…Και συνεχίζουμε – αφού, πρώτα, ευχαριστήσω από καρδιάς τους φίλους αναγνώστες, που ενδιαφέρθηκαν συγκινητικά για την απουσία μου απ’ αυτή τη στήλη.
ΟΛΑ τα «δημόσια πρόσωπα», όλοι όσοι κατέχουν μια κάποια «προβεβλημένη» θέση σ’ όποιον τομέα, νοιάζονται για την υστεροφημία τους, για το «καλό όνομα» που θ’ αφήσουν όταν αποχωρήσουν από τον δημόσιο βίο, και από τον βίο, γενικότερα. Ανθρώπινο, πολύ ανθρώπινο: «τον πλούτον πολλοί εμίσησαν, την δόξαν ουδείς», έλεγαν οι παππούδες μας.
Αυτό είναι το μέλημα και του ανεπανάληπτου προέδρου Μπους: Οπως έγραφε ο αμερικανός δημοσιογράφος Σάμιουελ Χερς, τον Απρίλιο στο «New Yorker», «κατέχεται από ένα μεσσιανικό όραμα: να μείνει στην Ιστορία σαν ο άνθρωπος που έσωσε το Ιράν».
Και ποιο είναι το μέσον για να κατακτήσει αυτή την περιπόθητη αθανασία; Ο πόλεμος. Αλλωστε, ο Μπους έχει ήδη πλούσιες περγαμηνές για να διεκδικήσει τον επίζηλο τίτλο του «ελευθερωτή»: τον πόλεμο στο Ιράκ, που όλοι ξέρουμε τι πολύχυμους καρπούς έχει αποφέρει, προπάντων στους απελευθερωμένους κατοίκους του. Στηριγμένος σ’ αυτό το δαφνοστεφές κατόρθωμά του, ο Μπους ακονίζει και πάλι τη ρομφαία του για να το επαναλάβει στην παραπέρα γειτονιά, που είναι ακόμα πιο πλουτοφόρα και θα του χαρίσει ακόμα πιο αστραφτερή υστεροφημία.
Φυσικά, δεν είναι ο πρώτος και ο μόνος που θεώρησε τον πόλεμο σαν (βρεμένη) σανίδα σωτηρίας των άλλων και, προπάντων, του εαυτού του. Χρήσιμο, είναι, λοιπόν, να δούμε σε τι συμπεράσματα καταλήξανε μερικοί περιφανείς εραστές του πολέμου ή επαγγελματίες του.
ΛΟΓΟΥ χάρη, ο Λουδοβίκος ΙΔ´ της Γαλλίας, ο και «Μέγας» και «βασιλιάς Ηλιος» αποκαλούμενος. Θυμίζω πως εκείνος ο κατ’ εξοχήν απόλυτος μονάρχης, στα 16 κιόλας χρόνια του, είχε αναφωνήσει οργισμένος στα «άτακτα» μέλη του Κοινοβουλίου το σεμνό και ταπεινό «Το Κράτος είμαι εγώ!» Και πως στα 72 χρόνια της βασιλείας του (1643-1715) είχε εξαπολύσει δεκάδες πολέμους, που καταβαράθρωσαν τα οικονομικά της χώρας του και της στοίχισαν 500.000 νεκρούς.
Οταν, όμως, ήταν ετοιμοθάνατος, κάλεσε στην επιθανάτιο κλίνη του τον πεντάχρονο Δελφίνο (τον μετέπειτα Λουδοβίκο IE´) και του είπε:
«Νεαρέ, θα γίνεις ένας μεγάλος βασιλιάς. Ομως όλη σου η δόξα θα εξαρτηθεί από την πίστη σου στο Θεό και από την φροντίδα σου για την ευημερία του λαού σου. Πρέπει, γι’ αυτό, να αποφύγεις όσο μπορείς, τους πολέμους: είναι η καταστροφή των λαών. Μην ακολουθήσεις το δικό μου κακό παράδειγμα. Επιδόθηκα σε πολέμους με μεγάλη ελαφρότητα, και τους συνέχισα από ματαιοδοξία. Μη με μιμηθείς, αλλά γίνε ένας ειρηνικός βασιλιάς και η κυριότερη φροντίδα σου να είναι η ανακούφιση των υπηκόων σου».
Βέβαια, ο Μπους δεν έχει πρόβλημα με τον Θεό: ψιλοκουβεντιάζει μαζί του κάθε μέρα – όπως ο ημέτερος Χριστόδουλος. Αν και ο δικός μας μάλλον θα μονολογεί, αφού (όπως είπε στα παιδιά ενός Δημοτικού σχολείου), είναι «η φωνή του Θεού!»… Οσο για το κόστος του ιρακινού πολέμου σε ανθρώπινες ζωές, κανένας δε νοιάζεται να μετρήσει τους άμαχους Ιρακινούς που σκοτώνονται κάθε μέρα από – και για τους ελευθερωτές τους. Αστε πια το οικονομικό κόστος του πολέμου, που εγκυρότατοι αμερικανοί οικονομολόγοι (όπως ο νομπελίστας Γιόζεφ Στίγλιτζ) υπολογίζουν πως θα φτάσει τα δύο τρισεκατομμύρια δολάρια!1 Μπρος στα νούμερα αυτά, οι εκατόμβες και οι σπατάλες του Λουδοβίκου μοιάζουν με αμάδες..
ΘΑ μπορούσα να αναφέρω πολλούς ηγέτες που, αν και στρατιωτικοί, δεν δίστασαν να στηλιτεύσουν την προσφυγή στον πόλεμο. Περιορίζομαι – ο χώρος γαρ – σε δύο μόνο, συγκαιρινούς μας.
Ο αρχιστράτηγος των Συμμάχων στον B´ Παγκόσμιο Πόλεμο και κατοπινός πρόεδρος των ΗΠΑ, Ντουάιτ Αϊζενχάουερ έχει πει:
«Κάθε όπλο που εκπυρσοκροτεί, κάθε πολεμικό πλοίο που επιστρατεύεται, κάθε πύραυλος που εκτοξεύεται, δείχνει – στην ουσία – την κλοπή που γίνεται εις βάρος εκείνων που πεινούν και δεν έχουν τροφή, εκείνων που κρυώνουν και δεν έχουν ρούχα. Το «ο κόσμος στα όπλα» δεν σημαίνει μόνο σπατάλη χρημάτων. Είναι σπατάλη του ιδρώτα των εργατών του, της ευφυίας των επιστημόνων του, της ελπίδας των παιδιών του».
Και ο αρχηγός των Ελεύθερων Γάλλων στον ίδιο πόλεμο και αργότερα πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας, Κάρολος Ντε Γκωλ, υπερθεματίζει στο βιβλίο του «Au fil de l’èpèe»:
«Τα όπλα ήταν πάντα το όργανο της βαρβαρότητας. Εξασφάλισαν τον καταπιεστικό θρίαμβο της Υλης πάνω στο Πνεύμα, και αναμοχλεύουν μέσα στα βάθη των ανθρώπινων ψυχών τον βόρβορο των χειρότερων ενστίκτων».
Αλλά ο Μπους ακολούθησε άλλες διδαχές: ενός άλλου στρατηλάτη του ίδιου πολέμου, που καυχιόταν:
«Είναι πολύ εύκολο να [παρασύρεις τον κόσμο σε πόλεμο]. Το μόνο που έχεις να κάνεις, είναι να του πεις ότι δέχεται θανάσιμη επίθεση και να αποκηρύξεις τους ειρηνόφιλους για έλλειψη πατριωτισμού και έκθεση της χώρας σε τρομερό κίνδυνο. Πιάνει σε όλες τις χώρες».
Ο διδάχος αυτός ήταν ο χιτλερικός στρατάρχης Χέρμαν Γκαίρινγκ, που απόκτησε τη δέουσα υστεροφημία.
Ανάλογη υστεροφημία περιμένει και τον «Πρόεδρο Ηλιο» Μπους. Χαλάλι του!
…………………………..
1. «Το Βήμα», 11.1.2006.
