TA πιο σύντομα ανέκδοτα του καιρού μας είναι πασίγνωστα: «Μηδενική ανοχή στη διαφθορά», «Πρώτη μας προτεραιότητα, ο πόλεμος κατά της διαπλοκής» και «Διαρκής αγώνας για τη διαφάνεια».
Με αυτά τα ηρωικά ανέκδοτα, οι νεοδημοκράτες πατέρες όλων των πολέμων, μητέρες όλων των ανοχών και ακαταπόνητοι διαφανο-αγωνιστές, όχι μόνο κατάφεραν να εκπορθήσουν την εξουσία, αλλά και, 20 μήνες τώρα, πασχίζουν να βρουν άλλοθι για την αλλοπρόσαλλη, φατριαστική και καταστροφική πολιτεία τους. Τρανή επιβεβαίωση, η περιβόητη επιστολή-παραίτηση που έστειλε ο κ. Παλαιοκρασσάς στον Πρωθυπουργό – αρχηγό, φίλο του και εκλέκτορά του στην προεδρία της μεγαλύτερης δημόσιας επιχείρησης του τόπου: οι λέξεις διαφθορά, διαπλοκή, βρώμικος πόλεμος, στημένες δουλειές αναπηδούν σε κάθε παράγραφο του μνημειώδους αυτού κειμένου.
ME μια μικρή διαφορά: για όλες τις παραπάνω αμαρτίες και ανομίες, ο κ. Παλαιοκρασσάς δεν κατηγορεί τους «αιώνιους» αντιπάλους της παράταξής του αλλά τους ομοϊδεάτες και συμπολεμιστές του, από τον υπέρτατο ως τον έσχατο. Ο τόσο τιμηθείς από τον ηγέτη του, γίνεται ο οξύτερος τιμητής πάντων των εταίρων του και ανωτέρων του. Ακρωτηριάζει πολέμαρχους, εκατόνταρχους και οπλίτες, και πετάει τα όπλα τους στον Καιάδα που προοριζόταν για τους «άλλους».
Προβλέποντας, μάλιστα, πως θα στιγματιστεί σαν προδότης της νεοδημοκρατικής στρατιάς, προλαβαίνει και εγκαλεί αυτός τους συμμαχητές του για προδοσία των «αρχών» τους και των ψηφοφόρων τους – αφού, με το λάβαρο της πολιτικής ηθικής και κάθαρσης, μετατρέψανε την εξουσία σε λάφυρο της ανηθικότητας και της ακαθαρσίας… Στους προδότες, προδότης και μισός…
ΑΥΤΟΝΟΗΤΟ συμπέρασμα από τα γραφόμενά του: ολόκληρο το οικοδόμημα της νεοδημοκρατικής «εξυγίανσης» και «επανίδρυσης του κράτους», δεν ήταν παρά μια missa solemnis, μια τεράστια Λειτουργία υποκρισίας και φαρισαϊσμού, για να παταχθούν οι αντίπαλοι «δαίμονες», να παγιδευτούν οι αφελείς πιστοί και οι εύπιστοι, και να παραδοθεί στους γαλάζιους ιεροεξεταστές άφραχτη η άμπελος του κυρίου, που ονομάζεται δημόσιος κορβανάς.
ΔΕΝ είναι τυχαία η πιο πάνω χρησιμοποίηση εκκλησιαστικής ορολογίας, μια και ο ίδιος ο κ. Παλαιοκρασσάς είναι ανάστημα του ιερατείου: μέλος της «Ζωής», εκλεκτός του εκλεκτού της Αυλής και επί χούντας Αρχιεπισκόπου Ιερωνύμου (που τον διόρισε οικονομικό υπεύθυνο του Οργανισμού Διαχειρίσεως Εκκλησιαστικής Περιουσίας) και – φυσικότατα – προστάτης των ιερωνυμικών μητροπολιτών στην προσπάθειά τους να ανακτήσουν τις έδρες «τους». Τι καλύτερο «σκεύος εκλογής τού βαστάσαι το όνομα του Κυρίου ενώπιον εθνών και βασιλέων»1;
ΝΟΜΙΖΩ, όμως, ότι ο κ. Παλαιοκρασσάς άδικα σπατάλησε χρόνο και κόπο για να συντάξει τον τρισέλιδο Φιλιππικό του. Αν ήθελε να δώσει μια πληρέστατη και γλαφυρότατη εικόνα των πρωθιερέων της ηθικολογίας και πρωταποστόλων του αμοραλισμού, δεν είχε παρά ν’ αντιγράψει τη σαρδονική αυτοπροσωπογραφία του σατανικού Ριχάρδου Γ´, στο φερώνυμο σαιξπηρικό δράμα:
«Κάνω εγώ το κακό, κι ύστερα είμαι ο πρώτος
που βάζει τις φωνές. Τα κρύφια εγκλήματα
που σκαρώνω, τα ρίχνω σ’ άλλων πλάτες (…)
Κι έτσι, ντύνω τη γύμνια της κακίας μου
με τα παλιά αποκόμματα που κλέβω
απ’ τις Γραφές, και φαίνομαι άγιος
ίσια ίσια όταν κάνω χρέη διαβόλου»
Κι αλλού:
«Ετσι, καθώς το πρόσωπο
της Κακίας στο θέατρο,
κι εγώ ηθικολογώ με διπλονόητα λόγια»2.
Δέκα μόνο στίχοι περικλείνουν όλο το ευαγγέλιο που αλληλοδιδάσκονται οι αρχολάγνοι – από τη διαβολή των αντιπάλων τους ως την ιησουητική αρετή και ευλάβεια.
Πονηρότεροι, μάλιστα, απ’ τον άγγλο πρόδρομό τους, οι παρ’ ημίν Ριχάρδοι επιστρατεύουν και την πρακτική συμμαχία με τους επί της ελληνικής γης εκπροσώπους του Κυρίου. Εστω και αν το λιβάνι δεν κατορθώνει να σκεπάσει τις αναθυμιάσεις του βορβόρου…
ΕΤΣΙ ή αλλιώς, ο κ. Παλαιοκρασσάς πέτυχε ένα μοναδικό πολιτικό κατόρθωμα, διπλό μάλιστα: αχρήστευσε τόσο την κυβέρνηση όσο και την αντιπολίτευση. Την πρώτη, κονιορτοποιώντας όλα τα καθαρτικά μυθεύματά της. Τη δεύτερη, υπερακοντίζοντας τις βαρύτερες κατηγορίες της για την κυβερνητική διπροσωπία και διγλωσσία. Και ακόμα: έδωσε την ευκαιρία ν’ αποκορυφωθεί ο εμφύλιος νεοδημοκρατικός πόλεμος, που – το τελευταίο ανέκδοτο – αποκαλείται «κυβερνητική ομοψυχία». Γι’ αυτές τις προσφορές του, δικαιούται να αναγορευθεί «εθνικός δωρητής αίματος»…
……………………………………
1. Πράξεις των Αποστόλων, Θ, 15. – 2. Ριχάρδος Γ´, A´ Πράξη, 3η Σκηνή, στ. 323, 335 και Γ´ Πράξη, 1η Σκηνή, στ. 82. Μετάφρ. Κλ. Καρθαίου, Ικαρος, 1957.
…………………………………….
ΥΓ: Το άρθρο γράφτηκε πριν απ’ τη συνέντευξη Τύπου που έδωσε ο κ. Παλαιοκρασσάς (5/12). Αλλά τα όσα είπε εκεί, δεν αναιρούν διόλου τα όσα έγραψε, και (πιστεύω) ούτε όσα γράφω πιο πάνω.
