Ηκρίση στην Εκπαίδευση είναι τώρα καλπάζουσα και πιθανότατα μεταδοτική. Εργο της πολιτικής, αφού δεν την πρόλαβε, να τη μεταλλάξει σε ευκαιρία. Εδώ και τώρα!
* Είναι ώρα οι πολιτικές ηγεσίες αυτό που ρητορικά ενίοτε διακηρύσσουν ότι η Παιδεία είναι «εκτός (κομματικής) συναλλαγής» να αποδείξουν ότι και το εννοούν. Το μέγιστο δομικό πρόβλημα δεν λύνεται ούτε από μία κυβέρνηση, ούτε σε μία τετραετία. Επιβάλλεται εθνική συνεννόηση. Αλλιώς τα κόμματα εξουσίας θα εναλλάσσονται στους ρόλους κατηγόρου και κατηγορουμένου, καταγγέλλοντας όσα προηγουμένως υπερασπίζονταν.
Αν η σημερινή αναταραχή παραταθεί θα κλιμακωθεί, οπότε κανείς δεν θα μετρήσει κέρδη. Η χώρα δεν πρέπει να χάσει άλλο χρόνο, αν δεν θέλει να χάσει το τρένο. Καραμανλής – Παπανδρέου μπορούν και είναι υποχρεωμένοι να δώσουν τη λύση. Τώρα! Ο κ. Παπανδρέου να κατανοήσει ότι με την αντιπαράθεσή του για την Παιδεία δεν πέφτει η κυβέρνηση, ενώ μια κίνηση συνεννόησής του θα ενίσχυε εντυπωσιακά το προφίλ του.
Η κοινωνία απαιτεί και προσδοκά ριζική αναδόμηση της Παιδείας και στις τρεις βαθμίδες της. Η βεβαιωμένη αναξιοπιστία της, τα αναχρονιστικά προγράμματα, οι χαμηλές επιδόσεις, οι λειτουργικά αναλφάβητοι απόφοιτοι είναι πασίδηλα φαινόμενα.
Για τις εγκύκλιες σπουδές η πρόσφατη αγωνιώδης έκκληση βρετανών ψυχολόγων ταιριάζει και για μας: Τα παιδιά χάνουν την παιδικότητά τους και την επαφή τους με την πραγματικότητα αφού τρώνε ψεύτικο φαγητό (φασφουντάδικα), παίζουν ψεύτικο παιχνίδι (Διαδίκτυο) και τελικά δεν έχουν χρόνο να διαβάσουν, να ονειρευτούν και να παίξουν αληθινά.
Ενδημεί μια πνιγηρή συρρίκνωση γενικής Παιδείας. Η δευτεροβάθμια εκπαίδευση, λόγω του ισχύοντος συστήματος εισαγωγής στα ΑΕΙ, έχει υποβαθμιστεί σε αδύνατο μέρος ενός τερατώδους φροντιστηριακού συστήματος όπου εκδαπανώνται ατελείωτες ώρες αντιπαραγωγικής μελέτης αναγκαίας για την εισαγωγή, αλλά άχρηστης για τη ζωή. Ετσι η γνώση τυποποιείται, η κρίση εξευτελίζεται. Οσο η ελληνική οικογένεια θεωρεί το πανεπιστήμιο αναντικατάστατο μέσο ανάδειξης των παιδιών της μόνο μια παράτολμη απόφαση κατάργησης των εισαγωγικών μπορεί να απελευθερώσει τη στοιχειώδη και τη μέση εκπαίδευση, αλλά και τα παιδιά. Αυτό αντιμετωπίζεται με μονοετή ή με διετή προπαρασκευαστικό ενδοπανεπιστημιακό κύκλο σπουδών και εφικτή επίλυση πρακτικών προβλημάτων (Γιανναράς, Παιδεία και Γλώσσα, 237 επ.). Φυσικά απαιτείται επιμόρφωση και αξιολόγηση του προσωπικού.
* Πολύς ο λόγος περί μη κρατικών πανεπιστημίων. Το πραγματικό όμως πρόβλημα είναι η ποιότητα του δημόσιου πανεπιστημίου και η διεθνής ανταγωνιστικότητά του. Η απόκρουση της αξιολόγησης μικροελλαδικός παραλογισμός.
* Αναγκαίος ο επαναπροσδιορισμός της σχέσης αγοράς – πανεπιστημίου και ο απογαλακτισμός από τον καταθλιπτικό κομματισμό που επιτυγχάνεται με τη συμμετοχή όλων των φοιτητών στην εκλογή πρυτάνεων.
* Διαχρονικό ζήτημα ο εξορθολογισμός των κρατικών δαπανών.
Συμπερασματικά: υπερκατεπείγουσα η εθνική συνεννόηση, αμελλητί.
Ο κ. Στέλιος Παπαθεμελής είναι βουλευτής.
