ΠΙΣΤΕΥΑ πάντα πως οι άνθρωποι της Δεξιάς, οι συντηρητικοί γενικότερα, έχουν μεγάλο έλλειμμα χιούμορ. H ιδεολογία τους, η μεγαληγορία τους, ο καθωσπρεπισμός τους δεν επιτρέπουν ούτε ψήγματα ειρωνείας και αστεϊσμού, που θα «φτήναιναν» το «μέγεθος και το κύρος τους».
Κι όμως. Τώρα τελευταία, η Δεξιά – τουλάχιστον, η κυβερνώσα τοιαύτη – έδειξε πως διαθέτει και αυτό το χάρισμα. Γιατί μόνο χιούμορ – έστω και μαύρο – μπορεί να θεωρηθεί ο ψόγος του πρωθυπουργού και κάποιων υπουργών κατά του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης, επειδή, λέει, «έχει τη μικροψυχία να μην συνεργάζεται με την κυβέρνηση για την διαλεύκανση του φοβερού πολιτικού σκανδάλου των υποκλοπών τηλεφωνημάτων».
Χρειάζεται, πραγματικά, χιούμορ μέγα (αλλά και θράσος μέγιστο) για να διατυπώνει τέτοιαν αξίωση μια κυβέρνηση, που έχει κάνει λάβαρό της τη «διαφάνεια» και, ωστόσο, καταχώνιασε ένα τέτοιο σκάνδαλο, για ένα σχεδόν χρόνο, στην πιο απροσπέλαστη αφάνεια… Μια κυβέρνηση, που δεν ενημέρωσε ούτε τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης (αυτόν ακριβώς που «εγκαλεί» σήμερα) επειδή προφανώς τον θεωρεί «εθνικώς ύποπτο»… Μια κυβέρνηση, που κρύφτηκε πίσω απ’ τη Δικαιοσύνη για να αποσείσει τις ευθύνες της αλλά που, 11 ολόκληρους μήνες, δεν σκέφτηκε να ρωτήσει, τον αρμόδιο εισαγγελέα «Τι γίνεται μ’ εκείνη την υποθεσούλα;»… Μια κυβέρνηση, που τη μια «καρφώνει» τη CIA και την άλλη την αθωώνει, τη μια υμνεί τον διευθύνοντα σύμβουλο της Vodafone και την άλλη τον «αδειάζει»… Μια κυβέρνηση, που αγνοεί ή περιφρονεί την Αρχή Διασφάλισης του Απορρήτου των Επικοινωνιών, αλλά βουβαίνεται όταν αυτή η Αρχή μέσα σε 15 μέρες αποκαλύπτει «μυστικά» που κυβέρνηση και Δικαιοσύνη δεν τα είχαν «μυριστεί» 11 τόσους μήνες… Μια κυβέρνηση, τέλος, που φάσκει και αντιφάσκει ολοένα, που ψεύδεται και αυτοδιαψεύδεται, και που τα θαλασσώνει σε κάθε της απόπειρα «ναυαγιαίρεσης», διάσωσης του ναυαγίου της.
Σε τι, λοιπόν, να συνεργαστεί η αντιπολίτευση; Στις «αποκαλύψεις» που διακηρύσσονται ή στις συγκαλύψεις που επιχειρούνται; Στην τιμωρία των «γνωστών-αγνώστων» ή στην αθώωση των πασίγνωστων;
Αν η κυβερνητική αξίωση «συνεργασίας» δεν αποτελεί άκρον άωτον μακάβριου χιούμορ, τότε θυμίζει τις θρασύτατες πονηρίες του Μπερτόδουλου: λέει πως ζητεί συνεργάτες ενώ αναζητεί συνενόχους, λέει πως γυρεύει «χείρα βοηθείας» ενώ ψάχνει για ράχες που να τους φορτώσει ένα μέρος των ευθυνών της. Είναι ένα είδος χιούμορ κι αυτό…
MIA «τσόντα» χιούμορ και θράσους μάς πρόσφερε και η περιβόητη απογραφή της δημόσιας οικονομίας – που η κυβέρνηση την παρουσίασε σαν αψίδα θριάμβου – ενώ η Ευρωπαϊκή Στατιστική Υπηρεσία (Eurostat) απόδειξε πως δεν ήταν παρά καραγκιόζμπερντές.
Ο αρχι-εργολάβος της απογραφής, υπουργός της Οικονομίας, είχε το χιούμορο-θράσος να στείλει επιστόλιον στις εφημερίδες που χαρακτήρισαν «κόλαφο» για την κυβέρνηση την απόφαση της Eurostat, και να τις κατηγορεί για «διαστρέβλωση» της πραγματικότητας.
Ποια είναι, λοιπόν, η πραγματική πραγματικότητα που τόσο λατρεύει ο πραγματιστής υπουργός; Ας κατέβει στο δρόμο κι ας ρωτήσει οποιονδήποτε περαστικό. Αυτός – όποιου πολιτικού χρώματος κι αν είναι – θα του απαντήσει πως η απογραφή, που σκόπευε να υπερυψώσει την αξιοπιστία της χώρας, μάς έκανε ρεζίλι των σκυλιών σ’ όλα τα κυνοτροφεία της Οικουμένης… Πως η απογραφή, που φιλοδοξούσε να μας υψώσει σε παράδειγμα προς μίμηση, μας έβαλε υπό επιτήρηση σαν εγκληματίες «ύποπτους φυγής»… Πως η απογραφή που θα συνέβαλλε στην ανόρθωση της οικονομίας, επιβάρυνε τον προϋπολογισμό με 8,6 δισ. ευρώ μόνο για αμυντικές δαπάνες… Πως η απογραφή χρησιμοποιήθηκε σαν πρόφαση-άλλοθι-μουτσούνα για την ανελέητη λιτότητα, που μας έχει κάνει τους χειρότερα αμειβόμενους Ευρωπαίους και τους βαρύτερα (συχνά, διπλάσια) φορολογούμενους… Πως η θεία επιφοίτηση για απογραφή δεν είχε άλλο στόχο παρά να καταρρακώσει την προηγούμενη κυβέρνηση εντός και εκτός των ελληνικών τειχών και πως κανένας από τους «νονούς» της δεν σκέφτηκε τι καταστροφικές συνέπειες θα είχε όχι για τους κομματικούς εχθρούς αλλά για τους απλούς υπηκόους.
«Οποιος ξεχνά τα άδικα που έκανε, αποθρασύνεται», έλεγε ο Δημόκριτος («Λήθη ιδίων κακών θρασύτητα γεννά»). Με τη διαφορά πως οι ημέτεροι δεν ξεχνάνε. Θυμούνται πολύ καλά και τα αδικήματα και τα ψευδολογήματά τους. Απλώς τα διαστρεβλώνουν και κατηγορούν τους άλλους για διαστρέβλωση. Οπως κάνουν συνήθως εκείνοι που «όταν καταλάβουν αξιώματα, όσο πιο ανάξιοι γι’ αυτά είναι, τόσο πιο αδιάφοροι δείχνονται (για την αποστολή τους) και φουσκώνουν από αστοχασιά και θράσος», ξαναλέει ο Αβδηρίτης φιλόσοφος. («…ιόντες εις τας τιμάς, οκόσω αν μάλλον ανάξιοι εόντες ίωσι, τοσούτω μάλλον ακηδέες γίγνονται και αφροσύνης και θράσεος πίμπλανται)1.
Και, αυτό, δεν είναι πια χιούμορ…
1. Αποσπάσματα 196 και 254.
