ΥΠΑΡΧΕΙ χώρα που να μην έχει βιώσει την κατάρα της διχόνοιας, του διχασμού, της αδελφοκτονίας; Αλλά και υπάρχει χώρα που να τη βίωσε τόσο πολύ και τόσο τραγικά, όσο η δική μας; M’ αυτήν, άλλωστε, δεν αρχίσαμε – θεματικά – τη Γραμματεία μας; H «Ιλιάδα» δεν διεκτραγωδεί τη διχοστασία Αγαμέμνονα και Αχιλλέα, αλλά και των αθάνατων του Ολύμπου, που τσακώνονταν ολοένα για τους «προστατευομένούς» τους; Εφ’ ω και οι απλοί θνητοί μιμήθηκαν κατά κόρον θεούς και ήρωες στους ελληνικούς αιώνες των αιώνων…


Αλλ’ ας μη γυρίζουμε τόσο μακριά. Οι σημερινοί «παλαιότεροι» ζήσαμε τα κατάλοιπα του «εθνικού διχασμού», βενιζελικών και βασιλικών, που ταλάνισε τον τόπο 30 ολόκληρα χρόνια. Και πριν καλά-καλά εξαλειφθεί εκείνη η μάστιγα, πήρε τη σκυτάλη η σύγκρουση «εθνικοφρόνων» και εθνοπροδοτών», που κατάληξε στον Αρμαγεδώνα του Εμφύλιου.


Ωστόσο, οι μνήμες εκείνες είχαν σβήσει με τον καιρό, και οι έριδες περιορίζονται πια στο κομματικό πεδίο – πράγμα αναπότρεπτο και παγκόσμιο.


Αλλά να που έρχονται κάποιοι, τέως και νυν κάτοχοι ηγετικών αξιωμάτων, να «βρικολακιάσουν» και να συδαυλίσουν ξεχασμένες αδερφοφαγίες ή να δημιουργήσουν νέες:


ΣΤΗΝ προσωπική του ιστοσελίδα, ο πρώην Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κύριος Χρ. Σαρτζετάκης («Πρόεδρος όλων των Ελλήνων», μην το ξεχνάμε), επωφελείται από την επέτειο της ήττας του Δημοκρατικού Στρατού (30.8.1949), για ν’ αστράψει και να βροντήσει κατά των Ελλήνων του στρατού εκείνου, ανασύροντας χαρακτηρισμούς που είχαμε από καιρό ξεχασμένους: «κομμουνιστοσυμμορίται», «εθνοπροδόται», «γενίτσαροι»… Και όχι μόνο: αξιώνει να οριστεί η ημέρα εκείνη σαν «ημέρα εθνικής μνήμης ισότιμη σε ιστορικό μέγεθος με την 28η Οκτωβρίου». Ζητάει, δηλαδή, ν’ αναβιώσουν οι «εορτές μίσους», που συντηρούσαν τους φονικούς διχασμούς και που τρέφονταν προπάντων από ακροδεξιούς, παρακρατικούς και δοσιλόγους της γερμανοϊταλικής κατοχής!


Για να υποστηρίξει, μάλιστα την «εθνική αυτή πρωτοβουλία» του, δεν διστάζει να καταφύγει σε κατάφωρες ιστορικές ανακρίβειες, που δεν ξεγελούν πια κανένα:


Λέει λ.χ. πως ο Εμφύλιος «υποκινήθηκε από ξένους παράγοντες με πειθήνιο κόμμα το KKE», που «ανέλαβε την υλοποίηση ενός πανσλαβικού σχεδίου για την απόσπαση της Μακεδονίας από την Ελλάδα». Αλλά ο Κύριος Σαρτζετάκης γνωρίζει κάλλιστα – όπως το γνωρίζουν οι πάντες – ότι, πριν ακόμα τελειώσει ο B’ Παγκόσμιος Πόλεμος, οι «Τρεις Μεγάλοι» (Ρούσβελτ, Τσώρτσιλ, Στάλιν) είχαν μοιράσει την Ευρώπη, και τα Βαλκάνια ειδικά, σε «σφαίρες επιρροής»… ότι η Ελλάδα παραχωρήθηκε στη δικαιοδοσία της Αγγλίας… ότι ο Στάλιν «κράτησε αυτή τη συμφωνία» και όχι μόνο δεν αναμίχθηκε στον Εμφύλιο, αλλά και τόνισε (κατά τη μαρτυρία του Μίλοβαν Τζίλας) πως «η εξέγερση (στην Ελλάδα) πρέπει να σταματήσει και μάλιστα όσο γίνεται πιο γρήγορα».


Πίσω, λοιπόν από τον Εμφύλιο δεν υπήρχε κάποιο πανσλαβικό σχέδιο της Μόσχας… Υπάρχει, μόνο, στη φαντασία και στον φανατισμό της «Πολιτείας» των Βορείων Προαστίων, όπου «εγκαταβιοί» ο Κύριος τέως. Ο οποίος νοστάλγησε, ως φαίνεται, και τα διχαστικά τεχνάσματα του άλλου τέως, που εγκαβιοί στο Λονδίνο. Και που, στο πρωτοχρονιάτικο διάγγελμα του τού 1966, είχε χωρίσει τους Ελληνες σε «πιστούς υπηκόους της Αυλής» και σε «μιάσματα», μια και είχαν αντιταχθεί στις συνωμοσίες Ανακτόρων και ξένων πρακτόρων κατά της εκφραμένης θέλησης του ελληνικού λαού…


KAI καλά οι τέως, που δεν είναι πια παρά γραφικοί. Υπάρχουν, όμως, και οι νυν, που επιδίδονται σε άλλου είδους διχασμούς. Με πρωτοστάτη τον Αρχιεπίσκοπο, που δεν αφήνει ευκαιρία να μη διαχωρίσει τους Ελληνες σε «ευλαβές χριστιανικό ποίμνιο» και σε «εχθρούς της Ορθοδοξίας και της Ελλάδος». Εφ’ ω και ανασύρει από το οπλοστάσιο της εθνικοφροσύνης, της παπαδοκρατίας και της χούντας σκωληκόβρωτα συνθήματα, για να περιβληθεί την αλουργίδα του «εθνάρχη»:


Το «Ελλάς, Χριστιανισμός, Ορθοδοξία» δεν αναμασά το «Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών» του δικτάτορα Παπαδόπουλου; Ο ισχυρισμός ότι «τα Ανθρώπινα Δικαιώματα έχουν αναχθεί σε θεότητα που πολεμά την Ορθοδοξία», δεν «εμπνέεται» από τη δήλωση του υποδικτάτορα Παττακού σε βρετανό βουλευτή: «Οποιος ενδιαφέρεται για ανθρώπινα δικαιώματα και αξιοπρέπεια στην Ελλάδα, είναι κομμουνιστής»; H προχτεσινή επίθεσή του κατά των «Μέσων Μαζικής επικοινωνίας που διασύρουν τα πάντα», δεν αντιγράφει τον Παπαδόπουλο πάλι που, στο πρώτο του κήρυγμα προς τους δημοσιογράφους, έκρωζε: «Ο Τύπος απ λειτούργημα είχε γίνει κακούργημα»;


Ο αυτός αρχιδικτάτορας, στη δήλωσή του κατά τη δίκη των πρωταιτίων του απριλιανού πραξικοπήματος (16.8.1974), οδυρόταν ότι «το διαρρεύσαν έτος (1974-75, μετά την κατάρρευση της δικτατορίας) υπήρξεν έτος εκθεμελιώσεως και οπισθοδρομήσεως»! Ο μιτροφόρος μιμητής του διαλαλεί τώρα πως «Ολοι οι θεσμοί εξευτελίσθησαν».


Μόνο που, σ’ αυτό, έχει, εν μέρει, δίκιο, αφού ο «ιερότατος θεσμός», η Εκκλησία, έχει καταεξευτελισθεί από τους ίδιους τους λειτουργούς της – δράστες ακατονόμαστων αισχροπραξιών και διασυνδέσεων με τον υπόκοσμο. Οσο για τους πνευματικούς ηγέτες της, αυτοί έβαλαν την «αυτοκάθαρση» στο ψυγείο – όπως ακριβώς οι απριλιανοί δικτάτορες είχαν βάλει (κατά το λέγειν τους) στο ψυγείο τη Δημοκρατία και τους Ελληνες σύμπαντες…