ΜΕΡΙΚΕΣ λέξεις, ενώ είναι σχεδόν ομόηχες, έχουν εντελώς διαφορετικό νόημα – κι ωστόσο, κάποιες φορές, συγγενεύουν συμβολικά. Παράδειγμα, οι τρεις λέξεις που επιγράφουν αυτό το άρθρο. Ας εξηγηθώ:


H ΚΟΙΝΟΤΑΤΗ λέξη «κουμπάρος» ήρθε στην πολιτική επικαιρότητα, επειδή ο Πρωθυπουργός έχει κουμπαριάσει με δύο πρόσωπα που σφόδρα απασχόλησαν και απασχολούν την κοινή γνώμη των ημερών μας: με τον Τούρκο ομόλογό μου κ. Ερντογάν και με τον Διοικητή της Αγροτικής Τράπεζας κ. Μηλιάκο.


H κουμπαριά, όπως είναι γνωστό, στηρίζεται στη βάφτιση ή στην παντρειά, αλλά και στην πνευματική συγγένεια δύο ή περισσότερων ατόμων. Ομως, στην περίπτωση των δύο μνημονευθέντων, αυτή η «συγγένεια» δεν βγήκε διόλου σε καλό του τρίτου, του προέδρου της νεοδημοκρατικής κυβέρνησης:


Ο κ. Ερντογάν, εκτός απ’ την κουμπαριά, χρωστάει πολλά στον κ. Καραμανλή: την ένθερμη υποστήριξη της τουρκικής ένταξης στην Ευρωπαϊκή Ενωση… τη χλιαρή μέχρις απουσίας στάση του στις συζητήσεις για τη λύση του Κυπριακού… τη «λήθη» για τη συνθήκη του Ελσίνκι… την υποτονική αντίδραση της κυβέρνησής του στις ακατάπαυστες και θρασύτατες παραβιάσεις του εναέριου και θαλάσσιου χώρου μας.


Και πώς ξεπλήρωσε αυτή την κουμπαρο-πολιτική δέσμη των υποχρεώσεων; Δεν έβαλε ούτε στάλα νερό στο κρασί του τουρκικού καπηλείου. Αντίθετα, προσυπογράφει, άμεσα ή έμμεσα, τα νταηλίκια των «σκληρών» του τουρκικού στρατού και της διοίκησης… κατηγορεί την… Ελλάδα για «παρενοχλήσεις» στο Αιγαίο… αρνιέται κάθε συμβιβασμό στο θέμα του εναέριου χώρου μας1. Και ο υπουργός του των Εξωτερικών κ. Γκιουλ συντηρεί από τα μυστικά κονδύλια του Υπουργείου του την οργάνωση «Μπατί Τρακιά» («Δυτική Θράκη»), που «αγωνίζεται» για την «απελευθέρεωση της Δ. Θράκης» (από τους έλληνες «τυράννους») και χρηματοδοτεί την τουρκική προπαγάνδα στην περιοχή2!


M’ άλλα λόγια, ο κουμπάρος μας γίνεται εθνικιστικότερος των τούρκων εθνικιστών, στρατηγότερος (!) των στρατηγών του… και ουδαμώς «απετάξατο» (όπως λένε στα βαφτίσια) τις επεκτατικές εις βάρος μας ορέξεις του «βαθέος κράτους» και των νοσταλγών της οθωμανικής αυτοκρατορίας. Και η κουμπαρο-κυβέρνησή μας σιωπά αιδημόνως…


Ο ΕΤΕΡΟΣ κουμπάρος κ. Μηλιάκος είναι, φυσικά, φανατικός νεοδημοκράτης και από τα πιο «σκληρά» στελέχη της Ρηγίλλης. Εφ’ ω και ο Σύλλογος των εργαζομένων στην Αγροτική Τράπεζα και η ΟΤΟΕ καταγγέλλουν «όργιο παρανομιών για κομματικούς διορισμούς και τοποθετήσεις, διώξεις των αντιφρονούντων, επελάσεις «γαλάζιων παιδιών», ακόμα και υπαλλήλων που είχαν τιμωρηθεί πειθαρχικά».


Αλλά το κερασάκι στάθηκε η αποκάλυψη πως ο κ. Διοικητής, μέσα σε δέκα μήνες και μέσω των πιστωτικών καρτών της Τράπεζας, ξόδεψε κάπου 15.000 ευρώ για αγορές προσωπικών ειδών – από ρούχα και ηλεκτρικά είδη έως πίτσες και καλλυντικά!


M’ άλλα λόγια, ο κ. Διοικητής χρησιμοποίησε το Ταμείο της Τράπεζας για να γεμίζει τον δικό του κουμπαρά – που θα πρέπει να έχει διαστάσεις βαρελιού. Και η κουμπαρο-κυβέρνησή μας σιωπά αισχυντηλώς…


AYTH η δεύτερη λέξη – «κουμπαράς» – θυμίζει το τρίτο σκέλος της αγίας τριάδας του τίτλου: την «κουμπαρίαν». Ομως, εδώ, πρέπει να γυρίσουμε κάπου 11 αιώνες πίσω, στην εποχή του Βυζαντινού Αυτοκράτορα Θεόφιλου (829-842).


Τω καιρώ εκείνω – λένε οι χρονογράφοι – ο πραιπόσιτος (μέγας θαλαμηπόλος του παλατιού) Νικηφόρος είχε σφετεριστεί την «κουμπαρίαν» (τρικάταρτο καράβι) μιας χήρας, για να υπερ-γεμίσει, κι αυτός, τον υπερμεγέθη κουμπαρά του. Του κάκου εκείνη προσπαθούσε να φτάσει ως τον αυτοκράτορα για να βρει το δίκιο της – ο πολυδύναμος πραιπόσιτος φρόντιζε να εμποδίζει κάθε «ακρόαση». Απελπισμένη η χήρα, ζήτησε βοήθεια από μερικούς μίμους-λαϊκούς θεατρίνους του Ιπποδρόμου, που συνήθιζαν να παίζουν μπρος στον ηγεμόνα. Κι εκείνοι σκάρωσαν ένα ψεύτικο καραβάκι («καραβίτζιν») σαν της χήρας, μ’ όλη την αρματωσιά του, το φόρτωσαν σ’ ένα αμάξι και, σ’ ένα διάλειμμα των ιπποδρομιών, το έστησαν μπρος στο θεωρείο του Θεόφιλου. Και ακολούθησε ένας μικρός διάλογος:


«Χάνε, κατάπιε το», λέει ο ένας.


«Δεν μπορώ», απαντά ο άλλος.


«Ο πραιπόσιτος Νικηφόρος κατάπιε κοτζάμ καράβι της χήρας γεμάτο φορτίο, κι εσύ δεν μπορείς να φας ετούτο εδώ;».


Απορημένος, ο Θεόφιλος ρώτησε τους γύρω του αυλικούς τι σήμαιναν αυτά. Κι όταν του εξήγησαν το κατόρθωμα του αρχιθαλαμηπόλου του, διέταξε να τον συλλάβουν, να τον κάψουν αμέσως με όλα τα «άμφιά» του, και ν’ αποδοθεί στη χήρα το κλεμμένο καράβι της3.


Βλέπετε, ο Θεόφιλος – που φημιζόταν για τη δικαιοκρισία του – δεν σιωπούσε και δεν κάλυπτε πραιπόσιτους και παράσιτους…


………………………………….


1. Συνέντευξη στην «Καθημερινή», 17.4.2005. 2. Γράμμα του πρ. υφυπουργού Εξωτερικών κ. Γιάννη Καψή στα «Νέα», 18.4.2005. 3. «Πάτρια Κωνσταντινουπόλεως, Patrologia Graeca», 122, 1237. K. Σάθα, Ιστορικόν δοκίμιον περί του θεάτρου και της μουσικής των Βυζαντινών, Βενετία, 1878, σελ. υ´-υα´. Βλ. και M. Πλωρίτη, Το Θέατρο στο Βυζάντιο, Καστανιώτης, 1999, σελ. 120-122.