H ελληνική οικονομία είναι ευάλωτη, και χωρίς σοβαρό μακροπρόθεσμο σχεδιασμό. Μακροχρόνιες αγκυλώσεις και δυσπλασίες απέτρεψαν τις αναγκαίες ρήξεις, οι οποίες θα οδηγούσαν στην απελευθέρωση των δημιουργικών δυνάμεων του τόπου. H παθολογία των εργασιακών σχέσεων και του Ασφαλιστικού αναπαράγει και οξύνει τις ανισότητες. Την περίοδο 1997-2004 η απασχόληση στην Ελλάδα αυξήθηκε μόλις 0,7%, όταν στην EE ήταν 1,5% και στην Ιρλανδία 5,5% ετησίως. H παραγωγικότητα της εργασίας αυξήθηκε ετησίως 3%, αλλά οι μισθοί από 0,4% (ο κατώτερος) ως 0,8%. Αυτό σημαίνει ότι πάει 1 υπέρ εργασίας και 9 υπέρ του κεφαλαίου, το οποίο απορροφά όλα τα ωφελήματα της παραγωγικότητας. Οι ευρωπαϊκοί πόροι δεν κατορθώθηκε να έχουν την υψηλότερη δυνατή αξιοποίηση.
Μολονότι βασικός στόχος είναι η μείωση του εργασιακού κόστους, αν και αυτό κρατήθηκε συγκριτικά στα χαμηλότερα επίπεδα όλης της Ενωσης, δεν εμπόδισε 3.500 επιχειρηματίες κυρίως του Βορείου χώρου να κάνουν υπερόριες επενδύσεις στις γειτονικές κυρίως χώρες αποδυναμώνοντας ή και κλείνοντας τις μονάδες τους στην Ελλάδα, με όλες τις οδυνηρές συνέπειες.
Βεβαιότατα το βαρύτερο βαρίδιο της ελληνικής οικονομίας είναι ο ογκωδέστατος ευρύτερος δημόσιος τομέας. Ο αριθμός των απασχολουμένων σ’ αυτόν είναι αντιστρόφως ανάλογος του πληθυσμού της χώρας, η οποία για 10.000.000 κατοίκους έχει 600.000 υπαλλήλους όταν η Βρετανία για 60.000.000 κατοίκους έχει μόλις τον ίδιο αριθμό. Στον ιδιωτικό τομέα η μέση αμοιβή είναι 19.625 ευρώ. Στο κράτος είναι 27.672 ευρώ. Αυτός ο ταλαίπωρος ευρύτερος δημόσιος τομέας χρησιμοποιήθηκε από τις κυβερνήσεις ιδίως σε προεκλογικές περιόδους για απορρόφηση «ημετέρων», με δραματικές συνέπειες στην αποδοτικότητά του.
H ΔΕΗ αμείβει με 43.071 ευρώ, η ΔΕΠΑ με 54.099 ευρώ, τα ΕΛΛΠΕ με 65.287 ευρώ, ο ΟΛΠ με 61.331 ευρώ και οι λοιποί με πάνω από 45.000 ευρώ. Αριθμοί μυθικοί και ακατανόητοι.
Αριστοκράτες και πληβείοι. «Μεροκαματιάρηδες» των 500 ευρώ και υπάλληλοι που εισπράττουν 17,7 μήνες τον χρόνο (πρβλ. και άλλα ευτράπελα και αποκρουστικά στο «Βήμα» τής 19/6).
Τα παραδείγματα πειθαναγκάζουν σε άμεσες και αποφασιστικές τομές εξορθολογισμού και αποκατάστασης δικαιοσύνης.
α) Ο δημόσιος τομέας που ήδη ιδιωτικοποιήθηκε να λειτουργεί εφεξής με τους κανόνες της ιδιωτικής οικονομίας. Ισες καταστάσεις αντιμετωπίζονται με ίση μεταχείριση. Και όταν λέμε ιδιωτική οικονομία, να εννοούμε ιδιωτική οικονομία.
β) Αν είναι ακριβές ότι φέτος το κράτος (δηλαδή οι φτωχοί που φορολογούνται έμμεσα) καταβάλλει στα ταμεία ΔΕΗ – ΟΤΕ 600 εκατ. ευρώ υπέρ των μεγαλοσυνταξιούχων τους, τότε θα πρόκειται για άγρια πρόκληση στο κοινό περί δικαίου αίσθημα αν ο μη γένοιτο επαναληφθεί η ρύθμιση στο διηνεκές.
γ) Στις ΔΕΚΟ ετοιμάζονται παρεμβάσεις. Δεν πιστεύω κάποιοι να σκέφθηκαν να μετακυλίσουν σήμερα στο κοινωνικό σύνολο το όποιο κόστος. Αυτό το είχαν διαπράξει απρεπώς οι κυβερνήσεις Σημίτη. Τρία τρισεκατομμύρια δραχμές των φορολογουμένων «κατάπιε» η ΟΑ που έκλεισε και από 100 εκατ. ευρώ ετησίως η διάδοχός της παρ’ ότι έχει τώρα το 1/5 των υπαλλήλων, ενώ 540 εκατ. ευρώ ετησίως τρώει ο ΟΣΕ μη εξυγιαινόμενος.
δ) Στη Βουλή κατετέθη ήδη το Ασφαλιστικό των τραπεζών. Ορισμένες διατυπώσεις του είναι εκδήλως αμφίσημες. Υπάρχει μία τίμια λύση: Το έλλειμμα που θα προκληθεί στο IKA από την είσοδο σ’ αυτό των συνταξιούχων των τραπεζών να καλυφθεί από τις τράπεζες. Οποιαδήποτε άλλη εκδοχή είναι εκ του πονηρού.
Το κράτος πρέπει να είναι τίμιο με όλους τους πολίτες. Ευέλικτο και κοινωνικά αποτελεσματικό.
Ο κ. Στέλιος Παπαθεμελής είναι βουλευτής.
