Η ανακοίνωση της Ιεράς Συνόδου για τη «μεταχείριση του εμβρύου» εξέπληξε δυσάρεστα. Οχι τόσο με την άποψη από την οποία διατρέχεται. Η μη αποδοχή των αμβλώσεων, άλλωστε, είναι πάγια θέση της Εκκλησίας και αφορά το εκκλησίασμά της να την υιοθετήσει ή όχι. Εκείνο που εγείρει ερωτήματα είναι ο αφοριστικός λόγος με τον οποίο αντιμετωπίζεται ο προγεννητικός έλεγχος. Η άνευ όρων καταδίκη των υποψήφιων γονέων που θα επιλέξουν να μη γεννήσουν παιδί με, αποδεδειγμένα, ανίατη νόσο. Και η κατηγορία για «κρυπτορατσισμό» εναντίον όλων όσοι διαφωνούν με την άποψή της.
Μόνο που με τον τρόπο αυτό η Εκκλησία ανακοινώνει, με τον πιο δογματικό τρόπο, την κατάργηση του δικαιώματος στην επιλογή. Ενα δικαίωμα για το οποίο – κυρίως οι γυναίκες – σε όλον τον δυτικό κόσμο αγωνίστηκαν σκληρά για να το κατακτήσουν.
Η Σύνοδος επιλέγοντας τον αφορισμό αντί του διαλόγου δρομολογεί για άλλη μία φορά τη δημιουργία στρατοπέδων. Από εδώ οι υπέρ, από εκεί οι κατά. Εμπρός στον δρόμο που άνοιξαν οι ταυτότητες…
Ετοιμες λύσεις μπορεί να μην υπάρχουν στα μεγάλα ερωτήματα που θέτουν οι επιστημονικές και οι τεχνολογικές εξελίξεις και στον χώρο της βιολογίας· η βιοηθική, επίσης, μπορεί να μη διαθέτει έτοιμες απαντήσεις. Ο προβληματισμός όμως, ο διάλογος και η συνεργασία «με ανοιχτές πόρτες» σε όλες τις απόψεις μπορεί να μη λύσει ως διά μαγείας τα ζητήματα που ανακύπτουν αλλά θα προσφέρει ένα γόνιμο έδαφος στο οποίο αξίες και επιστήμη μπορούν να συνυπάρξουν.
