Οι δυτικές ηγεσίες κυρίως η αμερικανική δεν αντιλαμβάνονται τη διαφορά τής μετά 11/9 τρομοκρατίας με τις προηγούμενες. H αντιτρομοκρατική τους πολιτική κυριαρχείται από διωκτική φιλοσοφία και αστυνομικές διαδικασίες, ενώ απέναντί τους εξελίσσεται μια παγκόσμια αντιαμερικανική/ισλαμική εξέγερση που καθοδηγεί ο Μπιν Λάντεν.
Νηφάλιος αναλυτής ο Μάικλ Σόιερ («Αυτοκρατορική Υβρις», σ. 441) από την καρδιά της CIA μάς δίνει την ταυτότητα της τρέχουσας τρομοκρατίας: Ο εχθρός είναι πιο επικίνδυνος από ένα παραδοσιακό έθνος-κράτος. Διαθέτει στόχους και πόρους αντίστοιχους κράτους. Αντλεί ανθρώπινο δυναμικό από το 1,3 δισ. των μουσουλμάνων. Δεν έχει σταθερή γεωγραφική θέση για να χτυπηθεί εκεί. Οι μαχητές του αυτοθυσιάζονται σκοτώνοντας αδιακρίτως όσους περισσότερους μπορούν για μια θέση στον Παράδεισο.
H Δύση «κόλλησε» στην ποινική και αστυνομική πλευρά των εννοιών εγκληματικότητα – τρομοκρατία. Ο καλύτερος τρομονόμος και ο ισχυρότερος στρατός είναι εξ ορισμού ανεπαρκή μέσα για να πλήξουν το φαινόμενο. Αρνούνται να αναγνωρίσουν ότι πρόκειται για διεθνή κλιμάκωση των ισλαμικών εξεγέρσεων υπό την έμπνευση ενός χαρισματικού αρχηγού που κεφαλαιοποιεί και νομιμοποιεί το συλλογικό υποσυνείδητο του ριζοσπαστικού σουνιτισμού, αραβικού και μη.
Και από τη λάθος διάγνωση οδηγούνται νομοτελειακά στη λάθος θεραπεία. G8 και EE προχωρούν ακάθεκτοι σε περαιτέρω σκλήρυνση των εθνικών ποινικών νομοθεσιών. Νέοι αντιτρομοκρατικοί νόμοι, γενικευμένη ηλεκτρονική επιτήρηση, περιστολή δημοκρατικών ελευθεριών.
Οι «25» έσπευσαν πρώτοι μέσα στην ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα των γεγονότων να δεσμευθούν με πολιτική συμφωνία ότι προχωρούν σε σειρά μέτρων: παρακολούθηση, καταγραφή, αποθήκευση τηλεφωνικών συνδιαλέξεων, μηνυμάτων, ηλεκτρονικού ταχυδρομείου και μέσω κινητής τηλεφωνίας, όλων των ευρωπαίων πολιτών.
Τα δραματικά γεγονότα της 7/7 στο Λονδίνο απέδειξαν ότι ο πόλεμος κατά της τρομοκρατίας του διδύμου Μπους – Μπλερ απέτυχε οικτρά. Τέσσερα χρόνια μετά η, υποτίθεται, ασφαλέστερη χώρα του πλανήτη απεδείχθη ανοχύρωτη στο έλεος των τρομοκρατών.
Επίμονες μυθοπλασίες περί πολυπολιτισμικότητας, αφομοίωσης και εν γένει αντι-γκετοποίησης, μέσω των οποίων θα αποτρέπονταν η ιδεολογικοποίηση και ο φονταμενταλισμός, διαψεύστηκαν. Οι δράστες ήταν Βρετανοί, μουσουλμάνοι από καλά σπίτια, οικογενειάρχες με υποστατικά, ανώτατες σπουδές και επιδόσεις σε αριστοκρατικά αθλήματα. Δεν είχαν να ζηλέψουν τις αξίες της Δύσης. Συμμετείχαν ήδη σε αυτές. Ο κ. Μπους επιμένει ότι το ριζοσπαστικό Ισλάμ τούς πολεμά για τις ιδέες και τα πιστεύω τους και όχι για την πολιτική και τις επιλογές τους.
Και όμως το πρόβλημα είναι κραυγαλέα πολιτικό και όχι ποινικό. Και αυτό επιβάλλει ριζική αλλαγή στους προσανατολισμούς και στα μέσα της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής. Οι παγκόσμιες αδικίες, κοινωνικές και εθνικές, ιδού τα αίτια. H ετήσια αμερικανική βοήθεια προς την Αφρική είναι μικρότερη από τις στρατιωτικές δαπάνες που πραγματοποιούν οι ΗΠΑ σε διάστημα δύο ημερών!
Από την άλλη, η συμμαχία-ταύτιση ΗΠΑ – Ισραήλ ακυρώνει την επίλυση του Παλαιστινιακού και όχι μόνον. Καθίσταται κατεπείγουσα η απεξάρτηση της Ουάσιγκτον από το Τελ Αβίβ. Απολύτως αναγκαία η εξαγγελία ημερομηνίας λήξης της στρατιωτικής της παρουσίας σε Ιράκ και Αφγανιστάν, γεωπολιτικούς τροφοδότες της Αλ Κάιντα.
Τα τεκταινόμενα κάνουν τη σχέση ελευθερίας – ασφάλειας μηδενικού αθροίσματος, εις βάρος της ελευθερίας βεβαίως. Ομως ΗΠΑ – Ευρώπη οφείλουν να συνειδητοποιήσουν ότι «η βασική πρόκληση που αντιμετωπίζει η Αμερική είναι να μεταμορφώσει την ισχύ της σε ηθική συναίνεση». Και ο συνιστών αυτή τη μεταμόρφωση είναι ο πολυμήχανος Χένρι Κίσινγκερ («Αυτοκρατορία ή ηγετική δύναμη», σ. 450). Αποκτά άρα πρόσθετη αξία.
Ο κ. Στέλιος Παπαθεμελής είναι βουλευτής.
