ΦΥΣΙΚΑ, είναι πολύ νωρίς, ακόμα, για να βγουν κάποια συμπεράσματα από την συνεχιζόμενη φάση της ατέρμονης τραγωδίας στη Μέση Ανατολή. Ωστόσο, με τα στοιχεία που υπάρχουν κιόλας, μπορούμε να πάρουμε κάποια γεύση από τον πικρότατο μανδραγόρα.


1) Το έναυσμα. Κανένας δεν πιστεύει, βέβαια, πως αιτία της εισβολής ήταν η απαγωγή δύο ισραηλινών στρατιωτών. Ούτε Ωραίες Ελένες αν ήταν οι δύο φαντάροι, δεν θα προκαλούσαν έναν τέτοιο καταστροφικό πόλεμο…


Πάμπολλα στοιχεία συγκλίνουν σε τούτο – που διατυπώνει διεξοδικά ο ονομαστός αμερικανός δημοσιογράφος Σέιμουρ Χερς στο περιοδικό «New Yorker»: Από τις αρχές του καλοκαιριού, η Ουάσινγκτον είχε δώσει στο Τελ-Αβίβ τη σεπτή ευλογία της για το ρεσάλτο στο Λίβανο, επειδή το θεωρούσε σαν ιδανική «πρόβα τζενεράλε» για βομβαρδισμό των πυρηνικών εγκαταστάσεων του Ιράν αλλά και, αργότερα, για αφανισμό της Παλαιστίνης και της Συρίας.


Ο αγγελικός αντιπρόεδρος των ΗΠΑ Τσένι το είχε ξεκαθαρίσει χαριέστατα: «Είναι σπουδαίο ότι οι Ισραηλινοί είναι πρώτοι. Θα μάθουμε τι να κάνουμε στο Ιράν, βλέποντας το Ισραήλ στον Λίβανο».


Και είδαν. Αλλά είδαν κάτι που δεν περίμεναν διόλου να δουν: το Ισραήλ να υποχωρεί και να αποχωρεί, να δέχεται και αυτό βόμβες στο έδαφός του και χιλιάδες ισραηλινούς να παίρνουν και αυτοί τον δρόμο της προσφυγιάς. Είδαν πως όσο και να ισοπεδώσεις μια χώρα, όσες χιλιάδες αμάχους και να σκοτώσεις, απομένουν πάντα εστίες και άνθρωποι που είναι αποφασισμένοι να μη στερηθούν αυτό που εσύ δεν μπορείς να τους δώσεις: την ελευθερία τους. H οργή, το μίσος, ο πόθος της αυτοδιάθεσης δεν εκτελούνται από κανένα στρατιωτικό απόσπασμα.


Ηθελαν «να δουν και να μάθουν». Εμαθαν όμως; Οι περινούστατοι της Ουάσινγκτον και του Τελ-Αβίβ πιστεύουν σε μια παλιά πολιτική αρχή: «Διοικείν εστί προβλέπειν». Πολύ δίκαια αλλά με μια προϋπόθεση: να προβλέπεις σωστά. Αν η πρόβλεψη αποδειχθεί στραβή, στραβώνει κι ολόκληρο το διοικητικό οικοδόμημα. Και η διοίκηση δεν είναι Πύργος της Πίζας που, αν και στραβός, αιώνες τώρα στέκεται ακέραιος στη θέση του…


2) H λαϊκή επίνευση. Κανένας πόλεμος δεν μπορεί να ευοδωθεί αν δεν έχει τη λαϊκή συγκατάθεση και υποστήριξη. Ακόμα και ο Χίτλερ και ο Μουσολίνι είχαν φροντίσει να εξασφαλίσουν την (ενθουσιώδη, μάλιστα) συμπαράσταση των λαών «τους» πριν ξεκινήσουν τις εγκληματικές επιχειρήσεις τους.


Οι αμερικανοί πολίτες χειροκρότησαν τον πόλεμο στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ. Οι ισραηλινοί εγκρίνανε σχεδόν ομόφωνα την εισβολή στον Λίβανο… Αλλά η φτώχια, η αποτυχία και η ήττα φέρνουν γκρίνια εξοντωτική. Στο Αφγανιστάν, οι Ταλιμπάν ξαναπαίρνουν το πάνω χέρι. Το Ιράκ είναι ένα χάος φόνου και τρόμου. Και, τώρα, η σαρδονική ειρωνεία του Λιβάνου…


Συνακόλουθα: η δημοτικότητα του Μπους έχει πάρει την κατρακύλα κατακέφαλα και οι φαρμακερές επικρίσεις φυτρώνουν κάτω απ’ τα πόδια του σαν ατσάλινα αγκάθια που τρυπάνε τις καουμπόικες μπότες του. Και οι ως προχτές φιλοπόλεμοι ισραηλινοί νιώθουν τώρα «πίκρα και οργή για τον μάταιο πόλεμο», αναρωτιούνται «τι κερδίσαμε από την εισβολή;» και ζητάνε την παραίτηση κυβέρνησης, υπουργών, στρατηγών και, προπάντων, του πρωθυπουργού τους Ολμετ του λεοντόκαρδου.


Ωραία συνταγή για να κερδηθεί ένας πόλεμος!


3) H «άμυνα». Ορισμένοι κατηγορούν τα MME (και τον υπογράφοντα) για μεροληψία κατά του Ισραήλ που «βρίσκεται σε κατάσταση άμυνας απέναντι στον γύρω του αραβικό κίνδυνο».


Αν, όμως, αποτελεί άμυνα ενός πάνοπλου κράτους (που επιπλέον υποστηρίζεται αναφανδόν από την ισχυρότερη χώρα του κόσμου) η ολοκληρωτική καταστροφή ενός αδύναμου γείτονά του, τότε τι ονομάζεται επίθεση; Ο ακαριαίος πυρηνικός αφανισμός του;


Την ίδια «φιλοσοφία» της «άμυνας» δεν προβάλλει η Αγκυρα για να δικαιολογήσει τις επεκτατικές βλέψεις της απέναντι στη χώρα μας – που δεν έχει ποτέ διεκδικήσει ούτε ένα τουρκικό βότσαλο;


H, μήπως, το Ισραήλ θέλει να μιμηθεί εκείνον τον υπόδικο πατροκτόνο και μητροκτόνο που ζητούσε την επιείκεια του δικαστηρίου επειδή ήταν… ορφανός!


4) Το κέρδος. Το μόνο κέρδος από αυτή την αποτρόπαιη ιστορία είναι πως το Διεθνές Δίκαιο και το Δίκαιο του Πολέμου πλουτίστηκαν μ’ έναν νέο όρο: Προληπτικός πόλεμος. Που μπορεί να οριστεί έτσι:


«Προληπτικός πόλεμος = ο ακήρυχτος πόλεμος που εξαπολύει ένα κράτος εναντίον άλλου για να προλάβει κάτι που δήθεν το απειλεί και να καταλάβει κάτι που ορέγεται».


Οι διεθνολόγοι θα τον ορίσουν καλύτερα. Οι πολέμαρχοι τον διεκπεραιώνουν τρισχειρότερα…