Είδαμε την εικόνα του μέλλοντός μας και τρομάξαμε. Μια εικόνα παραμορφωτική που, ωστόσο, τη φιλοτεχνήσαμε χρόνο με τον χρόνο και τώρα είμαστε έτοιμοι να τη ρίξουμε στην πυρά για να την ξορκίσουμε.
Οι κόρες διεστάλησαν, τα νεύρα τεντώθηκαν και μια απορία, που ενίοτε γίνεται κραυγή, πλανάται: «Μα, είναι δυνατόν να συμβαίνουν τέτοια πράγματα στα σχολεία;», «Είναι δυνατόν τα παιδιά, στην εφηβική τους ηλικία, να έχουν τέτοια συμπεριφορά;».
Στο θρίλερ του «σχολικού οργίου» της Εύβοιας είδαμε να «παίζουν» τα δικά μας παιδιά και πανικοβληθήκαμε. Τρέχουμε να ανακαλύψουμε τις αιτίες που το γέννησαν, λες και δεν υπάρχει η δική μας υπογραφή στο σενάριο. Τώρα ζητάμε το «γιατί», όταν οι κινήσεις μας προετοίμαζαν το «γιατί όχι;». Αρματώσαμε τους έφηβους με τα εξαρτήματα των απωθημένων μας και τώρα θέλουμε να τους πάρουμε τα «όπλα» γιατί στοχεύουν τη συνείδησή μας. Αυτό πονάει, δεν το αντέχουμε.
Και τώρα φοβάμαι. Φοβάμαι τις σπασμωδικές αντιδράσεις του πληγωμένου ζώου. Οτι θα αρχίσουμε να μαζεύουμε τα κινητά που εμείς αγοράσαμε όταν ακόμη τα παιδιά μας ήταν στα οκτώ τους χρόνια. Θα τους κλείσουμε την τηλεόραση που αφήναμε ανοιχτή ακόμη και όταν ήμασταν με παρέα στο σπίτι μας. Θα τους επιβάλουμε να μας πούνε για τις παρέες τους, τις σχέσεις τους, τις κινήσεις τους, εμείς, οι γονείς του Σαββατοκύριακου. Θα ενοχοποιήσουμε τον έρωτα και θα βάλουμε «πρέπει» στη φαντασία τους. Θα τους κόψουμε το Internet, αλλά θα σβήσουμε πανικόβλητοι και τις «τσόντες» που στέλνουν οι φίλοι μας στο mail μας. Θα τους ζητήσουμε να κλείσουν τ’ αφτιά τους στα ακούσματα που εμείς δεν καταλαβαίνουμε. Θα τα βάλουμε με το σχολείο και τους εκπαιδευτικούς που «ξέρουν να κάνουν μόνο απεργίες» και δεν νοιάζονται για το μέλλον των μαθητών τους. Θα ρίξουμε τις ευθύνες στους «αληταράδες καταληψίες» που νοιάζονται, μόνο, για το πώς θα κάνουν κοπάνα, αλλά θα τους μιλήσουμε και για τα δικαιώματα του «άλλου», τον οποίο όμως βρίζαμε μπροστά τους. Θα τους ζητήσουμε να υπολογίζουν στις δικές τους δυνάμεις και στον προσωπικό μόχθο για την πρόοδό τους, την ίδια στιγμή που βάζουμε «μέσον» ακόμη και για μια θεατρική πρόσκληση. Θα στήσουμε τα κάγκελα, θα κλειδώσουμε το κλουβί και θα κρατήσουμε το κλειδί για να είμαστε σίγουροι. Το ίδιο κλουβί το οποίο εμείς, στην ίδια ηλικία, θέλαμε να σπάσουμε.
Τώρα φοβάμαι τη λύση του βούρδουλα και της αγιαστούρας. Τις αυστηρές ποινές στις νεανικές ανταρσίες. Τη συντηρητική στροφή (διαπιστωμένη σε πολιτικοοικονομικό επίπεδο στην ΕΕ) της κοινωνίας επειδή δεν μπορεί να διαχειριστεί την ελευθερία που έδωσε στα παιδιά της. Και σκέφτομαι πως πρέπει, παρά την αμηχανία μου, να ζητήσω από την κόρη μου να αφήσει για λίγο το λάπτοπ της, να βγάλει τα ακουστικά του γουόκμαν, να βάλει στο αθόρυβο το κινητό της και να την παρακαλέσω να μου μάθει τη «γλώσσα» της, να καταλάβει τη δική μου και να στήσουμε μαζί μια νέα βάση δεδομένων.
