Οι Αμερικανοί στρατηγιστές – και η κυβέρνησή τους – εξακολουθούν να τρέφουν ασυγκράτητη προτίμηση προς την Τουρκία. Οι έμμισθοι προπαγανδιστικοί μηχανισμοί της Ουάσιγκτον μεγαλοποιούν στον κύβο την όποια έλλογη αξία της παριστάνοντάς την μονίμως ως τάχα αναντικατάστατο γεωστρατηγικό παίκτη. H εκβιαστική στρατηγική της βρίσκει ευήκοα ώτα στις ΗΠΑ: πείθει ότι δεν είναι δεδομένη, ότι θα πάει δήθεν με τη Ρωσία ή το Ιράν και τη Συρία ή θα γίνει φονταμενταλιστική. Αυτά εκλαμβάνονται αντί αληθείας. Το μόνο όμως αληθινό είναι ότι οι ατλαντιστές μπορούν ταχύτερα και… τελειότερα να διαλύσουν την EE με την Τουρκία εντός.


Οι Ευρωπαίοι οφείλουν να εφαρμόσουν στο ακέραιο τον Οδικό Χάρτη άνευ αιρέσεως και προθεσμίας: Τίμια αξιολόγηση τον Οκτώβριο, κυρώσεις τον Δεκέμβριο, εφόσον συνεχίζεται η ιταμότητα της γείτονος.


Τούρκοι και Αγγλοαμερικανοί στοχεύουν να ακυρώσουν τα θεσμικά και στρατηγικά πλεονεκτήματα που η Λευκωσία απέκτησε από την ένταξη και την καταψήφιση του εκτρώματος Ανάν. Το γνωστό, και δυστυχώς με κύρος στα αμερικανικά κέντρα αποφάσεων, Council of Foreign Relations ανέλαβε εσχάτως εργολαβικά να κινδυνολογήσει ποια βιβλική καταστροφή θα υποστεί η Δύση, αν η Αγκυρα δεν πάρει παράταση για μετά τις εκλογές της.


Είναι απίστευτος ο κυνισμός (ή μήπως η βλακεία) των αμερικανών ιθυνόντων που αντί να υποδείξουν στους πασάδες σεβασμό στην υπογραφή τους, τους ενθαρρύνουν να ενεργούν με όρους Σουλεϊμάν του Μεγαλοπρεπούς.


Για παράδειγμα, εκστασιασμένος με τους γείτονες ο περιηγούμενος σήμερα την περιοχή Ματ Μπράιζα ξεχειλίζει ενεός: «Ο τουρκικός στρατός (…) έχει αναπτύξει ένα μοναδικό πολιτικό ρόλο. [ και το χαίρεσθε κύριε; ] στην Τουρκική Δημοκρατία η οποία έχει ιδρυθεί από ένα εκ των μεγαλυτέρων στρατηγών όλων των εποχών, τον Κεμάλ Ατατούρκ». (Τύφλα να ‘χουν Μεγαλέξανδρος, Καίσαρας, Ναπολέων ή Τζορτζ Ουάσιγκτον!) Μπορεί αυτός να είναι αμερόληπτος;


Ξεδιάντροπη η τουρκική ηγεσία: «Δεν θα ανοίξουμε λιμάνια και αεροδρόμια» (Ερντογάν), «Ο στρατός μας δεν θα φύγει απ’ το νησί. Τα Βαρώσια δεν θα αποδοθούν» (Γκιουλ).


Για τους απέναντι οι συμφωνίες τους είναι κουρελόχαρτα. Ολες τις ποδοπατούν.


Οι Αμερικανοί πιέζουν. E, και; Πάντοτε θα υπάρχουν αυτοί που πιέζουν, αλλά ψάχνουν αυτούς που προσφέρονται να πιεσθούν. Πιστεύω δεν υπαγόμαστε σε αυτούς.


Επιβάλλεται:


α) Σύμπνοια και αταλάντευτη κοινή στρατηγική με την Κύπρο. H καρδιά του έθνους εκ των πραγμάτων χτυπάει στη Μεγαλόνησο.


β) Οι ηγεσίες (Καραμανλής, Παπανδρέου) εξέφρασαν επ’ αυτού σωστές θέσεις. Πρέπει και να πείσουν «έργω» για την ελλαδοκυπριακή αποφασιστικότητα. Ερπουσα δήλωση ότι θα συζητούσαμε αναβολή – παράταση ακυρώνει την αποφασιστικότητα.


γ) Να αποδείξουμε ότι δεν είμαστε δεδομένοι.


Στις συνιστώσες της εθνικής ισχύος από την πολιτική ηγεσία εξαρτάται η κεφαλαιοποίηση πασών των λοιπών συνιστωσών (Morgenthau).


Ο κ. Στ, Παπαθεμελής είναι βουλευτής.