ΟΛΟΙ οι «πολεμολόγοι» συμφωνούν σ’ ένα αξίωμα: «Στον πόλεμο (και σε κάθε μάχη) μην ανοίγεις πολλά μέτωπα. Θα κατακερματίσεις τις δυνάμεις σου και θα εξουθενωθείς». H αυτονόητη αυτή αρχή ισχύει και στην πολιτική και, ειδικά, στη διακυβέρνηση, που αποτελεί έναν άλλο πόλεμο (το είπε, τις προάλλες, και ο Πρωθυπουργός). Στον πόλεμο αυτόν, «εχθροί», εχθρικά μέτωπα, είναι όχι μόνο οι πολιτικοί αντίπαλοί σου, αλλά και οι κυβερνώμενοι (ή ένα μέρος τους), οι κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες, η διεθνής συγκυρία, ακόμα και οι εσωκομματικοί αμφισβητίες της ηγεσίας, που θεωρούν ότι δεν έχουν πάρει αρκετό κομμάτι από τον οβελία της εξουσίας.
Αυτό το αξίωμα το ξέρουν όλοι οι πολιτικοί – εκτός, φαίνεται, από τη σημερινή κυβέρνηση. Που πέτυχε το παγκόσμιο ρεκόρ να ανοίξει μέτωπα όχι μόνο με πολλούς, αλλά με τους πάντες και παντού. Μέσα σε 13 μόνο μήνες, κατόρθωσε να εξεγείρει εναντίον της όλες τις τάξεις, όλους τους επαγγελματίες, εργάτες, αγρότες, εμπόρους, εργοδότες, επιχειρηματίες, μισθωτούς, συνταξιούχους, συμβασιούχους, συνδικάτα (ακόμα και τα «δικά της»), ου μην αλλά και την Ευρωπαϊκή Ενωση, που αποτελούσε το «κέρας της Αμαλθείας» για την οικονομία μας.
ΑΛΛΑ ο πιο άσπονδος εχθρός της κυβέρνησης είναι ο ίδιος ο εαυτός της. Απ’ τη μια, επειδή οι δυνάμεις της, η πείρα της, οι ικανότητές της είναι ελάχιστες και άρα δεν μπορεί ούτε στοιχειωδώς ν’ αντεπεξέλθει σε μια πολυμέτωπη αντιπαράθεση. Απ’ την άλλη, επειδή σπαταλά το ισχνό δυναμικό της σε μάχες οπισθοφυλακών κατά των προκατόχων της, σε ανατίναξη των όποιων επιτευγμάτων τους, σε σπασμωδικές και αστόχαστες αντιδράσεις, σε ρουσφετομανία και ολοκληρωτική «γαλαζοποίηση» του κράτους, αλλά και σε εμφύλιες διαμάχες, τόσο ανάμεσα στους κατέχοντες κυβερνητικά πόστα και στους ορεγόμενους να τα οικειοποιηθούν, όσο και ανάμεσα στους αξιωματούχους τους ίδιους. Πού καιρός, λοιπόν, για άλλα – πραγματικά σοβαρά – επιτελικά σχέδια; Ετσι, μοναδική δράση της κυβέρνησης στα μεγάλα και ουσιώδη είναι η (πανθομολογούμενη) αδράνειά της.
Οπότε, αναβιώνει ο γάιδαρος του Μπουριντάν, του γάλλου σχολαστικού θεολόγου και φιλοσόφου του ΙΔ’ αιώνα. Που υποστήριζε – λένε – πως αν ένας γάιδαρος, εξίσου πεινασμένος και διψασμένος, βρεθεί μπροστά σ’ ένα δεμάτι άχυρο και σ’ έναν κουβά νερό, παθαίνει «αδράνεια της βούλησης», δεν αποφασίζει τι να πρωτοκάνει – να φάει ή να πιει; – και πεθαίνει από πείνα και δίψα… Το κακό είναι πως δεν πεθαίνει αυτός, αλλά πάει να πεθάνει εμάς…
ΑΣ MHN είμαστε, όμως, απόλυτοι. H κυβέρνηση έχει και κάποιους φίλους: Τα «γαλάζια παιδιά», την Εκκλησία, τις ΗΠΑ και την… Τουρκία.
Τα πρώτα αλαλάζουν πασίχαρα, επειδή αρπάζουν κάθε δημόσια καρέκλα και τέντζερη… Το Ιερατείο, επειδή η κυβέρνηση μένει κωφάλαλη μπρος στα απεχθή σκάνδαλά του, ανταποδίδοντας την πριμοδότησή της με «ευλογημένες» ψήφους στις τελευταίες εκλογές και προσδοκώντας νέα «ιερή» αιμοδότησή της στις ερχόμενες… Οι ΗΠΑ, επειδή η κυβέρνηση τούς κάνει τεμενάδες, ελπίζοντας ν’ αναβιώσει η εποχή, όπου η Ουάσινγκτον ήταν ο μέγας αβανταδόρος της ελληνικής Δεξιάς… Και η Αγκυρα αφού, για χάρη της, η Αθήνα παραιτήθηκε από την ασπίδα της συνθήκης του Ελσίνκι, την παραπομπή στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, την υπεράσπιση του Κυπριακού. Και επιπλέον, κρατάει απέναντι στους τουρκικούς βασιβουζουκισμούς, «χαμηλότατους» τόνους, που ολοένα και ανεβάζουν τη θρασύτατη προκλητικότητα των οσμανλήδων τενόρων, θαλασσοπόρων και αεροπόρων.
Ομως, και εδώ υπάρχουν «γκρίζες ζώνες» και ανοιχτά μέτωπα: Τα «γαλάζια παιδιά» αξιώνουν πολύ περισσότερα απ’ όσα ο κρατικός κορβανάς αντέχει να τους δώσει… H Εκκλησία, μετά τις αποκαλύψεις για τις αμαρτωλότατες επιδόσεις της, έχει αποδυναμωθεί, αν όχι αποδομηθεί, στην κοινή συνείδηση… Οι ΗΠΑ απαιτούν από τους «συμμάχους» τους – και προπάντων, από τους μικρούς παρατρεχάμενούς τους – υποταγή άνευ όρων στις κοσμοκρατορικές επιδιώξεις τους… Και η Τουρκία δεν κάνει βήμα πίσω στις «διαπραγματεύσεις εφ’ όλης της ύλης», δηλαδή επί πάσης γης, αέρος και θαλάσσης Ελληνικής…
Με τέτοιους φίλους, πώς να μη θυμηθείς την παλιά παροιμία: «Θεέ μου, φύλαγέ με απ’ τους φίλους μου, κι άσε να παλέψω εγώ με τους εχθρούς μου».
Αλλά πώς να παλέψεις με εχθρούς ή «φίλους», όταν έχεις από μόνος σου βγει νοκ άουτ, προτού καν ανέβεις στο ρινγκ;
