Στον ατίμητο πλούτο της υμνογραφίας των ημερών η προτροπή του κορυφαίου της εκκλησιαστικής και της σύμπασας ποίησής μας Ρωμανού είναι: «μυρίσαι το άριστον». Να ασκήσουμε το αισθητήριό μας. Στη λατρεία ξεχειλίζει το άριστον.


«Αφθαρσίας ποσίν γης επέβης νυν φως φορεί, φως πέμπει, φως εστί ως πνοής βιαίας άθροον / ήχος εγένετο ουρανόθεν κτυπούμενος».


(Ρωμανός)


H ολοκληρωμένη κατανόηση προϋποθέτει την πίστη. Στο κλίμα του Ευαγγελίου αυτή «μεθιστάνει» όρη. Μερικοί στερημένοι πίστεως βάλθηκαν να την γκρεμίσουν. Οι προσπάθειές τους θυμίζουν την κολοβή αλεπού του μύθου. Εχασε την ουρά της και αγωνιούσε να πείσει τις άλλες να υποβληθούν σε εθελούσιο κολόβωμα. Ετσι τάχα θα ήταν πιο ωραίες! Πάντοτε κάποιοι θα πειραματίζονται να στήσουν μια «πολιτισμένη» αλλά μη χριστιανική κοινωνία. Το πείραμα, είχε γράψει σε ανάλογη περίπτωση ο Ελιοτ, «θα αποτύχει». Αμείλικτος ο Olivier Clément: «Οσοι δεν θέλουν να δουν στην ιστορία της Εκκλησίας παρά μόνον τα αμαρτήματα της χριστιανοσύνης – ναι, ήταν μεγάλα, αλλά και πόση ομορφιά δημιούργησε αυτή! – ξεχνούν τα εκατομμύρια των υπάρξεων που σώθηκαν από την απελπισία, από την απόγνωση, από το μηδέν χάρη στην αδιάλειπτη προσευχή της Εκκλησίας, χάρη στην αδιάλειπτη τέλεση των μυστηρίων».


Ουδετερόθρησκο σχολείο, αποτέφρωση νεκρών, χωρισμός Εκκλησίας, αιτήματα ξένα στην ελληνική νοοτροπία. Σε αυτόν τον τόπο η Ορθοδοξία δεν έχει χαρακτηριστικά φυσικής θρησκείας. Δηλαδή ανάγκης που απαντά στις ανασφάλειες και στις φοβίες του ανθρώπου ενώπιον του θανάτου. Είναι εμπειρικό, βιωματικό γεγονός. Βιώνεται. Τη ζει όποιος αναζητεί το νόημα του βίου του. Πρόταση ζωής και τρόπος ύπαρξης. Πιθανόν για τον μέσο Ελληνα είναι λογικά ανερμήνευτο το μυστήριο του Τριαδικού Θεού. Αλλά για το Μαριώ, το Λενιώ, το Κατερινιώ, το Ξενιώ και το Φιλιώ και τις άλλες ηρωίδες του αγίου των γραμμάτων μας και για κάθε τόπο ελληνικό που δεν έχει έναν επιχώριο Παπαδιαμάντη για να ψυχογραφήσει τους κατοίκους του η πίστη είναι η απάντηση στην αναζήτηση νοήματος ζωής. Οι γιορτές του αγίου Δωδεκαημέρου κρύβουν βαθιά νοήματα και συμβολισμούς. Αρχαιόθεν στον τόπο μας θεωρούνταν ο ανεόρταστος βίος «μακρά οδός απανδόχευτος» (Δημόκριτος). Ο ελληνικός πολιτισμός γνωρίζει να γιορτάζει.


Ωστόσο στον παγκοσμιοποιημένο κόσμο τα δεινά πολλαπλασιάζονται. H πείνα, η δίψα, οι επιδημίες, η φτώχεια, οι πόλεμοι, αιματηρότατοι πάντοτε, οι κοινωνικές και εθνικές αδικίες ανά τον πλανήτη τυραννούν τους ανθρώπους. Ο Τρίτος Κόσμος και οι φρικώδεις θύλακοί του εντός του πρώτου και του δευτέρου είναι όνειδος για τους G8, τους πλουσίους του πλανήτη. Τα μεγαλεπήβολα σχέδια της Ευρώπης (στρατηγική της Λισαβόνας) εγκαταλείφθηκαν καθ’ οδόν. H πραγματικότητα στην EE καταγράφεται τώρα: άνεργοι 19.000.000, «ανενεργοί» 95.000.000, φτωχοί 68.000.000, έμφοβοι μη χάσουν τη δουλειά τους ακαθόριστος αριθμός. Φτώχεια, ανεργία και οι άλλες πληγές είναι έργο ανθρώπων. Εγκληματικό έργο. Σαράντα χρόνια πριν το 20% των «εχόντων» της Γης ήταν 30 φορές πλουσιότερο από το 20% των φτωχότερών της. Τώρα το 30 έγινε 82 φορές! Ντροπή!


Αλλά ο Χριστός «ενηνθρώπησε», «ίνα ζωήν έχωσι και περισσόν έχωσιν» οι άνθρωποι. Στους πολλούς στέγνωσε η αγάπη. Ομως «όποιες και να ‘ναι οι αμαρτίες των (επονομαζομένων) χριστιανικών κοινωνιών, η Εκκλησία είναι αγία» (Clément). Και είναι και θα είναι στους αιώνες η καρδιά του κόσμου, «έστω κι αν ο κόσμος αγνοεί την καρδιά του»!


Ο κ. Στέλιος Παπαθεμελής είναι βουλευτής.