TI ομοιότητες μπορεί να υπάρχουν ανάμεσα σε μια φάλαινα και μια μαρίδα; Καμιά, θα πείτε – εκτός, βέβαια, από το ότι κοινό στοιχείο και των δύο είναι η θάλασσα.
Και όμως, στις μέρες μας, η μεγαλύτερη φάλαινα του πλανήτη – οι ΗΠΑ, φυσικά – και μια μεσογειακή μαρίδα – η χώρα μας – παρουσιάζουν μια σειρά από «συγγένειες», που όχι μόνο δεν κολακεύουν το μαριδάκι, αλλά και το ντροπιάζουν και το εξοργίζουν.
ΠΟΙΟΣ λ.χ. θα το ‘λεγε πως η πλουσιότερη χώρα της Υφηλίου θα ήταν πρωταθλήτρια στη φτώχεια; Κι όμως: από τα 296 εκατομμύρια του πληθυσμού της, τα 37 εκατομμύρια (δηλαδή, το 12,7%) ζουν κάτω από το επίπεδο της φτώχειας – σύμφωνα με εφετεινή επίσημη έκθεση του Απογραφικού Γραφείου των ΗΠΑ. Αν και, κατά τους υπολογισμούς άλλων ειδικών, ο αριθμός των απόκληρων φτάνει τα 48 εκατομμύρια, δηλ. το 18% του πληθυσμού (Περιττό να προσθέσω πως τη μερίδα του λέοντος [ή του αετού] την έχουν οι μαύροι [24,7%] και οι ισπανόφωνοι [21,9%]). Ετσι ή αλλιώς, η χώρα των μέγιστων ρεκόρ κατόρθωσε να έχει και το υψηλότερο ποσοστό φτώχειας απ’ όλες τις βιομηχανικές χώρες του κόσμου…
Αλλά κι εμείς διαθέτουμε τα ρεκόρ μας – την ξεπερνάμε, μάλιστα: το 21% των Ελλήνων (περίπου 2,2 εκατομμύρια άτομα) κατατάζονται στους φτωχούς από το Ινστιτούτο Κοινωνικής Πολιτικής (ΙΝΚΠΟ) του Εθνικού Κέντρου Κοινωνικών Ερευνών. Ηγουν, κατέχουμε (μαζί με την Πορτογαλία) τα πρωτεία ανάμεσα στις χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης…
Το ακόμα πιο σημαδιακό, είναι η χρονική παραλληλία μας με τις ΗΠΑ: Από την εποχή όπου θρονιάστηκε στην Προεδρία ο Μπους, οι φτωχοί αυξήθηκαν κατά 5,5 εκατομμύρια. Και από την ημέρα που στρώθηκε στο Μαξίμου η Νέα Δημοκρατία, 80.000 εργαζόμενοι έμειναν χωρίς δουλειά – κατά τη ΓΣΕΕ (Ειδικά, η ανεργία των νέων φτάνει το 25% και των γυναικών, το 35%). Τι τιμή να «ρίχνουμε κεφάλι» στον αμερικανό Κροίσο!
ΤΙΣ αιτίες και τους αίτιους αυτού του ανατριχιαστικού φαινομένου τις ξέρουμε όλοι: είναι οι πολιτικές του Λευκού Οίκου της Ουάσινγκτον και του Γαλάζιου Οίκου της Αθήνας. Που αμφότεροι ποτίζουν με χρυσή βροχή τους ζάπλουτους και σαρώνουν τους άπορους με ασφυκτικό χαμψίνι (τον καφτό, ξερό αφρικανικό άνεμο) φορολογώντας ανοικτίρμονα τους δεύτερους και χαρίζοντας φόρους κι επιδοτήσεις στους πρώτους. ‘H όπως θα ‘λεγαν οι «πνευματικοί πατέρες» των προέδρων, «φορτώνουν τους ανθρώπους φορτία βαριά και αβάστακτα, και αυτοί ούτε με το δάχτυλό τους τα κινούν»1, ενώ πασάρουν παλάμες ολόκληρες από κέρδη των φορτωτικών στους λιπαρούς κερδοσκόπους… Το οποίον, η πλουτοκρατική ολιγαρχία ανθεί και καρπίζει σε φάλαινες και μαρίδες. Με τις ευλογίες της αδελφής θεοκρατίας, βέβαια…
ΑΛΛΑ και στον πόλεμο δεν υστερούμε ποσώς. Φυσικά, η χώρα μας δεν επιδίδεται σε κατακτητικές εκστρατείες και σε προληπτικούς πολέμους, όπως οι ΗΠΑ. Εχει, όμως, ανοίξει άλλα μέτωπα, άσφαιρα βέβαια αλλά διόλου αναίμακτα.
Μέσα σε 18 μήνες, κατάφερε, από δική της κουφότητα, να βρίσκεται σε «εμπόλεμη κατάσταση» με την Ευρωπαϊκή Ενωση – που μας επιτηρεί σαν άγριος δραγάτης, μας κλωτσοπετάει προϋπολογισμούς, βασικούς μετόχους, τιτλοποιήσεις, μας απειλεί με πρόστιμα, «μέτρα», περικοπές και περιτομές. Από επίλεκτο μέλος της EE, καταντήσαμε «σεσημασμένος κακοποιός», μαντρωμένος στο μπουντρούμι του «Ευρωπαϊκού σπιτιού», παράδειγμα προς αποφυγήν για όλους τους άλλους ενοίκους.
Και όχι μόνο: εμείς, οι «ευνοημένοι» των Βαλκανίων, οι «παράγοντες ειρήνης» της περιοχής, που όλες οι χώρες της χερσονήσου αποζητούσαν το βοήθειά μας για την ευρωπαϊκή αναβάθμισή τους και την οικονομική τους ανάπτυξη, φτάσαμε τώρα να διαπληκτιζόμαστε μαζί τους, απ’ την Τουρκία ως την Αλβανία (!), να κάνουμε απανωτά «φάουλ», να πέφτουμε σε μοιραία «πέναλτυ» και να χάνουμε όλα τα ματς!
Αν η Ουάσινγκτον έχει απομονωθεί στην κοινωνία των εθνών εξαιτίας των πολεμικών σαλταδορισμών της και των κοσμοκρατορικών της βλέψεων, εμείς απομονωθήκαμε στα ευρωπαϊκά και βαλκανικά γήπεδα, είτε χάρη στην υπναλέα αδράνειά μας είτε χάρη στην άφρονα δράση μας.
Και να πεις πως οι απομονωμένοι του Λευκού και του Γαλάζιου Οίκου δεν είχαν προειδοποιηθεί για τη μοίρα τους; «Αλίμονο σ’ αυτόν τον ένα όταν πέσει και δεν υπάρχει κανένας να τον σηκώσει», οδυρόταν, αιώνες πριν, ο Εκκλησιαστής («Ουαί αυτώ τω ενί όταν πέση και μη ή δεύτερος του εγείραι αυτόν»2). Και τρισαλίμονό του, όταν πέφτει όχι επειδή σκόνταψε σε κάποια πέτρα, αλλά από δική του πολιτική «πετριά»…
ΟΣΟ για την άλωση του κράτους από τη Δεξιά, αμερικανική και ελληνική, τον καταιωνισμό των σκανδάλων και της διαφθοράς, αυτές αποτελούν ένα μοναδικό υπερθέαμα: Μιαν αξημέρωτη Βαλπούργια Νύχτα, όπου συρφετοί από «μάγους» της πολιτικής, της οικονομίας, της εκκλησίας, του υποκόσμου οργιάζουν αχαλίνωτα και όπου
«δε θα ‘βρεις ένα πράμα
που μια φορά ζημιά δεν έχει κάνει
σ’ ανθρώπους και σε κόσμο αντάμα»,
όπως λέει ο Μεφιστοφελής στον Φάουστ3.
Το τραγικό είναι πως οι Οίκοι, με τις πολιτικές τους, έχουν δημιουργήσει το σκηνικό και τη χορογραφία γι’ αυτό το φαντασμαγορικό θέαμα. Και το τραγικότερο, πως εμείς οι άλλοι είμαστε όχι μόνο οι υποχρεωτικοί θεατές αλλά και οι ακούσιοι χορηγοί αυτής της αποκρουστικής υπερπαραγωγής…
…………………………..
1. Ματθαίου, ΚΓ’, 4, Λουκά, IA, 46. – 2. Π. Διαθήκη, Εκκλησιαστής, Δ, 10. – 3. Γκαίτε, Φάουστ, A’ Μέρος, H Νύχτα της Βαλπούργης, Μεταφρ. K. Χατζόπουλου, Ελευθερουδάκης, 1929, σελ. 259.
