και αποτελεσματικότητας.


Επιπροσθέτως, ακόμη και σε ένα μέλλον μιας πραγματικά ενωμένης Ευρώπης, σε καμία περίπτωση η ομοσπονδιακότητα δεν θα άρει την ανάγκη ενός αποτελεσματικού, κεντρικού, σύγχρονου κρατικού μηχανισμού σε κάθε κράτος-μέλος.


Αλλωστε, η ουσία της πολιτικής στο νέο παγκόσμιο τοπίο είναι η ικανότητα κάθε κοινωνίας και των οργανωμένων πολιτικών θεσμών της, του κράτους της, να διαχειρίζεται κρίσεις.


Αυτό το μέγιστο και επιτακτικό πρόταγμα της ελληνικής κοινωνίας στον 21ο αιώνα, πέρα από οτιδήποτε άλλο, προϋποθέτει μια καίρια, ιδεολογική και ηθική επιλογή: αντικειμενικές, διαφανείς και αξιοκρατικές λειτουργίες στον δημόσιο τομέα που πρέπει να απαιτεί πολλά από τους λειτουργούς του και να τους ανταμείβει αντάξια και υλικά και ηθικά.


Οσα αρνητικά ζούμε σήμερα στη διάλυση της χώρας από την απειλή των πυρκαϊών οφείλονται στην οπισθοδρόμηση της «επανίδρυσης του κράτους» από τη ΝΔ. Η οικοδόμηση ενός παράλληλου κομματικού κράτους, η συνειδητή αναξιοκρατία εν ονόματι των «ημετέρων», μαζί με την αποδεδειγμένη κυβερνητική ανεπάρκεια και ανικανότητα είναι η εξήγηση όσων δραματικών γεγονότων βιώνουμε αυτές τις ημέρες.


Ο κ. Πέτρος Ευθυμίου είναι εκπρόσωπος Τύπου και βουλευτής Β´ Αθηνών του ΠαΣοΚ.