Ο Albert Camus αρχίζει το βιβλίο του «Ο μύθος του Σισύφου» μ’ έναν (γνωστό πια) αφορισμό: «Δεν υπάρχει παρά μόνο ένα φιλοσοφικό πρόβλημα πραγματικά σπουδαίο: η αυτοκτονία. H απόφαση αν η ζωή αξίζει να τη ζει ή να μην τη ζει κανείς, αποτελεί την απάντηση στο βασικό φιλοσοφικό πρόβλημα».
Φαίνεται, λοιπόν, πως οι σύγχρονοι άνθρωποι (τουλάχιστο, το πολιτικο-οικονομικό κατεστημένο που κουμαντάρει τις τύχες μας) συντάχθηκαν με τη «θέση» του έξοχου γάλλου διανοητή και – κρίνοντας πως η ζωή (μας) δεν αξίζει να τη ζούμε – αποφάσισαν να μας αυτοκτονήσουν συλλήβδην και αθρόους. Οχι, όμως, με ένα στιγμιαίο «απονενοημένο διάβημα» αλλά με την μακρόσυρτη καταστροφή της ζωοφόρου πανίδας και χλωρίδας του πλανήτη – θυσιάζοντας στο συμφεροντολογικό παρόν ολόκληρο το βιώσιμο μέλλον των πάντων.
ΠΡΟΣΦΑΤΟ τραγικό δείγμα, ο όλεθρος της Νέας Ορλεάνης. Ο κυκλώνας που τη σάρωσε, δεν ήταν «θεομηνία» αλλά ανθρωπομηνία, έργο όχι «μοχθηρών» θεών αλλά άφρονων ανθρώπων (το έγραψα και άλλοτε, 16.1.05). Οπως υποστηρίζουν οι περισσότεροι επιστήμονες, οι τροπικές καταιγίδες και οι άλλες καταστροφικές αλλαγές του κλίματος αποτελούν συνέπεια του φαινομένου του «θερμοκηπίου», που κι αυτό είναι αποτέλεσμα του αφανισμού του περιβάλλοντος από τις λυσσαλέες, άπληστες, άκριτες κερδολαγνείες μεγάλων τε και μικρών (εκπομπές αερίων, αποψίλωση δασών κ.λπ.).
ΣΤΗΝ περίπτωση της Νέας Ορλεάνης, οι ανθρώπινες ευθύνες είναι ακόμα πιο κατάφωρες και κραυγαλέες. Οχι μόνο επειδή, γενικά, ο Μπους αρνιέται πεισματικά να υπογράψει το Πρωτόκολλο του Κυότο για το κλίμα – μπας και ζημιωθούν οι αμερικάνικες βιομηχανίες, που ευθύνονται ωστόσο για το 25% των ιοβόλων εκπομπών. Αλλά και, πιο συγκεκριμένα, επειδή αγνόησε σκόπιμα τις επιστημονικές προειδοποιήσεις σχετικά με τους κινδύνους που απειλούσαν τη Νέα Ορλεάνη και έκοψε τις πιστώσεις για αντιπλημμυρικά έργα στην περιοχή. Γιατί; Για να τις διαθέσει στον πόλεμο του Ιράκ – όπως λέει ο πρώην σύμβουλος του Κλίντον, Σίντνεϋ Μπλούμενταλ.
Αλλά τι σημασία έχει αν σβηστεί απ’ τον χάρτη η άλλοτε ωραιότερη (μαζί το Σαν Φραντσίσκο) πόλη των ΗΠΑ, κι αν χαθούν χιλιάδες ανθρώπινες ζωές (και μάλιστα, μαύρες και άπορες) μπρος στον «ιερό» πόλεμο, που πλουτίζει τους χρηματοδότες του Μπους και θα τους υπερπλουτίσει όταν «αξιοποιήσουν» δεόντως τις ιρακινές πετρελαιοπηγές;
«Το θέμα – λέει ο κορυφαίος αμερικανός πεζογράφος Gore Vidal σε συνέντευξη στην παρισινή «Mοnde» – είναι να βάλουμε στο χέρι τα τελευταία πετρελαιικά αποθέματα… (γι’ αυτό και) επιδιώκουμε να υποτάξουμε ολόκληρες περιοχές της Γης… Οι ένοπλες δυνάμεις μας παίζουν αδιάκοπα τον χωροφύλακα του κόσμου του πετρελαίου». Ποιος δεν το ξέρει πια – εκτός από τους μισούς αμερικανούς πολίτες που εξακολουθούν να ψηφίζουν τον Μπους στις δημοσκοπήσεις, κλείνοντας μάτια κι αυτιά στις απανωτές αποκαλύψεις των ψευδολογιών του.
Πόσο θα στοίχιζε ένα σύστημα θωράκισης της N. Ορλεάνης από έναν μεγάλο κυκλώνα; Κάπου 2,5 δισεκατομμύρια δολάρια, λένε οι ειδικοί. Πόσο υπολογίζεται ότι θα κοστίσει ο πόλεμος στο Ιράκ; Εκατοντάδες δισεκατομμύρια. Ναι, αλλά τα αντιπλημμυρικά έργα δεν αποφέρουν κέρδη στους πολυεθνικούς κολοσσούς ενώ ο ιρακινός πόλεμος (και κάθε πόλεμος) τους ψωμίζει αφθονότατα. Ποιος οικονομικός Γαργαντούας θα δίσταζε να προτιμήσει τους δεύτερους – αφού, μάλιστα, οι πολεμικές βιομηχανίες των ΗΠΑ κατέχουν την παγκόσμια πρωτιά σε παραγωγή και πωλήσεις όπλων;
Αν όλα αυτά δεν λέγονται δόλος, αν δεν λέγονται έγκλημα διαρκείας από πρόθεση, τότε όλοι οι Ποινικοί Κώδικες του κόσμου πρέπει να πεταχτούν στο Μουσείο Απολιθωμάτων και στις χωματερές…
ΜΙΚΡΟΓΡΑΦΙΑ του Παράδεισου αυτού αποτελεί η ένδοξη χώρα μας.
«Προληπτικούς» πολέμους δεν διαθέτει, βέβαια, η Ελλάδα, ούτε πολυεθνικούς Κύκλωπες. Διαθέτει, όμως, μια κυβέρνηση που έχει επιδοθεί σε προληπτικό πόλεμο κατά των εργαζομένων, μισθωτών, συνταξιούχων, με πλήθος «αντεργατικές ρυθμίσεις» που συνιστούν και «θεσμικές εκτροπές» και «υπερακοντίζουν τις πιο αλαζονικές και υπερφίαλες απαιτήσεις των μεγάλων επιχειρήσεων» (όπως γράφει η ΓΣΕΕ σε προς Καραμανλή επιστολή της: 2.9). Και για να μην αφήσει η Μαξίμου καμιάν αμφιβολία για τις κοινωνικές ευαισθησίες της, υπερφορολογεί τους (εξαιτίας της) πενόμενους και υποφορολογεί τους (μετ’ αυτής) ευωχούμενους…
Δεν ξέρω αν ο κ. Μπους θεωρεί πραγματικά την Ελλάδα «σημαντικό σύμμαχο», όπως είπε στον κ. Καραμανλή. Βέβαιο είναι, όμως, ότι ο δεύτερος αναδείχνεται σε άριστο μαθητή του Ιεροεξεταστή της Ουάσινγκτον – που πρώτη διδαχή του είναι: «Ψάρευε με ψέματα τις ψήφους των πολλών, αλλά δίνε τη μεγάλη ψαριά στους λίγους που σε χρυσώνουν».
ΑΠ’ την άλλη, το «θερμοκήπιο» κάνει και στην Ελλάδα το θαύμα του: Αύξηση της θερμοκρασίας (3 ως 5 βαθμούς ως το 2100) και συνακόλουθα, περισσότερους καύσωνες, λιγότερες βροχές, συχνότερες περιόδους ξηρασίας, προβλέπει μελέτη του Εθνικού Αστεροσκοπείου. Ενώ – σύμφωνα με ειδικούς του Μετσοβείου Πολυτεχνείου – θα υψωθεί επικίνδυνα η στάθμη της θάλασσας.
Κι αν νομίζετε πως η τραγωδία της N. Ορλεάνης βρίσκεται μακριά μας, οι ίδιοι επιστήμονες προβλέπουν πως, εξαιτίας αυτής της αύξησης, θα πλημμυρίσουν 100 τετρ. χιλιόμετρα στην ακτογραμμή του Θερμαϊκού κόλπου σε βάθος ενός χιλιομέτρου, κατακλύζοντας πόλεις και χωριά, καλλιεργήσιμες εκτάσεις, ακόμα και ένα τμήμα της Εθνικής Οδού. Ανάγκη, λοιπόν – συμπεραίνουν – να επεκταθούν και να ενισχυθούν τα προστατευτικά αναχώματα σε όλο το μήκος της ακτογραμμής – όπως ακριβώς έπρεπε να γίνει, αλλά δεν έγινε, στην περιοχή της N. Ορλεάνης.
Αλλά ποιος θα νοιαστεί γι’ αυτά, αφού τα αναχώματα δεν είναι γαλαζόχρωμα ή εθνικόφρονα; Ισως, μόνο μερικοί γλαυκοί εργολάβοι – για να μην τα ολοκληρώσουν ποτέ…
Ποιο είναι, λοιπόν, το αμυντικό «πρέπει» για όλους εμάς τους αδιάκοπα πληττόμενους και απειλούμενους από παντού; Να υψώσουμε τα δικά αναχώματα στις ανθρωπομηνίες και τις κομματομηνίες, όποιο χρώμα κι αν έχουν. Το μπορούμε;
