Η καταρράκωση του πολυπολιτισμικού μοντέλου τις τελευταίες εβδομάδες στη Γαλλία οδηγεί την ως τώρα μεταναστευτική πολιτική των ευρωπαϊκών χωρών στο μικροσκόπιο. Οι μετανάστες από ασιατικές-αφρικανικές και πρώην ανατολικές χώρες κατά κανόνα γεύονται τους καρπούς του δυτικοευρωπαϊκού κοινωνικού κράτους.
Στην περίπτωση της Γαλλίας όλοι οι Αφρικανοί είναι γάλλοι πολίτες. Ομως εκπαίδευση, στέγαση, υγεία, απασχόληση, δεν μετάλλαξαν τους αλλοεθνείς σε Γάλλους. Αν και «ισόψηφοι», ως μη ομόφυλοι ο καθένας ενεργεί κατά το συμφέρον του (Θουκυδίδης A, 141). Τελικά σήμερα ο πολυπολιτισμός γίνεται γκέτο;
Ανάλογος ο καημός των Αμερικανών: «Το μέγεθος της μεξικανικής μετανάστευσης, (23.000.000) η εγγύτητά της, η παρανομία της, ο συγκεντρωτισμός της σε ορισμένες περιοχές, η επιμονή της, το ιστορικό προηγούμενο εξηγούν τις δυσκολίες μιας αφομοίωσης, η οποία είναι ελάχιστη στους τομείς της γλώσσας, της εκπαίδευσης, της επαγγελματικής κατάρτισης, της συμμετοχής στην πολιτική και τα ποσοστά των μεικτών γάμων. Αυτοί οι μετανάστες ζουν στις ΗΠΑ αλλά νιώθουν Μεξικανοί». Συμπέρασμα: Αυτό αποτελεί απειλή για την αμερικανική ταυτότητα και ένα βήμα για μια πολυεθνική κοινωνία, στους αντίποδες του «χωνευτηρίου» που συμβόλιζε πάντοτε τις ΗΠΑ. (Huntington, «Nouvel Observateur» 27/1/2005).
H ευρωπαϊκή δημογραφική γήρανση προσανατόλισε στη «λύση» της μετανάστευσης. Τα πρόσφατα γεγονότα οδήγησαν πολλούς ερευνητές να αρθρώσουν έναν μάλλον αντίθετο λόγο. Ετσι, σε πρόσφατη επιστημονική ημερίδα στο Παρίσι («Figaro» 18/11/2005) ο Υβ Μαρί Λολάν, πρόεδρος του Ινστιτούτου Γεωπολιτικής των Πληθυσμών, εκτίμησε το κόστος της μετανάστευσης και της ένταξης ( εκπαίδευση, επαγγελματική κατάρτιση, υγεία, εγκληματικότητα, ασφάλιση, κατοικία) σε 36 δισ. ευρώ ετησίως, ήτοι 80% του ελλείμματος του Δημοσίου, 13,5% των όλων δημοσίων δαπανών, 3,5 φορές η τρύπα των ασφαλιστικών ταμείων, 2 φορές ο προϋπολογισμός έρευνας και ανώτατης εκπαίδευσης, 87% του αμυντικού προϋπολογισμού.
Τα διεθνώς συμβαίνοντα υποχρεώνουν οπωσδήποτε σε μια επανεξέταση της ελλαδικής περίπτωσης. Στη χώρα μας ως τα σήμερα δεν υφίσταται μια συγκροτημένη μεταναστευτική πολιτική. Σχεδόν όλοι οι μετανάστες μπήκαν παράνομα. Νομιμοποιήθηκαν 700.000. Μόνον όμως οι 335.000 είναι ασφαλισμένοι στο IKA, ενώ οι ανομιμοποίητοι είναι τουλάχιστον 400.000.
Στην EE με μέσο όρο μεταναστών το 3% εμείς υπερβαίνουμε το 11%.
Επείγουν τα εξής:
A) Μελέτη, πόσους και ποιας ειδικότητας ξένους χρειαζόμαστε για πόσον χρόνο, σε ποιες περιοχές.
B) Απάντηση τι σημαίνει μεσομακροπρόθεσμα το 60% να είναι Αλβανοί και οι υπόλοιποι από γειτονικές χώρες που όλες προβάλλουν εδαφικές και άλλες διεκδικήσεις εναντίον μας.
Γ) Απαντούμε εμπράκτως στη γνωστή ακριτομυθία του Φάτος Νάνο «σε 5 ή σε 10 χρόνια θα ορίζουμε εμείς την κυβέρνηση της Ελλάδος»! Φυσικά κατά το παράδειγμα της Τουρκίας που «ορίζει» τις κυβερνήσεις Γερμανίας, Βουλγαρίας. Δηλαδή απλοελληνιστί, για τους ήδη ευνόητους λόγους είναι αδιανόητη η χορήγηση ελληνικής υπηκοότητας σε γείτονες…
Δ) Αποτελεσματική φύλαξη των συνόρων, χερσαίων και θαλασσίων. H Τουρκία είναι χώρα αγωγός (και προαγωγός) ασιατικής μετανάστευσης προς την Ελλάδα και την Ενωση. Θα μάθει κάποτε η Ενωση να τιμωρεί;
H ελληνόρθοδοξη παράδοση που παράγει το ελληνικό βιωματικό πρότυπο ενσωμάτωσης ανάγει την ετερότητα σε πλησίον, σε αδελφό και υπαγορεύει ανάλογη μεταχείριση του ξένου. Δεν απελαύνει παρά εκείνους που αρνούνται να συμμορφωθούν στους νόμους. Επιβάλλεται όμως εν όψει του δυσανάλογα μεγάλου αριθμού να διευκολύνει με κίνητρα την παλιννόστηση στις χώρες προέλευσής τους σημαντικού αριθμού. Ας το πράξει όσο είναι καιρός.
Ο κ. Στέλιος Παπαθεμελής είναι βουλευτής.
