ENA απ’ τα ερωτήματα «ειδικών» και μη, είναι:
«Πόσους τόνους από ψέματα των ηγετών τους και από ολέθριες πολιτικές τους, μπορούν να καταπιούν οι πολίτες χωρίς να βαρυστομαχιάσουν και χωρίς να εξεγερθούν;».
Και για να μην πελαγοδρομούμε, θα περιοριστούμε σε δυο μόνο ηγεσίες – μια μέγιστη και μια ελάχιστη: των ΗΠΑ και της χώρας μας, αφού μας «καίνε» αμφότερες και αφού, περιεργότατα, έχουν τόσες ομοιότητες μέσα στις ανομοιότητές τους.
ΕΙΔΑ κάπου να ονομάζουν τον πρόεδρο Μπους «ακραίο συνδυασμό βαρώνου Μυνχάουζεν και Ταρτούφου». Αστειότητες! Εκείνοι δεν ήταν παρά βυζασταρούδια μπροστά του – ο ένας διηγιόταν εξωφρενικά παραμύθια για τα πολεμικά «κατορθώματά» του που διασκέδαζαν τους ακροατές του, ο άλλος χρησιμοποιούσε την ψευτοθεοσέβειά του για να αποσπάσει ερωτικές και άλλες πενταροδεκάρες. Πώς να συγκριθούν αυτοί οι ψιλικατζήδες με τα μυθεύματα και τις ταχυδακτυλουργίες της γιγάντιας πολύφερνης αλυσίδας σουπερμάρκετ «Μπους και Σία», που στοιχίζουν τη ζωή (και την ανεξαρτησία) λαών ολόκληρων, με το πρόσχημα πως θα τους χαρίσουν ειρήνη, ευμάρεια, ελευθερία, δημοκρατία – ενώ «ερημώνουν τα πάντα και αυτό το ονομάζουν ειρήνη» (και πολιτισμό, βέβαια), όπως έλεγε ο Τάκιτος για τους ρωμαίους κατακτητές1.
H ΑΠΟΡΙΑ είναι αλλού: πώς οι υπήκοοί τους ανέχονται ακόμα αυτές τις στριπτιζαρισμένες ψευδολογίες που πληρώνονται τόσο ακριβά;
Βέβαια, ο μέσος αμερικανός καμαρώνει και κολακεύεται πως είναι πολίτης της ισχυρότερης και πλουσιότερης χώρας του κόσμου, που η δύναμή της απλώνεται όπου Γης, που το νόμισμά της το προσκυνούν όλες οι αγορές και τα διαβατήριά της ανοίγουν όλα τα σύνορα… πως, επιπλέον, είναι σταλμένος ουρανόθεν για να σώσει τους άλλους, «υπο-λαούς».
Γιατί, λοιπόν, να μην πιστεύει και να μην εμπιστεύεται τους ηγέτες του που «οικοδομούν» αυτή την πλανηταρχία; Πολύ περισσότερο που έχει την ψευδαίσθηση πως αυτός τους εκλέγει «αξιοκρατικά» – ενώ ουσιαστικά ψηφίζει εκείνους που του κανοναρχούν τα αργυρώνητα απ’ τις μεγάλες business MME και οι πολυπλόκαμοι κομματικοί μηχανισμοί.
Αλλ’ ακόμα κι αυτοί οι «περιούσιοι του Κυρίου», πώς δεν εξανίστανται επιτέλους για τα εξόφθαλμα και στεντόρεια ψέματα των «ταγών» τους που αποκαλύπτονται ολοένα στα μάτια της Υφηλίου, για τα οικονομικά και πολιτικά σκάνδαλα των λαμπηδόνων τους που έρχονται κάθε τόσο στο φως, για την τερατώδη εκμετάλλευση όχι μόνο του ξένου αλλά και του δικού τους εθνικού πλούτου από τους Σαρδανάπαλους των κολοσσιαίων επιχειρήσεων; Τόσο τους τυφλώνει η αλαζονεία, η αυταρέσκεια, το πλέγμα ανωτερότητας, το αλισβερίσι της καθημερινότητας, ώστε δεν βλέπουν τα πασιφανή και δεν οργίζονται για τα πασίδηλα;
ΕΜΕΙΣ οι Ελληνες απέχουμε βέβαια έτη φωτός από τα πλούτη και τη δύναμη των γιάνκηδων, και κανένας θεός δεν μας έστειλε στη Γη για σωσίβιο των λαών της – πολύ περισσότερο που δεν καταφέρνουμε να σωθούμε ούτε οι ίδιοι. Το μόνο πλέγμα που διαθέτουμε είναι ένα (χιμαιρικό) «πλέγμα ανωτερότητας» απέναντι στους «κουτόφραγκους» (που το έχουμε, άλλωστε, πληρώσει πολύ ακριβά).
Κι όμως, εμείς οι «ατσίδες», οι πονηρεμένοι, οι δύσπιστοι, οι πλούσιοι σε πείρα πικρή, παρουσιάζουμε τώρα τελευταία μια γοερή αντίφαση, που δεν είναι η πρώτη αλλά είναι η πιο δυσεξήγητη:
Πνέουμε μένεα εναντίον της κυβέρνησης, όχι μόνο επειδή μας είχε φλομώσει προεκλογικά με ουρανομήκεις υποσχέσεις, που μετεκλογικά αποδείχτηκαν ισοϋψή δόκανα και παγίδες. Αλλά κι επειδή, μέσα σε δυο μόλις χρόνια, έχει καταντήσει τη χώρα κρανίου τόπον, που δέρνεται απ’ όλες τις ανεμοθύελλες (ακρίβειας, ανεργίας, φορομπηχτισμού, σκανδάλων, διεθνών διασυρμών). Και δηλώνουμε την οργή μας σ’ όλες τις δημοσκοπήσεις.
Κι όμως, την ίδιαν ώρα, οι μισοί από τους δημοσκοπηθέντες εξακολουθούν να υποστηρίζουν την κυβέρνηση της απέραντης ψευδολογίας και της απύθμενης οικονομικής καταβαράθρωσης!
Και το ακόμα περιεργότερο: θεωρούν (και με διαφορά) «καταλληλότερο μελλοντικό πρωθυπουργό» τον πρόεδρο αυτής της κυβέρνησης που μας ενέπαιξε και μας εμπαίζει, που μας κατέστρεψε και μας καταστρέφει!
Με ποια λογική γίνεται αυτός ο διαχωρισμός των δραστών από τις πράξεις τους και, ενώ λιθοβολούνται οι δεύτερες, απαλλάσσονται οι πρώτοι; Και πώς υπερ-απαλλάσσεται ο εξ ορισμού αρχιδράστης από τις κακοπραγίες των υποδραστών υπουργών του;
Πώς γίνεται να απεργούμε, να διαδηλώνουμε, να «πορευόμαστε» εναντίον μιας λαοβόρου πολιτικής και, ταυτόχρονα, να προβλέπουμε (δηλ. να ευχόμαστε) την εκλογική επικράτηση του κόμματος που ασκεί αυτή την πολιτική; Και το απιθανότερο: να πιστεύουμε πως ο πιο άξιος διαφεντευτής μας νυν και αεί, είναι ο Μεσσίας αυτής της πολιτικής που μας οδηγεί στα Τάρταρα;
Σε ποιο κλάδο της πολιτικής παθολογίας και της ομαδικής ψυχολογίας υπάγεται αυτό το αινιγματικό φαινόμενο; Και ποιος σοφός «-όγος» μπορεί να μας το εξηγήσει;
…………………………..
1. «Agricola», 30.
…………………………..
ΥΓ.: Θα ήθελα να ευχαριστήσω και από εδώ τον φίλο και κορυφαίο φιλόλογο Δημήτρη Μαρωνίτη για τα τόσο ευγενικά, συγκινητικά και τιμητικά που έγραψε την περασμένη Κυριακή, σχετικά με την κριτική συνεργασία μου στην εφημερίδα «Ελευθερία» του 1950-65 και την απήχηση των άρθρων μου στους νέους της εποχής. Ο έπαινος του δήμου και των πραγματικά εκλεκτών είναι ο πιο ακριβός «στέφανος δικαιοσύνης» – προπάντων, όταν προέρχεται από ανθρώπους του πνευματικού διαμετρήματος του Δημήτρη Μαρωνίτη. Από καρδιάς τον ευχαριστώ για τις «μνήμες» και τη μνημόνευση.
