jpretenteris@dolnet.gr
Η σημερινή κυβέρνηση έχει δώσει ως τώρα πολλά δείγματα ανικανότητας. Συχνά τα εμπλουτίζει με περιπτώσεις διαφθοράς. Εσχάτως όμως διεύρυνε το ρεπερτόριό της και στον κυνισμό. Τον αυτάρκη κυνισμό των ανθρώπων που κυβερνούν ελέω Θεού, εκτός ελέγχου, χωρίς δεσμεύσεις και χωρίς υποχρεώσεις.
Δύο πρόσφατα παραδείγματα είναι εξαιρετικά χαρακτηριστικά.
* «Ας πρόσεχαν…» ήταν περίπου η επωδός του υπουργού Οικονομίας για τα Ταμεία. Μίλησε για «συνήθη πρακτική», εξήγησε περίπου ότι δεν τρέχει τίποτε, κάλεσε όσους την πάτησαν να προσφύγουν στα δικαστήρια για να βρουν το δίκιο τους και γενικώς αντιμετώπισε την υπόθεση με το ενδιαφέρον βρετανού κρατικού λειτουργού για τις συνθήκες υπόδησης των ιθαγενών της Ζανζιβάρης – την εποχή της αποικιοκρατίας, εννοείται… Λίγο ακόμη, θα ζητούσε και τα ρέστα!
* «Ας πρόσεχαν…» ήταν η επωδός και του υπουργού Εμπορικής Ναυτιλίας για το δυστύχημα της Σαντορίνης. Μας ξεκαθάρισε ότι αυτός ήταν αρμόδιος για τη διάσωση των επιβατών και όχι για την (όποια) συνέχεια. Αν τώρα το πλοίο βυθίστηκε και αν η Σαντορίνη γεμίσει μαζούτ, αυτό θα πρέπει να απασχολεί τους ιθαγενείς της Σαντορίνης. Πρόβλημά τους. Πάντως δεν αφορά τον υπουργό.
Με άλλα λόγια, δύο διαφορετικοί υπουργοί, σε δύο διαφορετικές περιπτώσεις, απευθύνθηκαν στους υπηκόους τους και τους προέτρεψαν «να κόψουν τον λαιμό τους». Δεν είναι δουλειά των υπουργών και ακόμη λιγότερο της κυβέρνησης να προστατεύουν την περιουσία των Ταμείων ή να αντιμετωπίζουν τη ρύπανση των θαλασσών. Αυτά είναι ζητήματα που εναπόκεινται στην αυτοσυντήρηση των υπηκόων και στη Θεία Πρόνοια.
Δεν πρόκειται για σύμπτωση. Πρόκειται για αντίληψη. Είναι η πάγια αντίληψη των συντηρητικών παρατάξεων σε ολόκληρο τον πλανήτη: θεωρούν ότι η εξουσία τούς ανήκει απλώς για να την ασκούν και από την άσκηση αυτή δεν προκύπτει καμία άλλη υποχρέωση ή καθήκον. Γι’ αυτούς η εξουσία δεν είναι δουλειά, είναι βραβείο. Δεν είναι σχέδιο, είναι απολαβή. Τη νέμονται ανέλεγκτα, υπεροπτικά, χωρίς πολλές πολλές κουβέντες.
Ετσι εξηγείται ότι διαθέτουν μια εξαιρετικά περιορισμένη αντίληψη της πολιτικής ευθύνης. Τρία κορυφαία σκάνδαλα – οι υποκλοπές, οι «κουμπάροι» και τα Ταμεία – εξελίχθηκαν χωρίς ούτε μία αποπομπή, ούτε μία παραίτηση, έστω για λόγους στοιχειώδους ευθιξίας.
Ετσι εξηγείται ότι η «γλώσσα της ηθικής» με την οποία σύρθηκαν στην εξουσία μετατράπηκε στη ρητορική του κυνισμού όταν κλήθηκαν να ασκήσουν την εξουσία που κέρδισαν.
Και υπό αυτήν την έννοια δεν είναι ίσως οι πρώτοι που βάζουν στο χέρι τον κοσμάκη. Είναι όμως σίγουρα εκείνοι που ταυτοχρόνως του βγάζουν τη γλώσσα. Κοροϊδευτικά…
