ΔΕΝ προφτάσαμε καλά-καλά να γιορτάσουμε τα 60 χρόνια απ’ το τέλος του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου, και να που ίσως βρισκόμαστε ανάμεσα στον Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο και στον Τέταρτο!
Τρίτος είναι, φυσικά, ο ιδιότυπος πόλεμος κατά της τρομοκρατίας, που άρχισε τον Σεπτέμβριο του 2001 και τελειωμό δεν έχει… Ο Τέταρτος μπορεί να άρχισε πριν ένα περίπου μήνα, με την εξέγερση των «περιθωριακών» στα γκέτο του Παρισιού. Υπερβάλλω; Ας το δούμε.
ΦΥΣΙΚΑ, οι δύο αυτοί «πόλεμοι» διαφέρουν τόσο από τον Δεύτερο κι όλους τους προηγούμενους πολέμους (ένοπλες συγκρούσεις ανάμεσα σε κράτη) όσο και αναμεταξύ τους:
Στον Τρίτο Πόλεμο (τρομοκρατίας-αντιτρομοκρατίας), ο επιτιθέμενος εχθρός είναι αόρατος, και άμεσοι στόχοι του, ευάριθμοι τυχαίοι άμαχοι, όποιας εθνικότητας και τάξης. Εχει, όμως, συγκεκριμένο πολιτικο-θρησκευτικό κίνητρο: το μίσος των φονταμενταλιστών ισλαμιστών κατά των ανεπτυγμένων χωρών της Δύσης, που οι «αξίες» της βρίσκονται στους αντίποδες των δικών τους αξιών και (κατά την πεποίθηση των επιτιθέμενων) τις απειλούν και τις υπονομεύουν.
Στον Τέταρτο, οι εχθροί είναι ορατοί, βρίσκονται στα σπλάχνα του λεγόμενου Πρώτου Κόσμου, και στόχος τους είναι η ευμάρεια των προνομιούχων «συμπολιτών» τους. Αλλά κι αυτός ελαύνεται από το μίσος των κοινωνικών «λούμπεν» και πενήτων κατά του κράτους και της κοινωνίας που αγνοούν τους απόκληρους. Οπως αγνοούν και τους κατοίκους των χωρών του Τρίτου Κόσμου, που λιμοκτονούν και θερίζονται απ’ την ανέχεια.
ΜΠΟΡΟΥΜΕ, ωστόσο, να χαρακτηρίσουμε «Παγκόσμιο» τον πόλεμο αυτόν, κρίνοντας από τον ξεσηκωμό και τους εμπρησμούς στην πρωτεύουσα και πολλές άλλες πόλεις μιας χώρας; Αλλά η Γαλλία δεν είναι η μόνη που έχει στους κόλπους της τέτοιους παρίες. Παντού στον Κόσμο, υπάρχουν εκατομμύρια άνθρωποι που ζουν κάτω απ’ το επίπεδο της φτώχειας. Οχι μόνο μετανάστες που δεν έχουν κανένα ουσιαστικά δικαίωμα στις «νέες πατρίδες» τους, αλλά και «καθαρόαιμοι ιθαγενείς», που «απολαμβάνουν» τυπικά όλα τα ανθρώπινα και πολιτικά δικαιώματα, όμως ανθρωπινή ζωή δεν έχουν. H παγκοσμιοποίηση των αγορών και του πλούτου πάει χέρι-χέρι με την παγκοσμιοποίηση της πενίας και της απόγνωσης…
Πού οδηγεί αυτό; Την (κοινότοπη πια) απάντηση την έχει δώσει ο πλουσιότερος άνθρωπος του κόσμου, ο Μπιλ Γκέιτς, στο Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ, πριν τρία χρόνια: «Ο ανεπτυγμένος κόσμος πρέπει να πιεστεί για να μοιραστεί ένα κομμάτι του τεράστιου πλούτου του. Αλλιώς, το μίσος που νιώθει ο υπόλοιπος κόσμος, θα γυρίσει σαν μπούμερανγκ και θα μας πλήξει». Και, αυτό, ισχύει όχι μόνο για τις λιμώττουσες χώρες του Τρίτου Κόσμου αλλά και για τα φυτοζωούντα στρώματα του Πρώτου.
Ποιος δεν ξέρει ότι εκείνο που προπάντων εξοργίζει τους σύγχρονους πληβείους είναι η αδιαφορία των «πατρικίων» για την αθλιότητά τους; Στα μάτια των δεύτερων, οι πρώτοι δεν είναι παρά ένα είδος παράσιτα στο κοινωνικό σώμα, άχρηστα κι ενοχλητικά. Οταν τα «παράσιτα» δεν μπορούν να επιβιώσουν ούτε με τον πιο στοιχειώδη τρόπο, τότε είτε αφήνονται παθητικά να πεθάνουν, είτε ξεσηκώνονται για να αφανίσουν τους αδιάφορους.
Τίποτα πρωτότυπο και σ’ αυτό. Πριν 500 σχεδόν χρόνια, ο άγγλος φιλόσοφος και πολιτικός Thomas More έγραφε στην «Ουτοπία» του (1516):
«Την πιο μεγάλη τόλμη (για εξέγερση) έχει εκείνος που δεν μπορεί παρά να κερδίσει απ’ αυτήν, αφού δεν έχει τίποτα να χάσει»1.
M’ AYTA και μ’ αυτά, ωστόσο, ο «προηγμένος» κόσμος μας έφτασε να πολιορκείται από μια τριπλή παγκοσμιοποίηση φόβου: Φόβου για την τρομοκρατία – φόβου για τις εσωτερικές εξεγέρσεις – φόβου για έναν καλυμμένο ολοκληρωτισμό: Τον ολοκληρωτισμό της ακροδεξιάς, που επωφελείται από- και εκμεταλλεύεται τις έξωθεν και κάτωθεν επιθέσεις, για να πολλαπλασιάσει τα ύπουλα κηρύγματά της κατά των βασικών ανθρώπινων δικαιωμάτων και να εξωθήσει τα δημοκρατικά καθεστώτα σε δρακόντεια μέτρα, που αναιρούν τελικά τη δημοκρατία. Και, αυτό, με τη συγκατάθεση – αλίμονο! – ενός μεγάλου αριθμού πολιτών (λ.χ. του 53% των Γάλλων), που ο φόβος τούς κάνει ν’ απεμπολούν τις αρχές και τις αξίες, πάνω στις οποίες έχει θεμελιωθεί ο ελεύθερος βίος τους…
ΚΑΝΕΝΑΣ νηφάλιος άνθρωπος δεν χειροκροτεί τις τρομοκρατικές επιθέσεις, τις ανθρωποκτονίες, τους εμπρησμούς. Αλλο, όμως, το εγκώμιο στους δράστες και άλλο η υποδαύλιση μίσους κατά των «καθαρμάτων», που καλλιεργούν οι επιτήδειοι. Και ακόμα πιο άλλο, η αντικατάσταση των νόμων και των δικαιωμάτων από ασφυκτική αστυνόμευση των πάντων και από έκνομη δικαιοσύνη, όπως ευαγγελίζονται (και εφαρμόζουν ήδη) οι «έννομοι προφήτες των αντιποίνων».
Αν κυριαρχήσει αυτού του είδους η «άμυνα», τότε ολόκληρος ο κόσμος μας θα βυθιστεί σ’ έναν εφιαλτικό φαύλο κύκλο πολλαπλού και πολύπλευρου μίσους και τρόμου, ανομίας και αλληλοεξόντωσης… σε μια Κόλαση χωρίς καμιάν ελπίδα Καθαρτηρίου. Αλλωστε, κι εκείνη κι ετούτο, δεν είναι των ανθρώπων δημιουργήματα;
…………………………..
1. Περιττό να θυμίσω πως τη φράση αυτή «δανείστηκαν» ο Μαρξ και ο Ενγκελς για κατακλείδα του «Κομμουνιστικού Μανιφέστου» τους.
