Δημοψηφίσματα και σφυγμομετρήσεις απέδειξαν ότι οι ευρωπαϊκοί λαοί προηγούνται των ηγετών τους. Γενικώς, και σε πραγματισμό και σε όραμα. H γαλλική πρωτοβουλία στο Κυπριακό και οι απηχήσεις της στις άλλες χώρες-μέλη δείχνουν τη βούληση απεξάρτησης από την πολυετή υποτέλεια στον ατλαντισμό και συγκρότησης επί τέλους μιας ευρωπαϊκής στρατηγικής.
Με εργαλείο την κυπριακή αναγνώριση διαμορφώνεται αυτή την ώρα ευρωπαϊκή πολιτική που καλύπτει τα ελλαδοκυπριακά συμφέροντα. Προδήλως θα ήταν σημαντικότερο αν, αντί της αναγνώρισης, ή μαζί της, ετίθετο αίτημα αποχώρησης των κατοχικών στρατευμάτων.
H γαλλική δήλωση προκάλεσε κρίση στρατηγικής σε Ελλάδα – Κύπρο. Δυστυχώς εδώ συγχέουμε συχνά τους τακτικούς χειρισμούς με τις στρατηγικές επιλογές. Είναι νοητό όταν όλοι μιλούσαν υπέρ της τουρκικής ένταξης να ψελλίζεις κάτι ανάλογο και συ. Εκτιμάς όμως ότι μιλούν αλλά δεν το εννοούν. H αναγωγή εν τούτοις αυτής της ένταξης σε στρατηγική επιδίωξη του Ελληνισμού και περίπου σε εθνικό όραμα εκθέτει τη σοβαρότητά μας και μας εγκλωβίζει επικίνδυνα.
H Γαλλία με όσους ήδη εκφράστηκαν υπέρ των θέσεών της δημιουργεί νέα δεδομένα τα οποία επιβάλλουν ριζική αναθεώρηση της εξωτερικής μας πολιτικής. Προσκολλημένοι τα τελευταία χρόνια στην αρρωστημένη δογματική αντίληψη του εξευρωπαϊσμού – εξευμενισμού της γείτονος βρισκόμαστε τώρα ενώπιον μιας νέας πραγματικότητας: με ή χωρίς προσχήματα το ευρωπαϊκό παραμύθι των χοτζάδων τελείωσε. Βάζουμε κάτω τα πράγματα, ζυγίζουμε, μετρούμε. Καταλήγουμε.
α) Δεν νοούνται υγιείς σχέσεις χωρίς αντάλλαγμα.
β) Εταίροι της Ευρώπης. Σύμμαχοι της Αμερικής. Ομως ούτε Μπλερ ούτε Μπαρόζο. Πολλά τα παιχνίδια της «συμμάχου» εις βάρος μας. Από τον Αττίλα ως σήμερα ουδείς σύμμαχος έχει ταπεινωθεί από τις ΗΠΑ όσο ο Ελληνισμός.
Την ευρωπαϊκή προοπτική της Τουρκίας την εφηύρε η Ουάσιγκτον. Πειθανάγκασε τους Ευρωπαίους να τη δεχθούν. Και μολονότι είναι κάκιστες οι αμερικανοτουρκικές σχέσεις, επειδή η τουρκική ένταξη εξυπηρετεί μείζονα ατλαντικό στόχο, θα εξακολουθήσει να τη στηρίζει. Με την Αγκυρα εντός η Ευρώπη καθηλώνεται σε ζώνη ελευθέρων συναλλαγών και το πολιτικό της όραμα διαλύεται στα εξ ων συνετέθη.
Το Σχέδιο Αναν δεν επιδέχεται σοβαρές διορθωτικές αλλαγές. Μία η λύση: η ευρωπαϊκή. Αυτήν πρέπει τώρα να χρεωθούν οι Σιράκ, Ντε Βιλπέν και όσοι μαζί τους αποφασίσουν να υψώσουν την ευρωπαϊκή σημαία.
Οι κύριοι Καραμανλής και Παπαδόπουλος γνωρίζουν τη σοφή υπόδειξη του Θουκυδίδη (E, 111): «Ακολουθούν τη σωστότερη πολιτική όσοι απέναντι των ίσων (= Τούρκων) δεν υποχωρούν, απέναντι των ισχυροτέρων (= Αμερικανών) συμπεριφέρονται με φρόνηση και των κατωτέρων μετριοπαθώς».
H Τουρκία δεν τολμά να πλήξει στρατιωτικά την Ελλάδα. Εχουμε οπλική ισορροπία και δεν μπαίνει σε στρατιωτική περιπέτεια εφόσον γνωρίζει ότι η Ελλάς δεν θα καταπιεί τις προκλήσεις αλλά θα ανταποδώσει. Οχι άλλο ’74, όχι άλλα Ιμια. Τυχόν νοσταλγοί «74» – Ιμίων ας πάνε σπίτια τους.
Οι ελλαδοκυπριακές ελίτ και όσες ομόγνωμες ηγεσίες πρέπει να απαλλαγούν από το αυτοκαταστροφικό φοβικό σύνδρομο. Αβάσιμο, αδικαιολόγητο και ανελλήνιστο.
Τα επικείμενα Coreper και Σύνοδος ΥΠΕΞ θα δείξουν τον βαθμό σοβαρότητας και αξιοπιστίας των Ευρωπαίων.
Αν ταύτα εξελιχθούν καλώς, ο δρόμος είναι εφεξής ο ευρωπαϊκός. Αλλά «ταύτα ποιήσαι κακείνα μη αφιέναι». Είμαστε υπερήμεροι για όσα δεν πράττουμε υπέρ της κατοχυρώσεως των δικαίων μας εντός του ατλαντικού συστήματος. Να βγάλουμε από τις καλένδες τη δημιουργία ενός ισχυρού ελληνικού λόμπι. Οι γείτονες εξαγόρασαν ως και τον πρόεδρο της Γερουσίας…
Ο κ. Στέλιος Παπαθεμελής είναι βουλευτής.
